Το ΑΚΕΛ και, γενικά, η παράταξη της κυπριακής Αριστεράς, εδώ και χρόνια προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μας πείσει ότι η μόνη εφικτή διέξοδος για την εξεύρεση πολιτικής λύσης στο εθνικό μας θέμα, που να τερματίζει την κατοχή και να επανώνει την πατρίδα μας, είναι η αποδοχή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Φτάνουν, μάλιστα, μέχρι του σημείου να υποστηρίζουν, άκουσον- άκουσον!, ότι όσοι είναι αρνητές της, προωθούν ενσυνείδητα τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Ασφαλώς, και με το δίκιο σου, διερωτάσαι κατά πόσο το ΑΚΕΛ, με την απόφασή του να καταψηφίσει το σχέδιο Ανάν- Χάνεϊ, το 2004, προωθούσε τη διχοτόμηση, αφού το ως άνω σχέδιο, που καταψήφισε ο λαός μας με ποσοστό 76%, ήταν βασισμένο σε λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Εκτός κι αν το εν λόγω κόμμα πιστεύει ότι απέκτησε το αναφαίρετο δικαίωμα ή, πιο σωστά, το προνόμιο να δίνει πιστοποιητικά πατριωτικής διαγωγής και συμπεριφοράς ή, το χειρότερο, αν είναι πεπεισμένο ότι διαθέτει το αλάθητο του πάπα και, έτσι, έχει το δικαίωμα να κρίνει τους πάντες και τα πάντα με βάση τα δικά του μέτρα.
Στο σημείο αυτό, θα ήταν σκόπιμο να αναφέρουμε ότι το Κ.Κ.Ε., ήτοι το αδελφό κομουνιστικό κόμμα της Ελλάδας, με επίσημες δηλώσεις του τάχθηκε εναντίον λύσεως διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, με βασικό επιχείρημά του ότι μια τέτοια λύση εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των καπιταλιστών και όχι αυτά του κυπριακού λαού. Περιμένουμε από τους ηγέτες του ΑΚΕΛ να μας διαφωτίσουν εάν και κατά πόσο οι Ελλαδίτες σύντροφοι, με αυτήν τους την απόφαση, προωθούν, εν γνώσει τους μάλιστα, τη λύση της διχοτόμησης ή όχι.
Την ίδια στιγμή, είναι τοις πάσι γνωστόν ότι πίσω από τις προσπάθειες για επιβολή λύσεως διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας βρίσκεται το Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό και μόνο θα ήταν αρκετό για να εμβάλει τον καθένα μας σε ανησυχία και να προκαλέσει υποψίες για το τελικό αποτέλεσμα, που θα έχει η αποδοχή και εφαρμογή λύσεως διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Το περίεργο και παράδοξο έγκειται στο γεγονός ότι ένα κόμμα, όπως το ΑΚΕΛ, που διακηρύσσει ότι είναι αριστερό ή, πιο σωστά, κομουνιστικό, αποδέχεται να γίνει σημαιοφόρος μιας λύσεως που εκκολάπτεται και προωθείται από βρετανικούς κύκλους, τη στιγμή που και η κουτσή Μαρία ξέρει πολύ καλά ότι οι Βρετανοί ενεργούν εις βάρος μας είτε υπογείως είτε και φανερά. Έτσι, οι αριστεροί της Κύπρου γίνονται, ουσιαστικά, οι καλύτεροι σεΐζηδες των Βρετανών! Με άλλα λόγια, οι σύντροφοι αλλού θωρούν και αλλού φουρνίζουν!
Με μια λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας θα σχηματιστεί αναμφιβόλως ένα κράτος-μόρφωμα, που βασικό γνώρισμά του θα είναι οι ρατσιστικές διακρίσεις και η παροχή πλείστων όσων προνομίων στους Τουρκοκυπρίους. Κι όμως! Ανά το παγκόσμιο, γίνεται δεκτή η θέση ότι η πλειονότητα αποφασίζει και η μειονότητα προστατεύεται. Εδώ που φτάσαμε, στη δική μας περίπτωση, ήρθαν τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω!
Με την προδιαγραφόμενη λύση, οι Έλληνες της Κύπρου θα βρίσκονται διαρκώς μπροστά σε οξύμωρα σχήματα. Ανά πάσα στιγμή, οι ίδιοι θα έχουν το δικαίωμα να εγκατασταθούν και να αναζητήσουν εργασία σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όμως στα εδάφη του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου, που θα αποτελεί ευρωπαϊκό έδαφος, θα υπάρχουν περιορισμοί, αφού μόνο ένα 20% περίπου του συνολικού πληθυσμού του τουρκοκυπριακού κρατιδίου θα επιτρέπεται να είναι Έλληνες, στους οποίους θα επιτραπεί να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες. Και ακόμη! Από αυτούς, ένα μόνο μικρό ποσοστό θα έχει κανονικά εκλογικά δικαιώματα, ενώ οι άλλοι θα θεωρούνται ετεροδημότες και θα υποχρεώνονται να μεταφέρουν τα εκλογικά τους δικαιώματα στο ελληνοκυπριακό κρατίδιο. Όμως, είναι καλά γνωστό ότι οι ετεροδημότες με δική τους θέληση μεταφέρουν τα εκλογικά τους δικαιώματα από τον τόπο διαμονής τους στον τόπο καταγωγής τους, ήτοι τη γενέτειρά τους, και σε καμιά περίπτωση δεν υποχρεώνονται από κανέναν να γίνουν ετεροδημότες. Εξάλλου, διερωτάσαι κατά πόσο είναι σωστό να είσαι δημότης μιας περιοχής και, την ίδια στιγμή, να υποχρεώνεσαι να ψηφίζεις ηγέτες άλλης περιοχής. Αν αυτό σχετίζεται, έστω και κατ’ ελάχιστον, με δημοκρατίες και δημοκρατικά πολιτεύματα, αφήνεται στην κρίση των συντρόφων να αποφανθούν.
Ασφαλώς, και η αποδοχή από την πλευρά μας τής εκ περιτροπής προεδρίας, στα πλαίσια τάχα της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, είναι ένα άλλο δείγμα ρατσιστικής αντιμετώπισης του εθνικού μας θέματος. Στα ομόσπονδα κράτη, για την εκλογή προέδρου της κεντρικής κυβέρνησης έχει δικαίωμα να υποβάλει υποψηφιότητα οποιοσδήποτε πολίτης της χώρας, ανεξαρτήτως εθνικότητας και θρησκείας, και στο τέλος αναδεικνύεται πρόεδρος ο υποψήφιος που εξασφαλίζει τις περισσότερες ψήφους. Στον τόπο μας, με λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, οι Τουρκοκύπριοι θα αναδεικνύουν δικό τους πρόεδρο, μια θητεία αυτοί και δύο οι Ελληνοκύπριοι, με χωριστές εκλογές. Με αυτόν τον τρόπο, όταν θα είναι η σειρά των Τουρκοκυπρίων, θα έχουμε πρόεδρο της Κύπρου που θα υποστηρίζεται από ένα ποσοστό της τάξης τού 10% περίπου του κυπριακού λαού, αφού το 82% των Ελληνοκυπρίων δεν θα συμμετέχει στις εκλογές, και από το 18% των Τουρκοκυπρίων αρκετοί θα ψηφίζουν τον άλλο Τουρκοκύπριο, ανθυποψήφιο του πρώτου.
Δυστυχώς, αυτήν τη δημοκρατία προωθούν οι κατ’ όνομα αριστεροί και οι κατ’ όνομα προοδευτικοί της Κύπρου!
*Φιλόλογος
