Μέχρι πριν λίγα χρόνια, μεγαλώναμε σε αυτό τον τόπο έχοντας την ψευδαίσθηση ότι η μόνη ασύμμετρη απειλή που αντιμετωπίζαμε ήταν η τουρκική απειλή. Αν σκεφτεί κανείς πώς είναι η καθημερινότητα μας στο λυκαυγές του 2021, θα μπορούσε να θεωρήσει, ποιητική αδεία, μέχρι και εποχή της αθωότητας τα χρόνια εκείνα.

Πλέον, οι ασύμμετρες απειλές τείνουν να καταλάβουν τον κάθε διαθέσιμο χώρο της καθημερινότητας μας. Ξεκινώντας από το 2013, όταν και συνειδητοποιήσαμε ότι τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι δεδομένο, ούτε καν οι καταθέσεις μας στις τράπεζες, περνώντας στο 2014, όταν έκπληκτοι βλέπαμε τα δημόσια πρόσωπα που μονοπωλούσαν τη δημοσιότητα και την καθημερινότητά μας να διαβαίνουν την πόρτα των Κεντρικών Φυλακών για σκάνδαλα που νομίζαμε ότι μόνο στις ταινίες συμβαίνουν και φτάνοντας στο 2020, όταν ένας ιός δεν ήταν πια μια απλή αναφορά σε δελτία ειδήσεων ή βιβλία της Ιστορίας για εμφάνιση του κάποτε σε κάποιο μέρος της γης, αλλά η οργουελική καθημερινότητά μας.

* Τουτέστιν, πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε με αυτές. Και με τις μεγάλες, που είναι το σπινθηροβόλο βλέμμα και το προτεταμένο δάχτυλο του Ερντογάν μονίμως στραμμένα προς το μέρος μας και με τις μικρές, που είναι τα κόμματα να ξεκατινιάζονται εντός του Κοινοβουλίου για κάτι που κανένα δεν αφορά, εκτός από καμιά 50αριά ανθρώπους. Και με τις ουρανοκατέβατες, όπως είναι μια πανδημία που δεν ξέρεις πώς στο διάολο προέκυψε και πώς αντιμετωπίζεται και με τις αναμενόμενες, όπως είναι το ένα άδειασμα των Ευρωπαίων εταίρων πάνω στο άλλο προκειμένου να αποφύγουν κάποια απόφαση που θα δυσαρεστήσει την Τουρκία με την αχανή αγορά.

* Σημασία τελικά, μέσα στον απειλητικό αυτό κόσμο, έχει (νομίζω) να νιώσεις ασφαλής με τον εαυτό σου. Μετά το τσιμπούσι και το ποτό των ημερών, έστω και κατά μόνας ή με λίγα άτομα αντί της οικογενειακής συγκέντρωσης των 50 και βάλε καλεσμένων, να μπορείς να αράζεις γαλήνια.

Όταν οι αντιστάσεις είναι ακόμη χαλαρές από την κραιπάλη, γίνονται τα καλύτερα ταξίδια της μνήμης, όπως μας έμαθε ο Γκίνζεμπεργκ και ο Μπάρροους. Να προσφέρεις στον εαυτό σου την πολυτέλεια της διαφυγής από την ασύμμετρη απειλή των δελτίων ειδήσεων και να ταξιδεύεις πίσω στα χρόνια της αθωότητας: Να θυμηθείς τον Γιώργο, τον Ανδρέα, την Εβελίνα και τη Μίνα, να χαμογελάσεις με τον Λεωνίδα, τον Σάββα, την Όλγα, να γλυκοκοιτάξεις τη Λία και την Τατιάνα, προπαντός και πάνω από όλους τη Μαντώ.

* Λίγα είναι αυτά;

akis.ethelontis@phileleftheros.com