Έχεις νιώσει ποτέ τη ψυχή σου να βγαίνει από τα σωθικά σου; Να μην μπορείς να αναπνεύσεις, αλλά να είσαι ζωντανός; Να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, αλλά να στέκεις ακόμη;
Αυτά ένιωσα εκείνο το χάραμα στο προ-τελευταίο δωμάτιο αριστερά του Ογκολογικού Τμήματος του Νοσοκομείου Λευκωσίας. Ήταν εκείνη τη στιγμή στις 7:00 π.μ. που εν μέσω καύσωνα, κρύωνα, έτρεμα, δεν ήξερα ποια ήμουν και τι κάνω. Τι θα κάνω πλέον; Ήταν τότε που συνειδητοποίησα πως πλέον θα έχω το δικό μου αστέρι στον ουρανό. Μα το συνειδητοποίησα όντως;
10 χρόνια μετά και ακόμη αναρωτιέμαι. Έχεις ποτέ νιώσει να μην ξέρεις πώς να προχωρήσεις, αλλά να πηγαίνεις μόνο μπροστά; Να λες «κουράστηκα φτάνει», αλλά να συνεχίζεις να προσπαθείς; Έχεις ποτέ αγαπηθεί τόσο πολύ που να νιώθεις γεμάτος για μια ζωή;
Βαρέθηκα την καθημερινότητα. Βαρέθηκα την ενασχόληση με ανούσια όντα και πράγματα. Ξύπνα άνθρωπε! Τα απλά και τα μικρά έχουν τόσο πολύ αξία! Και άσε τις δήθεν τυπικότητες «μόλις χάσεις κάτι το εκτιμάς». Ξύπνα! Ένα χάδι κι ένα σ’ αγαπώ! Τι άλλο χρειάζεσαι;
Πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που έχουν για χρόνια δίπλα τους τη μάνα τους για αποκούμπι; Πόσο τυχεροί όσοι μεγάλωσαν με την πιο ανιδιοτελή αγάπη, αυτήν της μάνας; Πόσο τυχεροί όσοι την είχαν στην αποφοίτηση και στο γάμο τους, στο μεγάλωμα των δικών τους παιδιών μέχρι να αποφοιτήσουν κι αυτά και να συνεχίσει ο κύκλος της ζωής;
19 χρόνια ήταν αρκετά για να νιώσω τυχερή με την μάνα που με μεγάλωσε. Κι ας λείπει στα πολλά, ξέρω πως είμαι τυχερή! Όσο σκληρή κι αν ήταν η ζωή μέχρι σήμερα, τα απλά και τα μικρά τα έχω φυλάξει στο δικό μου ψυχικό καταφύγιο. Για να συνεχίσω να προχωρώ μόνο μπροστά.
17 Ιουλίου 2023.
Εν τέλη κατέληξα. Ούτε μια ζωή δεν είναι αρκετή για να αναπληρώσει την απώλεια σου. Μακάρι να μπορούσα να σε δω από κοντά και να σου πω πόσο σ’ αγαπώ. Συνέχισε να λάμπεις αστέρι μου!
