Σκέψεις στο ελικόπτερο από το αεροδρόμιο Λάρνακας στο πλοίο Valaris (Drill Ship) DS – 9 της ExxonMobil στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Πρώτη σκέψη, η απέραντη ευγνωμοσύνη για την ευλογία του Θεού να απολαμβάνω αυτό το σπάνιο προνόμιο που ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να έχουν.

Πρώτη πτήση ever με ελικόπτερο, περίεργη αίσθηση. Οι σκέψεις γρήγορα εναλλασσόμενες. Σκέφτομαι όσους το χρησιμοποιούν για αναψυχή, πρέπει να σου αρέσουν πάρα πολύ τα ύψη για να το κάνεις και να το απολαμβάνεις. Σκέφτομαι όσους το κάνουν κατ’ επάγγελμα – πρέπει όχι μόνο να απολαμβάνουν τα ύψη, πρέπει να έχουν και αυτό το κάτι παραπάνω. Σκέφτομαι όσους το χρησιμοποιούν επαγγελματικά για επικίνδυνες αποστολές, ειδικά στην πυρόσβεση. Δέος και ευγνωμοσύνη για τους πιλότους και το πλήρωμα. Σκέφτομαι τα αισθήματα όσων το χρησιμοποίησαν ως μέσο διαφυγής και διάσωσης από εστίες κινδύνου ή για μεταφορά σε νοσοκομείο και τα όμοια: απέραντη αγαλλίαση και ανακούφιση που κατάφεραν να επιβιβαστούν.

Πρώτες σκέψεις από την επαφή με το προσωπικό εδάφους και τον συγκυβερνήτη. Επαγγελματισμός και σοβαρότητα, προσήλωση στο πρωτόκολλο, ειλικρινής διάθεση να βοηθήσουν σε κάθε διευκρινιστική ερώτηση. Ο Πίτερ ευγενέστατος, αυθόρμητα μου πρόσφερε τα γυαλιά του για τον ήλιο όταν με άκουσε να λέω ότι ξέχασα τα δικά μου στην Λευκωσία. Γνήσια τα πρόσφερε σε έναν ξένο που μόλις γνώρισε. Με τα ωραία ελληνικά της ομογένειας, γεννημένος στην Νότια Αφρική από πατέρα Κύπριο και μάνα Ελληνίδα – σκέφτομαι πόσο σπουδαία δουλειά έκαναν αυτοί οι γονείς.

Σκέψεις για την Κύπρο, από αυτές που κατοικοεδρεύουν στο μυαλό μου εδώ και χρόνια: Η πατρίδα έχει διανύσει απίστευτα χιλιόμετρα στα 65 χρόνια της ζωής της. Μια σύγχρονη Πολιτεία με επίπεδα και πρότυπα εφάμιλλα των καλύτερων, με άρτια εκπαιδευμένο δυναμικό και με αστείρευτα αποθέματα δημιουργικότητας. Με ελλείμματα και κουσούρια, από αυτά όμως που βρίσκεις και στις καλύτερες των οικογενειών αλλά σκέφτομαι ότι η χώρα μας ενηλικιώθηκε απότομα, βίαια, βρέθηκε με κληροδοτημένα χρέη και ακρωτηριασμένα μέλη, με ταραγμένη παιδική ηλικία και όμως είναι εδώ που είναι. Μια από τις πιο ευημερούσες αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη.

Σκέφτομαι τον ανώτατο διευθυντή της ExxonMobil με τον οποίο πετούμε παρέα. Ένας ευπρεπής επαγγελματίας, με πλούτο γνώσεων και εμπειριών στο αντικείμενο του, χαμηλών τόνων αλλά ψηλών επιδόσεων, ένας από τους αμέτρητους Κύπριους που σπρώχνουν αθόρυβα και αθέατα τη χώρα στην ανοδική της πορεία.

Αρχίζω να μουδιάζω από την ακινησία, άνετη η καμπίνα αλλά προφανώς χωρίς διάδρομο για περπάτημα. Υπάρχουν 12 θέσεις επιβατών αλλά είμαστε μόνο έξι συν οι δύο καπετάνιοι. Τα ακουστικά εξασφαλίζουν εντυπωσιακή ηχομόνωση αλλά στα 50 λεπτά ήδη πονάνε τα αυτιά μου (προβλήματα πολυτελείας όπως θα έλεγε ο καλός μου φίλος Ιερόθεος).

Το σωσίβιο βαρύ, φορεμένο από το κτίριο του αεροδρομίου και σε όλη τη διάρκεια της πτήσης. Πραγματικό σωσίβιο, με φιάλη οξυγόνου και διάφορα γκατζετάκια για επιβίωση στο νερό και εντοπισμό από τα σωστικά συνεργεία. Στην επίδειξη των μέσων διάσωσης λίγο πριν την επιβίβαση, πρώτη φορά αποδέχεσαι ότι η σπάνια αυτή εμπειρία εμπερικλείει κινδύνους, πραγματικούς κινδύνους. Πτήση 80 λεπτών σε ύψος 4,000 ποδών, καλές καιρικές συνθήκες, ο λογισμός τρέχει πίσω στις φοιτητικές πτήσεις της δεκαετίας του ’80 Λάρνακα-Αθήνα-Λάρνακα με τις Κυπριακές Αερογραμμές και τα θορυβώδη BAC 1-11 – χωρίς τις μπίρες όμως.

Σε 15 λεπτά προσνήωση στο Valaris. Η σκέψη τρέχει στην περιπέτεια των υδρογονανθράκων, στις προσπάθειες εντοπισμού, εξόρυξης και εμπορικής αξιοποίησης τους. Ψες τα πίναμε σε μπιραρία του Στροβόλου και το συζητούσαμε με μια εκλεκτή παρέα, μεταξύ τους και φίλος που ξέρει τις οικονομικές πτυχές των συμφωνιών. Στα πρώτα 7-8 χρόνια, λέει, τα εθνικά έσοδα θα είναι περιορισμένα – πρέπει να αποσβεστεί πρώτα το capex – λογικό. Ακολούθως όμως τα πράγματα αλλάζουν θεαματικά και αναλόγως της ποσότητας και της ποιότητας των κοιτασμάτων, τα δεδομένα μπορούν να δημιουργήσουν δικαιολογημένη ευφορία.

Σε 5 λεπτά προσνήωση – η πρώτη μου ever …

Σκέψεις στο ελικόπτερο της επιστροφής: Οκ. Η εμπειρία είναι καθηλωτική. Το μέγεθος της εγκατάστασης είναι εντυπωσιακό. Η οργάνωση και ο επαγγελματισμός είναι σε υποδειγματικά επίπεδα. Ένα σύνολο 200 περίπου ατόμων από πλειάδα εθνοτήτων δουλεύει παραγωγικά ως πειθαρχημένη ομάδα και ζει αρμονικά ως ενιαία οικογένεια. Η τεράστια αυτή βιομηχανία χρειάζεται γερό ανθρώπινο ατσάλι και «state of the art» τεχνολογία – τα διαθέτει και τα δυό σε υπερεπάρκεια.

Δηλώνω αμετάκλητα και αμετανόητα αισιόδοξος για την Κύπρο μου.

*Γενικός Διευθυντής Ομοσπονδίας Εργοδοτών και Βιομηχάνων (ΟΕΒ)