Και να λοιπόν που ακόμα μία μεγάλη στιγμή της δημοσιογραφίας, όλο και λιγότερες τα τελευταία χρόνια ωστόσο, έρχεται από τον έντυπο λόγο: Την εφημερίδα.
Για πρώτη φορά τα τελευταία 40 χρόνια η πρώτη σελίδα της ιστορικής «New York Times», δεν είχε άρθρα, φωτογραφίες, γραφικά άλλα. Είχε μόνο έναν τίτλο με κεφαλαία, «ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΝ ΤΙΣ 100.000, ΜΙΑ ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΑΠΩΛΕΙΑ», που τα λέει όλα. Μα όλα.
Κι από κάτω, τα ονόματα 1.000 από αυτούς τους σχεδόν 100.000 που έχασαν τη ζωή τους από τον κορωνοϊό, σε μια χώρα όπου ο ηγέτης της, κάθε μέρα, κάνει πλάκα με την πανδημία, κάνει πλάκα με τον λαό του.
Οι συντάκτες που ασχολήθηκαν με το συγκλονιστικό αυτό πρωτοσέλιδο συγκέντρωσαν μια λίστα νεκρολογιών που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες απ’ όλη τη χώρα, με περίπου 1.000 ονόματα και μερικές λέξεις για το καθένα.
Ενδεικτικά: «Μάϊκ Λόνγκο, 83, Νέα Υόρκη, τζαζ πιανίστας, συνθέτης και εκπαιδευτικός», «Λανίκα Μπάρκσντεϊλ, 47, χορεύτρια από το Ντιτρόϊτ», «Κάρολ Μπρούκινς, 75, Παλμ Μπήτς, Φλόριντα, από τις πρώτες γυναίκες που κατείχαν υψηλόβαθμες θέσεις στην Γουόλ Στριτ και στην Παγκόσμια Τράπεζα», «Τζερμέϊν Φερρό, 77, Λη Κάουντι, Φλόριντα, που δεν πρόλαβε να χαρεί τον τελευταίο γάμο της», «Μαρία Λίντα Βιλανουέβα Σαν, 61, Νιούπορτ, οργανώτρια προγραμμάτων αποστολής τροφίμων σε παιδιά από τις Φιλιππίνες που πεινούν», «Αντρέας Κουτσουδάκης, 59, Νέα Υόρκη, που σχεδίαζε νέα μονοπάτια σε δύσβατες περιοχές για τους φυσιολάτρες», «Νόελ Σινκιάτ, 64, Όλνι, 20 μίλια βόρεια από την Ουάσινγκτον, νοσηλεύτρια, που σχεδίαζε την συνταξιοδότησή της όταν τελειώσει το κακό».
Κάθε γραμμή, ολόκληρο μυθιστόρημα. Μεγαλοφυές. Μπείτε εδώ, https://www.nytimes.com/interactive/2020/05/24/us/us-coronavirus-deaths-100000.html και θα δείτε μία-μία όλες τις ιστορίες που αναδεικνύουν οι «New York Times».
Η όλη ιδέα ξεκίνησε από την Σιμόουν Λάντον, βοηθό αρχισυντάκτη στο τμήμα των γραφικών της εφημερίδας. Έψαχνε τρόπο να αναδείξει τον αριθμό, το 10.000, με έναν τρόπο, λέει, που να αναδεικνύει ταυτόχρονα «την έκταση και την ποικιλία των ζωών που χάθηκαν». Όλα τα τμήματα της εφημερίδας καταγίνονται με τον κορωνοϊό, είπε. Αλλά, μιλώντας με άλλους γραφίστες συναδέλφους της, συμφώνησαν ότι το γενικότερο κοινό έχει κουραστεί με τον στερεότυπο τρόπο που παρουσιάζονται κάθε μέρα, από όλα τα μέσα ενημέρωσης, οι αριθμοί της πανδημίας. Το «100.000 μόνο του», λέει, «δεν αντιπροσωπεύει τίποτ’ άλλο από έναν αριθμό. Αλλά αποσπώντας από αυτόν ένα μεγάλο δείγμα και κολλώντας σε κάθε όνομα μια ιστορία ταυτότητας, αμέσως προσδίδεις αμεσότητα στην είδηση και κάνεις περισσότερους αναγνώστες να ταυτιστούν με αυτήν».
