Επί τρεις ολόκληρες εβδομάδες το λιμάνι που είναι λιμάνι και πρέπει να εργάζεται ως λιμάνι –κατά την μνημειώδη υπουργική ατάκα- έπαψε να εργάζεται ως λιμάνι. Βυθίστηκε στα προβλήματα, στα λάθη, στις παραλείψεις, στις αμέλειες. Στη θέση του εμφανίζεται το απόλυτο χάος. Και φυσικά από την στιγμή, που έπαψε να λειτουργεί ως λιμάνι, υπάρχουν συνέπειες. Τεράστιες. Που πλήττουν την ασθενούσα οικονομία του τόπου. Οι ζημιές υπολογίζονται ήδη σε πολλά εκατομμύρια. Τόσο μεγάλες είναι, που ακόμη και ο άλλοτε λαλίστατος Χάρης Γεωργιάδης χάθηκε και αποφεύγει να εξηγήσει στο λαό το κόστος για την οικονομία. Όταν κάποτε απεργούσαν οι αχθοφόροι, διατυμπάνιζε το πλήγμα που δεχόμασταν… Οι υποσχέσεις που μοίραζε ο αρμόδιος υπουργός πριν την μεταβίβαση του λιμανιού σε ιδιώτες αποδείχτηκαν έπεα πτερόεντα. Οι καθησυχασμοί του μετά την μεταβίβαση, όταν το χάος άρχισε να εμφανίζεται, αποδείχτηκαν σκέτες αερολογίες. Οι φορολογούμενοι πολίτες και οι επηρεαζόμενες εταιρείες επί τρεις εβδομάδες παρακολουθούσαν ένα θέατρο του παραλόγου. Με έναν υπουργό να επισκέπτεται καθημερινά το λιμάνι, προφανώς, για να πίνει τον καφέ του. Διότι αποτέλεσμα, που να αναδύει εκ νέου το λιμάνι από τον βυθό στον οποίο είχε βρεθεί, δεν παρουσιάστηκε ποτέ. Χρειάστηκε να αναλάβει έργο ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Να επιστρατεύσει το θεσμικό βάρος του αξιώματος του, ώστε να συμφωνηθούν μερικές ενέργειες, που επαναφέρουν σταδιακά το βυθισθέν λιμάνι στον φυσιολογικό του χώρο.
Αξίζει, λοιπόν, να δούμε τι συμφωνήθηκε στην περιβόητη σύσκεψη στο Προεδρικό. Διότι ο Πρόεδρος ούτε ειδικός είναι ούτε και κανένας Αϊνστάιν. Απλά φυσιολογικά πραγματάκια έπεισε τους ιδιώτες να αποδεχθούν. Να επαναφέρουν το παλιό σύστημα λειτουργίας του λιμανιού για κάποιο μεταβατικό στάδιο. Να επαναφέρουν τις παλαιές χρεώσεις στα λιμενικά τέλη. Να δέχονται πληρωμές σε μετρητά. Να μην απαιτούν έκδοση νέων αδειών από τους μεταφορείς, που έληξε η άδεια τους λόγω των καθυστερήσεων. Ειδικά για το πρώτο, που είναι και το πλέον ουσιαστικό, η στήλη υπεδείκνυε στον υπουργό Μεταφορών στις 3-2-2017: «Το 70% του προσωπικού στο λιμάνι είναι νεοπροσληφθέντες αλλά φυσικά, δεν ξέρουν ακόμη καλά-καλά πού βρίσκονται οι τουαλέτες… Βλέπετε, ο Μάριος μας δεν είχε προβλέψει να υπάρξει κάποια μεταβατική περίοδος, ώστε οι παλιοί να δουλέψουν με τους νέους, μέχρις ότου αυτοί μάθουν πώς δένουν τα πλοία στα λιμάνια. Άλλαξαν το λογισμικό που χρησιμοποιούσαν στο λιμάνι. Αλλά Μάριε μου, δεν μπήκε κανένας στον κόπο να μάθει το νέο λογισμικό και στους ναυτιλιακούς πράκτορες και στους αχθοφόρους. Έτσι το λιμάνι μετατράπηκε σε πύργο της Βαβέλ, με μηδενική επικοινωνία». Ουδεμία πρόθεση έχουμε να παραστήσουμε τους ειδικούς –διότι δεν είμαστε- ή να πουλήσουμε πνεύμα. Η αναφορά γίνεται για να καταδειχθεί το αυτονόητο και η κτυπητή ανεπάρκεια κάποιων «αρμοδίων». Ό,τι πιο φυσιολογικό σε μια τεράστια αλλαγή καθεστώτος σε έναν τόσο σημαντικό πνεύμονα της οικονομίας είναι η εφαρμογή ενός μεταβατικού σταδίου, ώστε να γίνει με τον πλέον ομαλό τρόπο.
