Την ελληνική διπλωματία την μαθαίνουμε μελετώντας κείμενα της αρχαίας ελληνικής και της βυζαντινής εποχής. Και το μεγαλείο τους ιστοριογραφεί ο Θουκυδίδης στη «Ξυγγραφή», στα γεγονότα του Πελοποννησιακού Πολέμου που διάρκεσε 27 χρόνια (431-404 π.Χ,). Οι ιστορικοί του μεσαίωνα μαρτυρούν οι Παχυμέρης, Ακροπολίτης, Γρηγοράς, Προκόπιος, Φραντζής και άλλοι συγγραφείς.
Και εμείς οι νεότεροι Έλληνες, επαιρόμεθα, και δικαίως, για τις συλλήψεις και τα φανερώματα της σκέψης των πατέρων, μέχρι και τον εικοστό αιώνα με τον Ελευθέριο Βενιζέλο που διακρίθηκε στα γεγονότα και ιδιαίτερα των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων Παρισίων, η δε ιδιοφυία του ανδρός εξαίρεται από ηγέτες των νικητών (Ουίλσον). Αλλά δεν έχουμε δικαιώματα υπερηφάνειας για διπλωματίες της Επανάστασης, εκτός από τον Καποδίστρια, της ματαπολεμικής εποχής από το 1940. Γιατί η ιστορία βρίθει από λάθη τεράστια που καταβαράθρωσαν την εθνική μας ζωή, όπως φωτίζει τα πολιτικά πράγματα ο ιδιοφυής Σπύρος Μαρκεζίνης («Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος», 4 μνημειώδεις τόμοι). Και ουδεμία έπαρση δικαιολογείται γιατί στην ιστοριογραφία τεκμαίρεται η ολέθρια αδυναμία χειρισμού κορυφαίων θεμάτων, όπως το Κυπριακό, το Μακεδονικό και άλλα. Αποδεικνύεται δε ότι κυριαρχούσαν εξαρτήσεις από τη Βρετανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σοβιετική Ένωση(1959, 1963, 1974). Δείγματα οι συμφωνίες Ζυρίχης, Λάγκαστερ Χάους, Γενεύης, Πρεσπών και οι προπαγανδιστικές προβολές προσωπικοτήτων, μέχρι λαϊκών θεοποιήσεων και αποφάσεων που μας επηρεάζουν επί δεκαετίες και μας οδηγούν από το κακό στο χειρότερο. Οδυνηρά συμπεράσματα και από τις συγκρίσεις με την Τουρκία και τη διπλωματία της, από τη μεταπολεμική περίοδο. Και ιδού
η επιχειρηματολογία:
Όπως μετά τις ειρηνευτικές Παρισίων (1919-1922),Γιάλτας, Πόστδαμ, Τεχεράνης, Μόσχας, η Τουρκία γλίστρησε από την «ουδετερότητα» και τη συμφωνία Clodius με τον Χίτλερ, Οκτώβριο 1941 ( Φράντς φον Πάπεν – Σουκρού Σαράτσογλου), οι προσφορές 45.000 τόνων χρωμίου, οι κατ’ έτος 90.000 τόνοι χρωμίου 1941-1944. Ξεχάστηκαν (!) η επιστολή Χίτλερ στον Ινονού (5 Μαρτίου 1941). « Η Μικρασιατική Καταστροφή 1922, η παραγνώριση των προελάσεων στην Καλλίπολη, η κατασκοπεία του «Κικέρωνα στα έγκατα της βρετανικής πρεσβείας Κωνσταντινουπόλεως, η υπογραφή συμφωνίας για τα νησιά του Αιγαίου. Η Τουρκία ανάπτυξε στενές σχέσεις με την Αγγλία και την Ουάσιγκτων και πέτυχε τεράστια ανταλλάγματα.
Και εγείρεται η απορία: Γιατί η ελληνική διπλωματία δεν αναφέρθηκε ποτέ στον ρόλο της Τουρκίας και στις παρασπονδίες της που απεκάλυπταν προδοσία του κόσμου που πολεμούσε τον ναζισμό; Αν μη τι άλλο γιατί δεν υποβλήθηκαν απαιτήσεις αποζημιώσεων, όπως στην Τσεχοσλοβακία, στην Πολωνία; Ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα βεβαίωνε εκ μέρους του Χίτλερ σεβασμό για την Ελλάδα, ότι δεν επρόκειτο να επιχειρηθεί εισβολή. Οι διαβεβαιώσεις περιφρονήθηκαν. Καταπατήθηκαν. Ο «Αξονας» εισέβαλε στην Ελλάδα με την Ιταλία του Μουσολίνι το 1940. Ο Ιταλός δικτάτορας γελοιοποιήθηκε. Οι Έλληνες έριξαν τις μεραρχίες του στη θάλασσα το 1941. Και την εισβολή ανέλαβε ο Χίτλερ.