Διαβάζοντάς τα και πιστέψτε με, χθες Κυριακή, τα «πέρασα» όλα ένα προς ένα, εκτός από την συντριβή σου για την απώλεια τόσων ανθρώπων, σε χτυπάει ένα διαπεραστικό «κατηγορώ» για όσα δεν έγιναν. Σε αυτήν την τόσο μεγάλη και σπουδαία χώρα. Αλλά και σε πολλές άλλες επίσης.
Top of Form
Bottom of Form
Από τα πιο συγκλονιστικά και επιδραστικά πρωτοσέλιδα που έχω δει και διαβάσει ποτέ μου. Κάτι που, μέσα από τη θλίψη του συγκεκριμένου «θέματος» που το προκάλεσε, νοιώθω χαρά που η Εφημερίδα, έχοντας να ανταγωνιστεί όλους τους νεωτερισμούς που υπάρχουν στον ψηφιακό μας πια κόσμο, αποδεικνύει ότι όταν υπάρχουν άνθρωποι με έμπνευση και στήριξη, το θαύμα της ενημέρωσης είναι μεγάλο και σπουδαίο.
Προσθέτω, ως επίλογο, μερικά ακόμα ονόματα από τη νεκρολογία των χιλιών και σας προσκαλώ, μόνο από αυτά, να φανταστείτε και να δοξάσετε τη ζωή αυτών των ανθρώπων – σαν μνημόσυνο από μια χωρά μακρινή, κάπου στη Μεσόγειο:
Άλαν Λουντ, 81, Ουάσινγκτον, μουσικοσυνθέτης «με το πιο εκπληκτικό αυτί».
Τερέζα Ελουά, 63, Νέα Ορλεάνη, «ξακουστή για την μικρή της επιχείρηση κατασκευής κορσέδων και καρφιτσών με εκπληκτική λεπτομέρεια».
Φλορένσιο Αρμάζο Φλοράν, 65, Πόλη της Νέας Υόρκης, «ένας στρατός από μόνος του…».
Κόουμπι Άντολφ, 44, Σικάγο, «επιχειρηματίας και άνθρωπος της περιπέτειας».
(*) Το διαχρονικό λογότυπο των «New York Times», που δεν παύει να θυμίζει σε όσους δεν το έχουν ακόμα καταλάβει, ότι το «αξίζει» το αποφασίζουν μόνο οι άνθρωποι του Τύπου και κανένας άλλος.
Για πρώτη φορά τα τελευταία 40 χρόνια η πρώτη σελίδα της ιστορικής «New York Times», δεν είχε άρθρα, φωτογραφίες, γραφικά άλλα. Είχε μόνο έναν τίτλο με κεφαλαία, «ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΝ ΤΙΣ 100.000, ΜΙΑ ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΑΠΩΛΕΙΑ», που τα λέει όλα. Μα όλα.
Κι από κάτω, τα ονόματα 1.000 από αυτούς τους σχεδόν 100.000 που έχασαν τη ζωή τους από τον κορωνοϊό, σε μια χώρα όπου ο ηγέτης της, κάθε μέρα, κάνει πλάκα με την πανδημία, κάνει πλάκα με τον λαό του.
Οι συντάκτες που ασχολήθηκαν με το συγκλονιστικό αυτό πρωτοσέλιδο συγκέντρωσαν μια λίστα νεκρολογιών που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες απ’ όλη τη χώρα, με περίπου 1.000 ονόματα και μερικές λέξεις για το καθένα.
Ενδεικτικά: «Μάϊκ Λόνγκο, 83, Νέα Υόρκη, τζαζ πιανίστας, συνθέτης και εκπαιδευτικός», «Λανίκα Μπάρκσντεϊλ, 47, χορεύτρια από το Ντιτρόϊτ», «Κάρολ Μπρούκινς, 75, Παλμ Μπήτς, Φλόριντα, από τις πρώτες γυναίκες που κατείχαν υψηλόβαθμες θέσεις στην Γουόλ Στριτ και στην Παγκόσμια Τράπεζα», «Τζερμέϊν Φερρό, 77, Λη Κάουντι, Φλόριντα, που δεν πρόλαβε να χαρεί τον τελευταίο γάμο της», «Μαρία Λίντα Βιλανουέβα Σαν, 61, Νιούπορτ, οργανώτρια προγραμμάτων αποστολής τροφίμων σε παιδιά από τις Φιλιππίνες που πεινούν», «Αντρέας Κουτσουδάκης, 59, Νέα Υόρκη, που σχεδίαζε νέα μονοπάτια σε δύσβατες περιοχές για τους φυσιολάτρες», «Νόελ Σινκιάτ, 64, Όλνι, 20 μίλια βόρεια από την Ουάσινγκτον, νοσηλεύτρια, που σχεδίαζε την συνταξιοδότησή της όταν τελειώσει το κακό».
