Οι Έλληνες, αρχαίοι και νέοι παραμένουν επίμονα οι ίδιοι. Από τα πανάρχαια χρόνια η ιστορία βρίθει τεκμηρίων επανάληψης των ελληνικών λαθών. Η ελληνική παλληκαριά νικά σε ιστορικές μάχες που η επιρροή και η μνήμη τους είναι περιορισμένης διάρκειας.
Το αποτέλεσμα εκπνέει όσο διαρκεί ο σάλαγος της νίκης. Και ευθύς μετά ξαναρχίζει η φαουστική επιδημία της εμφύλιας διαμάχης. Η νίκη πνίγεται στον θόρυβο των νικητήριων αλαλαγμών και ο ήχος του εμφυλίου αλληλοφαγώματος χάνεται στις εορταστικές επαναλήψεις των συγκρούσεων επιβολής, που κατά κανόνα ακολουθούνται από τις εσωτερικές διαμάχες που επισωρεύουν τα στοιχεία των συμφορών. Τους θριάμβους στον Μαραθώνα το 490, της Σαλαμίνας, των Θερμοπυλών το 480, δεν έπνιξαν οι επιθανάτιοι ολοφυρμοί του Πελοποννησιακού πολέμου των εικοσιεπτά χρόνων (431-404); Τη φήμη των αήττητων βυζαντινών προελάσεων δεν αμαύρωσαν τα θλιβερά γεγονότα των πανωλεθριών στο Ματζικέρτ και στο Μυριοκέφαλο; Τις νίκες του 1821 δεν μηδένισαν οι εμφύλιες αντιπαρατάξεις πολιτικών‒στρατιωτικών του 1822;
Τις πολεμικές δόξες της Μικρασιατικής εκστρατείας δεν έθαψε η καταστροφή του 1922; Τους ηρωισμούς του Β’ Παγκοσμίου πολέμου δεν αιματοκύλισαν οι αλληλοσφαγές του τετραετούς εμφυλίου (1946‒1949). Τις απολυτρωτικές επελάσεις των Βαλκανικών πολέμων (1912‒1913) δεν ενταφίασε ο μεταθανάτιος θρήνος του διχασμού; Την καύχηση της αντίστασης στη γερμανοϊταλική κατοχή δεν διέλυσαν τα κλάματα του εμφύλιου σπαραγμού; Κατά Δαμασκηνό οι νεκροί καταμετρούνται στις 65 χιλιάδες. Τη δίκαιη έπαρση του έπους της ΕΟΚΑ του 1955‒1959 δεν αλλοίωσε η πολιτική αντιπαράθεση του 1960‒1974;
Πιστεύω πως η αντιπαράθεση των τραγικών γεγονότων από το 490 π.Χ. μέχρι σήμερα, προβάλλει τις αλήθειες των αναγκών της ελληνικής μας ζωής που κινείται στην κόψη του ξυραφιού στη διαδρομή του χρόνου.
Οι νίκες του μυαλού και της παλληκαριάς χάνονται στην επέλαση της φιλαρχίας και της εξουσιομανίας. Από τα έγκατα του ηρωισμού ξεπηδά η βάναυση δύναμη της εξουσίας που ανασύρει το σπαθί της αδελφικής διαμάχης και του πάθους αλληλοεξόντωσης. Δείγμα το παράφορο μίσος μακαριακών‒αντιμακαριακών που γέννησε τα τέρατα των εσωτερικών εχθροτήτων που συντηρούνται από πολιτικές παραφυάδες των κομματικών επεκτάσεων μισού αιώνα. Και οι συνέπειες τρομερές. Ο λαός έφτασε στο σημείο να βλέπει κομματάρχη να απευθύνει κάλεσμα αγώνα σε μια πλευρά έχοντας πίσω του περιφρονητικά την άλλη. Προέκταση η προδοσία του Βαρωσιού το 1978, το θάψιμο της Καρπασίας και της συμφωνίας Κληρίδη – Ντενκτάς για επιστροφή στη χερσόνησο.
Και η πρόταξη της ευημερίας της ελεύθερης Κύπρου με παραμερισμό της ανάγκης απολύτρωσης των τουρκοκρατούμενων εδαφών «μέχρι να ‘ρθει η σειρά τους». Κι αυτή η απαράδεκτη πολιτική ήταν η βάση της υστεροβουλίας που αποδείχτηκε από τους ακολούθους της διαδοχής της υποταγής, χάριν των στενών συμφερόντων οικονομικών κύκλων που υπονομεύουν τον αγώνα που επιβάλλουν η ιστορία και το υπέρτατο χρέος κάθε έντιμου Έλληνα. Αλλά αυτή η πάγια πολιτική μετατρέπεται στη χαίνουσα πληγή που εξαντλεί το απελευθερωτικό χρέος του λαού και συγχύζει τη διαυγή υποχρέωση του κοινού αγώνα για απελευθέρωση.
Οπότε σημειώνεται συμμαχία της οπισθόβουλης υποταγής με τις δυνάμεις των οικονομικών συμφερόντων που επιδιώκουν επικράτηση της πολιτικής των υποχωρήσεων σε βάρος των εθνικά και ιστορικά επιβεβλημένων αρχών, στο χρονίζον πρόβλημα εισβολής κατοχής και ανάπτυξης ερεισμάτων τουρκικής λύσης, με κατοχικά δεδομένα διαμονής και περιουσίας παράνομου εποικισμού. Και είναι τεκμήρια οι οικισμοί της Καρπασίας που κατασκευάζονται με τεχνικά πλέον επιχειρήματα που αποκλείουν μετακινήσεις μεταναστών…
Οι όχλοι που κατέρχονται από την Τουρκία και εμφανίζονται έποικοι ιδιόκτητων πολυκατοικιών και πολυτελών εστιών που απλώνονται παράλληλα σε εγκαταλειμμένα σπίτια, ξενοδοχεία και πολυκατοικίες από τα οποία οι νόμιμοι κάτοικοι εκδιώχθηκαν πριν μισό αιώνα και πεθαίνουν στα ετοιμόρροπα καταφύγια των προσφυγικών οικισμών που κατασκευάσθηκαν από τη «σοφή» κυβέρνηση για προσωρινή (!) παραμονή που η πονηριά των συμφεροντολόγων μετέτρεψε σε μόνιμη εξασφάλιση της προσφυγιάς υπέρ της οποίας δεν υπάρχει σανίδα σωτηρίας…
Ιδού γιατί η νέα κυβέρνηση υποχρεούται ηθικά και ιστορικά να απεξαρτηθεί από την ισχύ των οικονομικών συμφερόντων όσων δεν επηρεάστηκαν από τον πόλεμο και την κατοχή και επιδιώκουν περαιτέρω πλουτισμό των απομειναρίων των διαμαχών και των συμφερόντων των εκμεταλλευτών των συγκυριών που επιβλήθηκαν με υπουλία και με την συνέργεια των πολιτικών εξουσιών…
*Πρόεδρος των Συνδέσμων Αγωνιστών της ΕΟΚΑ.
