Κυκλοφόρησε λοιπόν και το συγγραφικό πόνημα του Πανίκου Δημητριάδη… Το οποίο οφείλουμε να εξετάσουμε, μέσα στον κουρνιαχτό που προκάλεσε, εστιάζοντας σε τρία απλά πράγματα: την αξιοπιστία του συγγραφέα, την εγκυρότητα των όσων ισχυρίζεται και φυσικά το timing που επέλεξε για να εκτεθεί. Το τελευταίο είναι ίσως και το πιο ενδιαφέρον. Γιατί άραγε αποφάσισε να μοιραστεί τώρα τις εμπειρίες που αποκόμισε από τη θέση -«ωρολογιακή βόμβα»- του Κεντρικού τραπεζίτη; Γιατί ενδεχομένως εξυπηρετεί η τρέχουσα προεκλογική συγκυρία; εύλογα αναρωτιέται κανείς. Μετά από μια μακρά περίοδο σιωπής ο κύριος αυτός επέστρεψε φορτσάτος για να αποδομήσει την υποψηφιότητα Αναστασιάδη με τη γνωστή ιστορία για τους συμπεθέρους και ανέκδοτους «πικάντικους» διαλόγους στο δωμάτιο της εξουσίας. Δεν έχω καμία καΐλα να υπερασπιστώ τον Αναστασιάδη πιστέψτε με (σωρεία επικριτικών άρθρων άλλωστε μπορεί να το επιβεβαιώσει αυτό) όμως πόσο αξιόπιστος μπορεί να είναι ο Δημητριάδης όταν προσπαθεί να πουλήσει την ιστορία του μέσα στη βράση της προεκλογικής περιόδου; Αλλά δεν ελέγχεται μόνο για το timing. Πολύ περισσότερο ενδιαφέρον έχουν οι περιβόητες «αποκαλύψεις». Μάθαμε αλήθεια κάτι καινούριο; Επί της ουσίας τίποτε. Όσο για την αξιοπιστία των όσων λέει δικαίως μπαίνει ένα μεγάλο ερωτηματικό καθώς πολύ βολικά βγάζει τον εαυτό του από το κάδρο. Όταν ρωτήθηκε αν αναγνωρίζει δικές του ευθύνες για το ναυάγιο της οικονομίας εντελώς ανερυθρίαστα απάντησε πως οι ευθύνες του είναι μόνο επικοινωνιακές. «Δεν εξήγησα καλά τι έγινε» είπε και με αυτή την απλοϊκή φράση που ξεχειλίζει θράσος θεωρεί ότι καθάρισε.
Το θράσος μας φέρνει στην τελευταία επιφύλαξη: διαθέτει την έξωθεν καλή μαρτυρία; Δεν θα επαναλάβω την πολιτική επιχειρηματολογία που αφορά στην προσωπική του ευθύνη. Θα σταθώ μόνο σε μια μικρή «λεπτομέρεια», δηλωτική της ποιότητας του ανδρός. Ο κύριος Δημητριάδης αποχώρησε αφού συμφώνησε την υψηλή αποζημίωση των 300.000 ευρώ. Ένα ποσό που ζήτησε να κατατεθεί στο εξωτερικό, προκαλώντας βάναυσα αυτούς που υφίσταντο περιορισμούς σε σχέση με τη διαχείριση των λεφτών τους. Το αφτί του τότε δεν ίδρωσε βεβαίως καθόλου, παρά τις αντιδράσεις. Μας αποχαιρέτησε, κατά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ πλουσιότερος, επιλέγοντας την εκκωφαντική σιωπή. Ώσπου ξύπνησε αίφνης ο συγγραφέας μέσα του και εμφανίστηκε στο προεκλογικό τοπίο πλειοδοτώντας σε λαϊκισμό. Το ΑΚΕΛ και το επιτελείο Μαλά θεώρησαν προφανώς την ευκαιρία εξαίρετη για να κάνουν αντιπολίτευση, τη στιγμή ειδικά που ο Αναστασιάδης εξήγγελλε την υποψηφιότητά του. Ο καβγάς μεταξύ τους, επί μια ολόκληρη βδομάδα, ήταν λες και απευθύνετο σε ακροατήριο που υπέστη λοβοτομή. Καμιά από τις δυο πλευρές δεν συμφέρει η αναμόχλευση αυτής της τραυματικής ιστορίας. Γιατί όλοι έχουν κρυμμένους σκελετούς στην ντουλάπα τους. Το επιτελείο Μαλά (κατά συνέπεια το ΑΚΕΛ) τους τραγικούς χειρισμούς στην οικονομία επί Χριστόφια, το δημόσιο χρέος που από το 58% έφτασε στο 85% και τους ανοδικούς δείκτες της ανεργίας (από 3,7 σε 12%). Και ο Αναστασιάδης το εγκληματικό κούρεμα και τα αφερέγγυα «δεσμεύομαι» που κατάντησαν το πιο σύντομο πολιτικό ανέκδοτο της χώρας. Με τέτοιο βεβαρημένο παρελθόν δεν ξύνεις παλιές πληγές. Ο Δημητριάδης σε μια βδομάδα θα είναι μια παλιά ιστορία που ουδείς θα θυμάται μέχρι το Φεβρουάριο. Αυτοί όμως που διεκδικούν την ψήφο του λαού θα είναι εδώ και θα πρέπει να αποδείξουν πως πάνω απ’ όλα σέβονται τη νοημοσύνη του.