Κάθε γραμμή, ολόκληρο μυθιστόρημα. Μεγαλοφυές. Μπείτε εδώ, https://www.nytimes.com/interactive/2020/05/24/us/us-coronavirus-deaths-100000.html και θα δείτε μία-μία όλες τις ιστορίες που αναδεικνύουν οι «New York Times».
Η όλη ιδέα ξεκίνησε από την Σιμόουν Λάντον, βοηθό αρχισυντάκτη στο τμήμα των γραφικών της εφημερίδας. Έψαχνε τρόπο να αναδείξει τον αριθμό, το 10.000, με έναν τρόπο, λέει, που να αναδεικνύει ταυτόχρονα «την έκταση και την ποικιλία των ζωών που χάθηκαν». Όλα τα τμήματα της εφημερίδας καταγίνονται με τον κορωνοϊό, είπε. Αλλά, μιλώντας με άλλους γραφίστες συναδέλφους της, συμφώνησαν ότι το γενικότερο κοινό έχει κουραστεί με τον στερεότυπο τρόπο που παρουσιάζονται κάθε μέρα, από όλα τα μέσα ενημέρωσης, οι αριθμοί της πανδημίας. Το «100.000 μόνο του», λέει, «δεν αντιπροσωπεύει τίποτ’ άλλο από έναν αριθμό. Αλλά αποσπώντας από αυτόν ένα μεγάλο δείγμα και κολλώντας σε κάθε όνομα μια ιστορία ταυτότητας, αμέσως προσδίδεις αμεσότητα στην είδηση και κάνεις περισσότερους αναγνώστες να ταυτιστούν με αυτήν».
Διαβάζοντάς τα και πιστέψτε με, χθες Κυριακή, τα «πέρασα» όλα ένα προς ένα, εκτός από την συντριβή σου για την απώλεια τόσων ανθρώπων, σε χτυπάει ένα διαπεραστικό «κατηγορώ» για όσα δεν έγιναν. Σε αυτήν την τόσο μεγάλη και σπουδαία χώρα. Αλλά και σε πολλές άλλες επίσης.
Top of Form
Bottom of Form
Από τα πιο συγκλονιστικά και επιδραστικά πρωτοσέλιδα που έχω δει και διαβάσει ποτέ μου. Κάτι που, μέσα από τη θλίψη του συγκεκριμένου «θέματος» που το προκάλεσε, νοιώθω χαρά που η Εφημερίδα, έχοντας να ανταγωνιστεί όλους τους νεωτερισμούς που υπάρχουν στον ψηφιακό μας πια κόσμο, αποδεικνύει ότι όταν υπάρχουν άνθρωποι με έμπνευση και στήριξη, το θαύμα της ενημέρωσης είναι μεγάλο και σπουδαίο.
Προσθέτω, ως επίλογο, μερικά ακόμα ονόματα από τη νεκρολογία των χιλιών και σας προσκαλώ, μόνο από αυτά, να φανταστείτε και να δοξάσετε τη ζωή αυτών των ανθρώπων – σαν μνημόσυνο από μια χωρά μακρινή, κάπου στη Μεσόγειο:
Άλαν Λουντ, 81, Ουάσινγκτον, μουσικοσυνθέτης «με το πιο εκπληκτικό αυτί».
Τερέζα Ελουά, 63, Νέα Ορλεάνη, «ξακουστή για την μικρή της επιχείρηση κατασκευής κορσέδων και καρφιτσών με εκπληκτική λεπτομέρεια».
Φλορένσιο Αρμάζο Φλοράν, 65, Πόλη της Νέας Υόρκης, «ένας στρατός από μόνος του…».
Κόουμπι Άντολφ, 44, Σικάγο, «επιχειρηματίας και άνθρωπος της περιπέτειας».
(*) Το διαχρονικό λογότυπο των «New York Times», που δεν παύει να θυμίζει σε όσους δεν το έχουν ακόμα καταλάβει, ότι το «αξίζει» το αποφασίζουν μόνο οι άνθρωποι του Τύπου και κανένας άλλος.
