Καθώς έβλεπα τον Κασουλίδη να χαριεντίζεται με τον Κοτζιά θυμήθηκα την ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου: «Λοιπόν, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σήμερα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα». Ε ναι, σαν παλιά καλή ελληνική κωμωδία… «Ο αδελφός μου ο Νίκος» κόμπαζε ο ένας, «ο φίλος μου ο Γιάννης» ανταπέδιδε ο άλλος. Και κάπως έτσι, οι αβροφροσύνες δεν έμειναν στο επίπεδο των υπουργών Εξωτερικών, αλλά αναδείχθηκαν κατά πως αξίζει στις περιστάσεις. Για να ακριβολογούμε, στο Εθνικό μας Συμβούλιο, το οποίο συνήλθε πανηγυρικά (παρόντος και του Δημήτρη Συλλούρη, με το ειδικό πολιτικό βάρος βεβαίως-βεβαίως) για να φιλοξενήσει τον εκλεκτό εξ Ελλάδος αδελφό.
Ο οποίος οφείλουμε να παραδεχτούμε πως αναχώρησε από την Κύπρο δικαιωμένος. Ουδείς άλλωστε τον αμφισβήτησε ή άφησε μια αμυδρή έστω υπόνοια για λάθος χειρισμούς κατά τη μακρά διαπραγμάτευση. Αναφέρομαι σε όλους εκείνους που διέρρεαν στους δημοσιογράφους τις ασήκωτες ευθύνες Κοτζιά στο Μοντ Πελεράν, την ιστορία με το non paper και το ξέσπασμα Αναστασιάδη για τον υπουργό που έκανε του κεφαλιού του. Δυο τινά λοιπόν μπορεί να συνέβησαν: ή έκαναν λάθος τότε ή κάνουν την πάπια τώρα. Στο Εθνικό Συμβούλιο πάντως δεν βρήκαν τίποτε μεμπτό να καταλογίσουν στον Έλληνα ΥΠΕΞ και αυτό κάτι μάλλον σημαίνει.
Το ΑΚΕΛ, παρά τα όσα ο Άντρος Κυπριανού δημόσια διακηρύσσει και άλλα στελέχη ιδιωτικά ισχυρίζονται (για τις ευθύνες Αναστασιάδη σε σχέση με το ναυάγιο στο Κραν Μοντάνα), μπροστά στον κύριο Κοτζιά δεν είπε κάτι. Και θα μπορούσε, αφού ήταν η ευκαιρία είτε ο Έλληνας υπουργός να κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας είτε να καλύψει τον Πρόεδρο. Επιλέχθηκε εντέλει η πολύ βολική λύση της σιωπής. Υποθέτουμε γιατί στην Εζεκία Παπαϊωάννου έχουν πολλά στο κεφάλι τους και δεν θέλουν να ανοίξουν παράλληλο μέτωπο με την (αδελφή, ας μην ξεχνιόμαστε) ελληνική κυβέρνηση.
Αλλά και ο συνήθως λαλίστατος Αβέρωφ Νεοφύτου μετά το Κραν Μοντάνα ήπιε το αμίλητο νερό. Ούτε κατά διάνοια να χαλάσει την «ωραία ατμόσφαιρα» με δυσάρεστες παρεμβάσεις. Γι’ αυτό άφησε τα χαριτωμένα στον Ιωάννη –εσχάτως Γιάννη και αιωνίως Γιαννάκη– προστατεύοντας έτσι τον εαυτό του.
Για τους υπόλοιπους ενδιάμεσους δεν χρειάζεται να πούμε κάτι αφού αν ο Κοτζιάς είναι μια φορά δικαιωμένος αυτοί το αισθάνονται στον υπερθετικό βαθμό. Οπότε τι απομένει; Κάποιες μειονότητες πολιτών που διαμαρτύρονται στα κοινωνικά δίκτυα και ορισμένοι αρθρογράφοι ως το πνεύμα της αντιλογίας.
Σε ό,τι με αφορά, επειδή είναι μικρός ο τόπος και γνωριζόμαστε, νιώθω την ανάγκη να δηλώσω πως η παράσταση «Εθνικό Συμβούλιο με special guest τον Κοτζιά» ήταν μετριότατη. Και ξεχείλιζε από πολιτική υποκρισία. Κυρίως αυτό. Ας μην αρχίσουν κάποιοι να ολοφύρονται για τη μητέρα πατρίδα, τον υπουργό προστάτη μας και διάφορα άλλα εθνικοπατριωτικά.
Ο Κοτζιάς δεν είναι καμιά ιερή αγελάδα ώστε να μην τολμούμε να τον κρίνουμε. Πολιτικός είναι και μάλιστα του σιναφιού Τσίπρα – Καμμένου, με ό,τι (θλιβερό) αυτό συνεπάγεται. Μπορεί λοιπόν να υποστεί κι αυτός τη βάσανο της κριτικής όπως οποιοσδήποτε άλλος δικός μας πολιτικός.
Προφανώς όμως δεν υπάρχει κάτι για να του προσάψει κανείς. Όλα είναι άψογα! Το αρραγές εθνικό μέτωπο, οι άρρηκτοι δεσμοί με την Ελλάδα, η εθνική μας στρατηγική, όλα τέλεια. Κι έτσι δικαίως καταλήγουμε πως «δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα»…
