Ο Αιμίλιος Οικονόμου σχολιάζει τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης με ένα άρθρο του που γράφτηκε και δημοσιεύθηκε το 1999 (!), αλλά παραμένει επίκαιρο…

Επειδή το θέμα είναι επίκαιρο, λόγω του ανασχηματισμού, ήθελα να εκφράσω μερικές σκέψεις ή απορίες μου:

α) Μένω με την εντύπωση, πως η πολιτική που ακολουθείται, μέχρι σήμερα, για διορισμό υπουργών είναι, τι κομματικές ή πολιτικές πλάτες κάποιος έχει, ή ακόμη τι οικονομικό ή παραγοντικό εκτόπισμα, διαθέτει. Δηλαδή, άτομα τα οποία είναι άσημα στο ευρύ κοινό, ανασύρονται από τη ναφθαλίνη που βρίσκονται και ευλογία Προέδρου, γίνονται υπουργοί.

β)Τα άτομα αυτά για κάποια περίοδο είναι στην επικαιρότητα και μετά και πάλι στη ναφθαλίνη. Δηλαδή ναφθαλίνη και πριν και μετά. Απλά, διερωτώμαι, δεν υπάρχουν άτομα σ’ αυτόν τον τόπο που προέρχονται έστω από πολιτικούς ή κομματικούς χώρους, αφού «έτσι παίζεται το παιχνίδι», τα οποία να έχουν ασχοληθεί με ένα κοινωνικό, ένα πολιτικό, ένα δημοσιονομικό θέμα και έχουν ενδιατρίψει και δημοσιεύσει μια μελέτη, έτσι ώστε να έχουν γνωστοποιηθεί στο ευρύ κοινό της Κύπρου, αλλά και να δεχθούν και αντίλογο για τις θέσεις τους. Μόνο, έτσι πιστεύω, δικαιούται κάποιος να κατέχει υπουργικό θώκο.

γ)Έχετε διανοηθεί πόσοι υπουργοί Εξωτερικών, Οικονομικών, Άμυνας κ.λπ., έχουν διέλθει από τα διάφορα υπουργεία; Πόσους έχετε δει να ασχοληθούν αρθρογραφώντας, μεταγενέστερα και μετά που έφυγαν; Ξέρετε τι απόψεις, τι ζυμώσεις και τι συζητήσεις, οι οποίες και θα βοηθούσαν στην πολιτική ωρίμανση των ανθρώπων αυτού του τόπου, αν γινόταν κάτι τέτοιο; Δεν είναι τυχαίο, νομίζω, που, από μια παγίδα οδηγούμαστε στην επόμενη, πολλές φορές από μόνοι μας!

Δυστυχώς, ναφθαλίνη πριν, ναφθαλίνη μετά. Υπάρχει τρόπος αλλαγής αυτής της διαδικασίας; Έστω και τώρα! Δυστυχώς, δεν ισχύει «το ποτέ δεν είναι αργά», διότι έχουμε περάσει τα εσκαμμένα, αλλά νου, δυστυχώς, δε βάζουμε.

ΥΓ.: Το άρθρο αυτό το έγραψα το 1999 και δημοσιεύθηκε μεταξύ άλλων και στον «Φιλελεύθερο» στις 27/3/99 και το επαναφέρω επειδή είναι επίκαιρο. Το άρθρο αυτό το έγραψα το 1999, όταν ήμουν στη Δημόσια Υπηρεσία και είναι τόσο επίκαιρο ακόμη και σήμερα, μετά από 25 χρόνια και δεν θα ήθελα να πιστέψω ότι εσαεί θα γίνονται ίδια λάθη σ’ αυτή τη δύσμοιρη Δημοκρατία, αν δεν την καταργήσουμε απ τα ίδια τα λάθη μας.