Αφεντικά: Ο καπιταλισμός έμαθε τρόπους πια, γραμματική και σύνταξη. Δεν διατάζει. Απαιτεί γλυκά. Καλοπιάνει. Το θεωρεί στρατηγική και πείθει τον εαυτό του ότι είναι εξυπνάδα να ξέρεις να χειρίζεσαι έναν άλλον άνθρωπο/υπάλληλο/εργάτη. Τον πείθει.
Εργάτης: Άγρια ανάγκη για επιβίωση. Κόλπο. Γλιστρά η αξιοπρέπεια στα σκαλιά της ξεφτίλας που τα έχουν γυαλίσει πολύ καλά οι από πάνω, να μη φαίνονται πως είναι ξεφτιλισμένα.
Ανέχεια: «Ας είναι» θα σουν πουν. «Παρά το τίποτα»; «Στη αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι». Το χαλάζι δεν ήταν ποτέ καλό και ούτε αναπληρώνει την αναβροχιά.
Ο εργάτης παραμυθιάστηκε, δικαιολογεί την υποταγή του και ο καπιταλιστής το παριστάνει αθώος και δίκαιος μπροστά στην άγρια ανάγκη του υπαλλήλου του για επιβίωση. Έγινε η εκμετάλλευση κατόρθωμα! Έγινε η εκμετάλλευση τεχνική που πιάνει τόπο αντί δρόμο! Μοιάζει σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει. Κούφια μυαλά, πλύσεις εγκεφάλου που μαθαίνουνε να ζούνε με το «υπό» αφού κάποιος τους είπε πως το «υπ» πουλάει. Πόσοι πάτοι πουλιούνται για κορυφές και πόσοι τις αγοράζουν χωρίς απόδειξη αυθεντίας. Καταξιωμένοι κατά των αξιών που γίνονται φίλοι με το «τουλάχιστο»…
Και κάπως έτσι γιορτάζεται κάθε χρόνο η εργατική πρωτομαγιά:
Με δέκα ψευτοαριστερούς που θα απολαύσουν καφέ στη συνηθισμένη καφετέρια, πλασάροντας θεωρίες της δεκάρας χωρίς ίχνος πρακτικής… Με δέκα φασιστόμουτρα που θα καλοντύσουν την εκμετάλλευση με ευγένεια προσπαθώντας να κρύψουν τη απεριόριστη δυστυχία τους πίσω από τα χαρτονομίσματά τους…
Με δέκα κοπαδοαρνιά μιας δήθεν ουδετερότητας, κομπάρσοι του φασίστα που «δεν φταίνε» που «έτσι είναι» που «δεν μπορούν να κάνουν κάτι» που στην τελική γουστάρουν την υπερμέγιστη υποταγή τους και που γίνονται κάθε μέρα η αιτία για ένα σιχαμερό επαναλαμβανόμενο σύστημα, βαλτωμένο, ρομποτικό που στόχο έχει οτιδήποτε άλλο έκτος από τον ίδιο τον άνθρωπο.
