Τι γελοίοι που γίνονται μερικές φορές. Όχι όλοι, μα όποιος έχει τη μύγα ας μυγιάζεται με όσα ακολουθούν. Κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού του Πανεπιστημίου Κύπρου έβαλε θέμα στη Βουλή ο πρόεδρος του ΕΛΑΜ (κοινοβουλευτικό κόμμα, παρακαλώ!) για τον καθηγητή Παναγιώτη Σταυρινίδη, ο οποίος όταν στην επέτειο του ψευδοκράτους μερικοί νεαροί έκαψαν το πανί που το κατοχικό καθεστώς ονομάζει σημαία, έγραψε αν είναι μάγκες να πάνε στα κατεχόμενα να την κάψουν κι αυτός ως χουβαρντάς θα αναλάβει να πληρώσει τα φέρετρα μέσα στα οποία θα τους στείλουν πίσω οι παλληκαράδες οι Αττίλες. («Οι κασιούες πο ‘ννα σας πέψουν πίσω που λλόου μου»). Ο Πρόεδρος της Βουλής, όμως, αντέδρασε κι έλεγε ότι είναι εναντίον της δεοντολογίας η αναφορά σε ονόματα, τα ίδια έλεγαν και βουλευτές του ΑΚΕΛ, ενώ ο Άντρος Κυπριανού, ζητούσε από τον Δημήτρη Συλλούρη να διακόψει τη συζήτηση γιατί δεν ήταν παρών ο ακαδημαϊκός για να απαντήσει. Κωμικές καταστάσεις.
Δεν μου φαίνεται να έχει ίχνος σοβαρότητας να συζητά η ολομέλεια της Βουλής για τις αναρτήσεις ενός καθηγητή, ο οποίος πιστεύει και γράφει δημοσίως για τον εαυτό του ότι είναι διεθνούς εμβέλειας (γιατί να περιμένει άλλους να το πουν;), αλλά σίγουρα οι αντιδράσεις των υπολοίπων δεν έχουν ίχνος σοβαρότητας. Ο κ. Συλλούρης διότι ανακάλυψε κάπου στη φαντασία του ότι δεν το επιτρέπει η δεοντολογία να αναφέρονται ονόματα. Σε όλες τις συζητήσεις στη Βουλή παρελαύνουν ονόματα, αλλά ειδικά σε αυτή τη συνεδρίαση ήταν αντιδεοντολογικό. Ο κ. Κυπριανού διότι ανακάλυψε ότι για να συζητήσουν έπρεπε να είναι εκεί ο Σταυρινίδης να απαντήσει. Λες και δεν ξέρει ότι κι εκεί να ήταν ο καθηγητής διεθνούς εμβέλειας δεν θα είχε δικαίωμα να μιλήσει στην Ολομέλεια. Διότι η Βουλή ούτε δικαστήριο είναι, ούτε εφημερίδα όπου επιβάλλεται να ακούγεται και η πλευρά του κατηγορούμενου. Ας έλεγαν απλώς ότι δεν θέλουν να ανοίξουν τέτοιο ζήτημα, ο καθένας για τους λόγους του, παρά να λένε γελοιότητες και να κάνουν το επίπεδο της πολιτικής ζωής κάθε φορά και χειρότερο.
Οι γελοιότητες, ως γνωστόν, επεκτείνονται κι εκτός κοινοβουλίου, δεν έχουν μονοπώλιο εκεί. Όταν, για παράδειγμα, το 2011 υπογράφτηκε συμβόλαιο με εργολάβο (τον θρυλικό Μιλτή) για την πλατεία Ελευθερίας έναντι €23 εκατομμυρίων, και σήμερα μετά από εφτά χρόνια καθυστερήσεων στην παράδοση του έργου, το κόστος υπολογίζεται στα €40 εκατομμύρια, αλλά δεν αναλαμβάνει κανένας την ευθύνη, ε, δεν είναι όλοι για τα μπάζα, που λέει κι η παροιμία; Βλέπεις ας πούμε κάτι επιστολές του δημάρχου Λευκωσίας, που λέει ότι «το έργο σίγουρα έχει καθυστερήσει και αυτό είναι λογικό να προκαλεί μιαν αρνητική προδιάθεση», και λες: Μα, είναι τόσο απλά τα πράματα κι εμείς τα μεγεθύνουμε επειδή δεν έχουμε με τι να ασχολούμαστε; Είναι λογικό να υπάρχει αρνητική προδιάθεση, λέει! Εντάξει, λίγη προδιάθεση δεν είναι και το τέλος του κόσμου, θα μας περάσει. Όπως το κρυολόγημα. Θέλει τις μέρες του. Κάποιος να αναλάβει την ευθύνη για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία μας δεν υπάρχει.
Το άλλο με τις κάμερες της τροχαίας, το μάθατε; Μετά από δέκα χρόνια περιπέτειες κατάφεραν να προκηρύξουν προσφορές και τώρα που ήρθε η ώρα για την κατακύρωση άρχισε η αναβολή από μήνα σε μήνα. Μπερδέματα, λέει, με τις προσφορές, που μελετούσαν επί δέκα χρόνια. Χάνεται και ο στόχος να τοποθετηθούν εντός του 2020. Την ώρα, που οι πάντες συμπεραίνουν ότι θα βοηθήσουν πολύ να σωθούν ανθρώπινες ζωές από τον τροχαίο χάροντα. Δέκα ολόκληρα χρόνια. Όπως θα έλεγε κι ο δήμαρχος είναι λογικό να προκαλείται αρνητική προδιάθεση, αλλά μην περιμένετε να έχει κανένας ευθύνη. Εδώ δεν έχουν για τόσα και τόσα.
aristosm@phileleftheros.com