Η Τουρκία εξαπατούσε τους συμμάχους
Τέσσερα χρόνια πολέμου η Ελλάδα έχασε τη ζωή της με εκατομμύρια νεκρών, αμέτρητες οικονομικές απώλειες, οι γεννήσεις μηδενίστηκαν, το έθνος αγκυροβόλησε στα 9 εκατομμύρια και στο μηδέν των μελλοντικών αναπτύξεων. Η Τουρκία εξαπάτησε τους συμμάχους, τήρησε εχθρική στάση, παρέστησε την ουδέτερη, μετά τον πόλεμο άλλαξε μάσκα, πέτυχε οικονομικές βοήθειες και τεράστιες οικονομικές παροχές κι ο πληθυσμός της υψώθηκε στα απίθανα ποσοστά των 85 εκατομμυρίων. Γιατί η ελληνική διπλωματία παρασιωπά αυτές τις τραγικές αλήθειες; Γιατί αποφεύγει το Κυπριακό, και συγκαλύπτει με τη σιωπή της το παρατεινόμενο εθνικό δράμα της Κύπρου; Γιατί δεν τοποθετεί τους συμμάχους ενώπιον των ευθυνών τους;
Η ανοχή της σιωπής
Το 450 π.Χ. δεν απέφυγαν τις εθνικές ευθύνες ο Κίμων και ο Λεωτυχίδης. Έπλευσαν με τις τριήρεις τους στο Παφιακό πέλαγος, συνέτριψαν τους ειβολείς και συνέχισαν νικητές ναυμάχοι στο νότιο και το ανατολοικό πέλαγος. Για τον Κίμωνα δεν ετίθετο θέμα αποστάσεως όπως το 1974.. Και κατ’ επέκταση: Η διπλωματία της Λευκωσίας γιατί ανέχεται τη σιωπή της Αθήνας και την ενοχή ενώπιον του δράματος; Η Ελλάδα είναι η τρίτη χώρα εγγυήτρια της κυπριακής ανεξαρτησίας. Γιατί υπερφαλαγγίζει την υπογραφή της στο Λάγκαστερ Χάους του Φεβρουαρίου του 1959; Επί πλέον, πώς δεν καταδικάσαμε την πλήρη συσκότιση του εθνικού μας θέματος από τα 8 κόμματα που συναγωνίζονταν για τη Βουλή το 2023; Αλληλοκερατίζονταν επί μήνες για κατάληψη αριθμού από τις 300 έδρες. Είδε κανείς ή άκουσε διάθεση έστω επικύρωσης του εθνικού σχεδίου άμυνας έναντι του καραδοκούντος εχθρού που απειλούσε και εξευτέλιζε με χυδαιολογίες πεζοδρομίου το Έθνος; Ζήτησε κανείς δίκες των οργανωτών του πραξικοπήματος και του ανοίγματος της Κερκόπορτας τον Ιούλιο του ’74; Απαίτησε κάποιος Γουδί για καταδίκη της προδοσίας; Θυμήθηκε κανείς τον Νικόλαο Πλαστήρα; Αξίωσαν οι δικοί μας πολιτικοί τιμωρία των ενόχων;
Με εθνικά λογίδρια
Οι διπλωμάτες Κύπρου και Ελλάδος έστησαν στον τοίχο του ΟΗΕ και της Ευρώπης για τα εθνικά εγκλήματα, με λογίδρια έστω προδότες παρελαύνοντες με παχυλές συντάξεις, διπλωμάτες φώναξαν στα κοινοβούλια και κατηγόρησαν τους Τούρκους για τα κακουργήματά τους που θυματοποίησαν την Καρπασία, την Αμμόχωστο, τη Μεσαορία, όπου συντηρούν την κατοχή μεσαιωνικής βαρβαρότητας και ανανεώνουν την τουρκοκρατία του 21ου αιώνα διαστήματος; Και ερωτάται: Η διπλωματία Αθηνών-Λευκωσίας αντιστάθηκε στις πρωτεύουσες του κόσμου στους συνενόχους του εγκλήματος που επιχειρούν άρση του βρυκολακιάσματος της νεοσουλτανίας;
