Μέχρι πριν μερικά χρόνια ακουστά είχα για την ανθρωπιστική βοήθεια στους εγκλωβισμένους που αποστέλλεται μέσω των Ηνωμένων Εθνών. Σε ένα οδοιπορικό, λοιπόν, λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, για τηλεοπτικό αφιέρωμα, έκανα μια στάση στο Ριζοκάρπασο και την Αγία Τριάδα για να συναντήσω εγκλωβισμένους. Ήταν η μέρα άφιξης της ανθρωπιστικής βοήθειας και όλα τα παιδιά ήταν συγκεντρωμένα στο συγκεκριμένο σημείο και περίμεναν με ανυπομονησία τα γιορτινά εδέσματα. Στο άκουσμα των φορτηγών της ειρηνευτικής δύναμης κραύγαζαν: «Ήρθαν, ήρθαν».  
Όταν αφίχθηκαν τα φορτηγά των Ηνωμένων Εθνών, πάγωσε η ψυχή μου. Κουτάκι για το κάθε σπίτι, τα γλυκά μετρημένα που μπορεί να μην αρκούσαν ούτε για μια μέρα και τα υπόλοιπα είδη πρώτης ανάγκης περιορισμένα. Παρόλα αυτά, η χαρά των παιδιών ήταν απερίγραπτη επειδή σε αυτές τις συνθήκες ζούσαν, αυτά τα δεδομένα γνώριζαν. 
Λίγο πιο πέρα στο καφενείο κάθονταν σκυθρωποί και αμίλητοι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, για τους οποίους έγινε βίωμα αυτό το καθεστώς βοήθειας και της αναστάτωσης, κάθε φορά να πάρουν τα περιορισμένα απαραίτητα  στο σπίτι τους. Όχι σε αφθονία και όχι σε ποικιλία με το δικαίωμα επιλογής. Εκείνα τα οποία κάποιοι άλλοι επέλεξαν γι’ αυτούς.
Υπό το άγρυπνο μάτι των ψευδοαστυνομικών είχαμε προσεγγίσει τους ηλικιωμένους διψώντας για κάποιες ιστορίες, τις οποίες δεν θέλησαν να μας πουν στην κάμερα. Ο φόβος ήταν εμφανής. Φρόντισαν, όμως, να μας εκμυστηρευτούν ότι πάντα γίνονταν έρμαιο στις ορέξεις των κατακτητών. Τους επέτρεπαν να καλλιεργούν κάποια κομμάτια γης, για να μη γευτούν ποτέ τους καρπούς τους όταν αυτοί  ήταν έτοιμοι. Στο οδόφραγμα δεν ήταν λίγες οι φορές που τους απαγόρευαν να περάσουν προϊόντα τα οποία αγόραζαν από τις ελεύθερες περιοχές, όπως κρέατα και γαλακτοκομικά, για να καλύψουν τις ανάγκες τους. 
Χθες, λοιπόν, με το άκουσμα της είδησης ότι δεν πέρασε η ανθρωπιστική βοήθεια, εκτός από φάρμακα, ήρθαν στη μνήμη μου εκείνα τα παιδικά χαμόγελα.  Πώς να ένιωσαν άραγε εκείνα τα παιδιά; Πώς να τους εξήγησαν, ότι είναι άλλο ένα παιγνίδι επίδειξης ισχύος της τουρκικής δύναμης; Την προηγούμενη βδομάδα απαγορεύθηκαν τα βιβλία τους, που έκαναν αναφορά σε θρησκευτικές ελευθερίες. Πώς να έχουν εκπαιδευθεί άραγε για το πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους; Για πόσο ακόμα να αντέξουν να φέρουν τον τίτλο των ελεύθερων πολιορκημένων;