Το να γράφουμε και να περιγράφουμε τη γενοκτονία που διαδραματίζεται στην Παλαιστίνη φαίνεται πως θα είναι ένα έργο διάρκειας. Θα χρειαστούν πολλά βιβλία και ντοκιμαντέρ για να αποτυπώσουν αφενός τη βαρβαρότητα του αιώνα και αφετέρου τη ντροπή της ανθρωπότητας που επιλέγει να σιωπά.
Ο λόγος όμως που γράφω αυτό το σύντομο άρθρο είναι συνέχεια μιας κουβέντας που είχα χτες με έναν έλληνα φίλο μου. Μιλούσαμε για την Dr. Alaa Al Najjar, παιδίατρο, 36 ετών, που έχασε 9 από τα 10 παιδιά της. Εντυπωσιάστηκε με το γεγονός ότι μια τόσο νέα και μορφωμένη γυναίκα είχε φέρει στον κόσμο δέκα παιδιά. Εμένα, με τάραξε βαθύτερα η παγερή αντίδραση της διεθνούς κοινότητας σε ένα τέτοιο γεγονός.
Ας το πούμε ξεκάθαρα: Η Dr. Najjar είχε αφήσει τα παιδιά της στο σπίτι, με τον μεγαλύτερο 12 ετών και το μικρότερο βρέφος. Ο σύζυγός της την είχε μεταφέρει στο νοσοκομείο όπου εργαζόταν. Λίγο αργότερα, άκουσε σειρήνες και ασθενοφόρα να φέρνουν τραυματίες και νεκρούς στο νοσοκομείο. Έτρεξε να βοηθήσει, μόνο για να αντικρίσει τον άντρα της βαριά τραυματισμένο, το ένα της παιδί να χαροπαλεύει και τα εννιά παιδιά της απανθρακωμένα, τόσο ώστε να μην μπορεί να τα ξεχωρίσει. Ποια λέξη αρμόζει σε αυτό το έγκλημα;
Ξέρω ότι η λέξη ολοκαύτωμα χρησιμοποιείται αποκλειστικά για ένα ιστορικό γεγονός για να περιγράψει τη μαύρη σελίδα της ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την εξόντωση των Εβραίων. Η λέξη αυτή φέρει βάρος και τιμή και όλη η ανθρωπότητα έχει την υποχρέωση να θυμάται για να μη ξαναγίνει ποτέ. Αλλά πώς να ονομάσουμε τότε αυτό που συμβαίνει τώρα στη Γάζα; Το Γαζοκαύτωμα; Γιατί και τώρα, η ανθρωπότητα παρακολουθεί και σωπαίνει;
Πρόσφατα, άκουσα τις δηλώσεις του Ισραηλινού πρέσβη που μιλούσε για επικίνδυνη ρητορική και έκανε χρήση των λέξεων γενοκτονία, εθνοκάθαρση, εγκλήματα πολέμου και λιμοκτονία. Τα λόγια του αυτά ήταν σαν έκκληση προς την κυπριακή κοινωνία να μην παρασύρεται σε ψευδείς κατηγορίες και ότι αυτή η ρητορική είναι επικύνδυνη.
Τον διαβεβαιώνω ότι η κυπριακή κοινωνία είναι αρκετά θωρακισμένη, αρκετά ενημερωμένη και με ηθική συνείδηση και ξέρει να ξεχωρίζει την επικίνδυνη ρητορική από την επικίνδυνη πράξη.
Θα ήθελα να ανταπαντήσω και να πω ότι η λιμοκτονία δεν είναι ρητορική. Είναι πραγματικότητα. Ο ίδιος ο Νετανιάχου είχε δηλώσει ότι: «Πρέπει να σταματήσουμε τον λιμό για διπλωματικούς λόγους». Δεν είχε καν την ευαισθησία να πει έστω και ψέματα για ανθρωπιστικούς λόγους.
Όπως πραγματικότητα είναι και η γενοκτονία. Ή με αυτά που βλέπουμε και ακούμε πιστεύουμε στις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου, της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και στην γενική κοινή γνώμη ή είμαστε επιλεκτικοί και πιστεύουμε ότι μας συμφαίρει.
Άλλη μια πραγματικότητα είναι και η εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων. Οι δηλώσεις του Νετανιάχου για ισοπέδωση της Γάζας και το σχέδιο του Τραμπ για εκτοπισμό όλων των Παλαιστινίων αποτελούν σχέδιο εθνοκάθαρσης του παλαιστινιακού λαού.
Τα εγκλήματα πολέμου δεν είναι ακόμα μια πραγματικότητα; Το ίδιο το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο κήρυξε τον εκλεγμένο πρωθυπουργό του Ισραήλ καταζητούμενο (wanted).
Η χθεσινή μεγαλειώδης συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη Λευκωσία με το συλλογικό μύνημα ότι δεν σιωπούμε ήταν η καλύτερη απάντηση στο ερώρημα αν η κυπριακή κοινωνία είναι θωρακισμένη.
Είχα πει πως οι πράξεις του Νετανιάχου και των υπουργών του, όπως εκείνος που πρότεινε ως «λύση» για τη Γάζα μια ατομική βόμβα, προκαλούν. Η Ντόρα Μπακογιάννη, Πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας δήλωσε καθαρά ότι οι πράξεις του Ισραήλ είναι χαστούκι στο πρόσωπο ακόμα των φίλων του Ισραήλ.
Όταν εμείς στις διαδηλώσεις φωνάζουμε Free Palestine, εννοώντας το κράτος της Παλαιστίνης στα σύνορα του 1967, οι ξένοι δίλπα μας, εξοργισμένοι από τη φρίκη, φωνάζουν “From the river to the sea, Palestine will be free”, το οποίο δεν είναι σύνθημα μίσους αλλά κραυγή αγωνίας.
Η ειρήνη χρειάζεται δικαιοσύνη, όχι αλαζονεία. Η αλαζονεία προκαλεί τον κόσμο. Κι όταν η “επικίνδυνη ρητορική” περιγράφει μια εγκληματική και επικίνδυνη πράξη, τότε δεν είναι ρητορική, είναι μαρτυρία.
Σε όσους φοβούνται τον αντισημιτισμό, ας μην επιλέξουν τον αντίπαλαιστινισμό. Δεν είναι ηθικό ισοδύναμο. Το ένα είναι φυλετικό μίσος. Το άλλο είναι υπεράσπιση ανθρώπινης ζωής και δικαίου.
Και ναι, αυτές είναι οι σκέψεις μου. Όχι για να κατηγορήσω, αλλά για να μη συνηθίσουμε το απάνθρωπο.
*Πρέσβης του Κράτους της Παλαιστίνης στην Κυπριακή Δημοκρατία
