Στις 6μμ χθες, έριξα μια ματιά στα πιο διαβασμένα, όπως λέγονται, θέματα στην ιστοσελίδα της έγκυρης «Καθημερινής» των Αθηνών. Έχουμε και λέμε, κατά σειρά προτίμησης: (1) Λαχανόριζο κοκκινιστό και ελαφρώς λεμονάτο. (2) Γρήγορο σοφρίτο με ψαρονέφρι. (3) Δημοσκόπηση Πανεπιστημίου Μακεδονίας: Ανοίγει η ψαλίδα μεταξύ ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. (4) Μέτρα προστασίας από τον καύσωνα. Τους 43 βαθμούς θα αγγίξει ο υδράργυρος. Και (5) Κινέζικο κοτόπουλο στον φούρνο με σόγια και μέλι. Αυτά!
Σύνηθες, αλλά συνάμα και άνευ σημασίας, να επαναλάβει κάποιος, γράφοντας από την Αθήνα, ότι το Κυπριακό δεν είναι ψηλά στην ημερησία διάταξη του απλού πολίτη. Πράγματι, η έναρξη των διαπραγματεύσεων στο Κραν Μοντάνα κατέχει ελάχιστο ειδησεογραφικό χώρο. Και το θεωρώ φυσιολογικό! Το Κυπριακό είναι ένα πολύπλοκο θέμα και κρατάει χρόνια. Τα επί μέρους των διαπραγματεύσεων ούτε τα γνωρίζει ο μέσος πολίτης ούτε και θέλει να τα μάθει. Με όσους συνομιλώ, και είναι όλοι τους σοβαροί, ευαίσθητοι και διαβασμένοι άνθρωποι, διαπιστώνω ότι κατέχουν τα ουσιώδη, που άλλωστε δεν έχουν αλλάξει τόσα χρόνια. Εγγυήσεις, ασφάλεια, σε ένα κράτος που θα νιώθει και θα είναι ο κάθε πολίτης πραγματικά ελεύθερος. Τα «παιχνίδια» που παίζονται δεν τους αφορούν. Ξέρουν πως όποτε αυτά κυριάρχησαν σε μεγάλα εθνικά μας ζητήματα, καταστροφές αναδύθηκαν.
Ένας λαός που αγωνίζεται για την καθημερινή του επιβίωση έμαθε με τα χρόνια να ξεσκαρτάρει τα περιττά. Μέσα σε αυτά είναι και η ενασχόληση με ζητήματα που αναφύονται από τη ματαιοδοξία πολιτικών που κατέχουν καρέκλες και δεν θέλουν να τις αφήσουν. Βρίσκω ότι μέσα στην κρίση, ο κόσμος μαθαίνει σιγά-σιγά να εστιάζεται μόνο στα σημαντικά και ουσιώδη. Κι όταν καμιά φορά θολώσει το μυαλό τους από σκοτούρες και φλυαρίες, βρίσκει κάποια καλή συνταγή στο ίντερνετ, στέλνει μήνυμα σε φίλους «απόψε μαγειρεύω» και μαζεύονται στη βεράντα να συζητήσουν σαν άνθρωποι. Όχι σαν τηλεοράσεις. Ούτε σαν εκπρόσωποι. Ούτε σαν διαμεσολαβητές. Ούτε σαν ειδήμονες. Ούτε σαν δημοσιογράφοι…
Καλοκαίρι. Τσίπουρο δίπλα στη θάλασσα. Με φίλους. Έτσι φτιάχνεται ο κόσμος από την αρχή. Γράφει ο φίλος μου Χρίστος Χαραλαμπόπουλος στον τοίχο του στο fb. Μέχρι δεκαπέντε, το πολύ, λέξεις κάθε μέρα, που μου γλυκαίνουν την ψυχή.
Χθες, βρέθηκα το μεσημέρι στην παρουσίαση από την Aegean του νέου της πρεσβευτή για την προώθηση της Ελλάδας ως προορισμού που αξίζει να τον ανακαλύψεις. Επέλεξε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, έναν άνθρωπο που λίγα χρόνια πριν, εάν τον ρωτούσε κάποιος απ’ έξω «ποιο ωραίο μέρος θα μου πρότεινες να επισκεφθώ;», εκείνος θα απαντούσε «δεν ξέρω», γιατί πραγματικά ώς τότε δεν είχε πάει πουθενά για διακοπές. Τώρα, η καινούργια καμπάνια της οποίας ηγείται καλεί όποιον βρεθεί κάποια στιγμή σε ένα μαγικό μέρος της χώρας, που μπορεί να είναι από ολάκερο νησί μέχρι και ένα βραχάκι σε απόμερη ακρογιαλιά ή ένα τραπεζάκι σε πεζοδρόμιο μιας φτωχής συνοικίας του Πειραιά, να το πει στους φίλους του, αναρτώντας το στο Διαδίκτυο.
Ο συμβολισμός του συγκεκριμένου προσώπου είναι πια πανίσχυρος. Όχι τόσο επειδή έχει γίνει υπέρλαμπρο αστέρι στη μέκκα του αθλήματός του, του μπάσκετ, στην Αμερική, αλλά για τον ανεπιτήδευτο και τόσο καθαρό τρόπο με τον οποίο αναφέρεται στην οικογένειά του και στην πατρίδα του. Ο Γιάννης, όπως όλοι τον φωνάζουν πια, είναι μια διεθνής προσωπικότητα με ένα πανίσχυρο αξιακό σύστημα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Σκέψη της ημέρας
«… Aντιμετωπίζουμε το παρόν σαν κάτι προσωρινό, χρήσιμο μόνο ως μέσο για να φτάσουμε στον στόχο μας. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι, αναλογιζόμενοι το παρελθόν, συνειδητοποιούν πως δεν έζησαν παρά με την αίσθηση του προσωρινού και εκπλήσσονται όταν διαπιστώνουν πως η ζωή τους, και όσα προσδοκούσαν από τη ζωή τους, ήταν ακριβώς όλα εκείνα που τόσο αψήφιστα προσπέρασαν χωρίς να απολαύσουν» – Αρτούρ Σοπενχάουερ, Γερμανός φιλόσοφος, 1788-1860.