Η ευθύνη του υπουργείου Μεταφορών και του πολιτικού του προϊστάμενου αφορούσε ακριβώς την διασφάλιση της ομαλής μεταφοράς της λειτουργίας του λιμανιού. Που δεν έγινε. Και γι’ αυτό ακριβώς η οικονομία έχει υποστεί τεράστιες ζημιές. Μπορεί οι ιδιώτες να ευθύνονται για τις αλλαγές που έκαναν και τα μέτρα που δεν έλαβαν. Ωστόσο, οι φορολογούμενοι πολίτες έχουν να κάνουν με την κυβέρνησή τους και όχι με τους όποιους ιδιώτες. Ο αρμόδιος υπουργός είχε την πολιτική ευθύνη και αυτός είναι υπόλογος στο λαό. Όπως και για το σκανδαλώδες λάθος να υποχρεωθεί το Κράτος, τρεις μόλις εβδομάδες από την μεταβίβαση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος στους ιδιώτες ανάδοχους, να ενοικιάσει με €1,75 εκατ. τον χρόνο χώρο που παραχώρησε στον ένα ανάδοχο για να τον παραχωρήσει στον άλλο ανάδοχο δωρεάν!
Κι εδώ προκύπτει μέγα θέμα. Ποιος θα πληρώσει τις τεράστιες ζημιές που προκλήθηκαν εξαιτίας της αμέλειας και της ανικανότητας κάποιων; Το ουσιαστικό αυτό ερώτημα είναι παντελώς άσχετο με την σταδιακή ομαλοποίηση της λειτουργίας. Διότι οι τεράστιες ζημιές έχουν ήδη καταγραφεί. Βεβαίως, είναι δεδομένο ότι ο όρος ευθιξία είναι παντελώς άγνωστος στο χώρο της πολιτικής στο νησί μας. Αν όμως, οι πολιτικοί από μόνοι τους δεν διαθέτουν τα κότσια να κάνουν το αυτονόητο, τι κάνει ο Πρόεδρος που τους διορίζει; Αν στα σημαντικά που πρέπει να διεκπεραιώσουν προκαλούν ζημιές εκατομμυρίων, ποια η ευθύνη του Προέδρου; Πώς μπορεί να επιτρέπει να φορτώνονται οι φορολογούμενοι πολίτες τεράστιες ζημιές χωρίς να τιμωρεί τους ανεπαρκείς «αρίστους» που διόρισε; Πώς θα πάρουν το μήνυμα όλοι οι υπουργοί και όλοι οι αξιωματούχοι, ώστε να αποτρέπονται λάθη και ανεπάρκειες, που στοιχίζουν τόσα εκατομμύρια; Δεν είναι, ενδεχομένως, ό,τι ορθότερο, αλλά όλο και περισσότερο φαντάζει η ποινικοποίηση της πολιτικής αμέλειας ως ο μόνος τρόπος για να πάει αυτός ο τόπος μπροστά…
Η πρώτη ατάκα του Μάριου ως υπουργού ήταν μνημειώδης: «Το λιμάνι είναι ένα λιμάνι και πρέπει να λειτουργεί ως λιμάνι». Απεδείχθη, όμως, και συμβολική και συνάμα καταστροφική…
