Με τη Θέκλα γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια. Φίλοι λόγω επαγγέλματος, συντοπίτες με ρίζες και οι δύο από την Πάφο και κουμπάροι. Πάει καιρός που λέγαμε να συναντηθούμε για να πούμε τα νέα μας. Χαλαρά, μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα, με απενεργοποιημένα τα κινητά και μια κούπα καφέ στο χέρι. Να μιλήσουμε ανοικτά. Όπως η ίδια ξέρει να κάνει. Όταν την πήρα για να κάνουμε τη συνέντευξη ήταν δέκα λεπτά μετά που τελείωσε την εκπομπή της. «Σε μισή ώρα, είσαι ok», μου λέει; Παρατάω ό,τι είχα προγραμματισμένο και τη συναντώ σε μια καφετερία που εκείνη την ώρα στα ηχεία ακουγόταν το «Last Christmas» των Wham. «Τι αίσθημα σού προκαλούν τα Χριστούγεννα», τη ρωτώ. «Φόβο» κι αισθάνομαι το βλέμμα της να χάνεται κάπου μέσα στις σκέψεις της και το μελαγχολικό ύφος που είχε εκείνη την ημέρα. «Φόβο, γιατί;». «Τα Χριστούγεννα υπάρχει μία μεγάλη προσδοκία ότι πρέπει να περάσουμε όλοι τέλεια, γλυκά, υπέροχα και οικογενειακά. Έχω τραυματικές εμπειρίες από πολλά Χριστούγεννα».
Τι συνέβη;
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω τραυματικές εμπειρίες από τις γιορτές μου ως παιδί. Ήταν ωραία τα παιδικά μου Χριστούγεννα. Έχω τραυματικές εμπειρίες, όμως, από τον πρώτο μου γάμο. Λόγω του γεγονότος ότι ο πρώην σύζυγός μου δεν ήταν ευτυχισμένος στο γάμο μας ήταν ιδιαίτερα μελαγχολικός και με πεσμένη διάθεση τις γιορτές. Ήταν κλεισμένος στον εαυτό του και καταθλιπτικός, κάτι το οποίο με ενοχλούσε. Προσπαθούσα να τον κάνω χαρούμενο αλλά δεν τα κατάφερνα. Ο Γιώργος, ο πρώην σύζυγός μου, δεν αντιλαμβανόταν πόσο δυστυχισμένος ήταν στο γάμο μας. Τρία χρόνια αφότου χωρίσαμε, μου είπε ευχαριστώ που ζήτησα να χωρίσουμε, γιατί η ζωή του έγινε πολύ καλύτερη μετά το διαζύγιο μας. Είναι πάρα πολύ καλός άνθρωπος αλλά δεν ταιριάζαμε.
Μιλάτε; Έχεις επαφή μαζί του;
Τον αγαπώ πολύ και τον σέβομαι κι αυτό το γνωρίζει και ο νυν σύζυγός μου. Όπως επίσης αγαπώ τη μητέρα του, τον πατέρα του, τον αδελφό του και τη νέα σύζυγό του. Τη νέα του γυναίκα σέβομαι πάρα πολύ, γιατί είναι εξαιρετική μάνα με τα παιδιά μου. Στο σπίτι, υπάρχουν πολύ τρυφερές φωτογραφίες των παιδιών μου μαζί της, στις οποίες αποτυπώνεται η αγάπη της για τα μωρά μου.
Ζηλεύεις;
Από τη μητριά των παιδιών μου; Καθόλου. Απεναντίας, χαίρομαι πάρα πολύ που τα παιδιά μου κάθε φορά που πηγαίνουν στον πατέρα τους έχουν τόσο καλή σχέση με τη νέα γυναίκα του, η οποία είναι και μητέρα της αδελφής τους. Και ξέρεις κάτι; Όταν παντρεύτηκε ο Γιώργος και έμαθα ότι δυσκολεύονταν να κάνουν παιδί, προσφέρθηκα να γίνω παρένθετη μητέρα στη γυναίκα τού πρώην συζύγου μου. Κάτι το οποίο, φυσικά, δεν το δέχτηκε ο ίδιος και στην πορεία, μετά από ιατρικές προσπάθειες, κατάφεραν να κάνουν το παιδάκι τους. Τι πιο σπουδαίο να γεννούσα, αν γινόταν, το αδελφάκι των παιδιών μου;
Πώς αντέδρασε ο Γιώργος;
Μου είπε «είσαι τρελή» αλλά εγώ το εννοούσα. Η μικρή, σήμερα, είναι εννέα ετών. Μια κούκλα και μοιάζει πολύ στην κόρη μου. Δεν τη νιώθω δικό μου παιδί, αλλά έχω το ίδιο αίσθημα που έχω με τα παιδιά του αδερφού μου. Την αγαπώ παρόλο που δεν την έχω συναντήσει ακόμη από κοντά. Κάποια στιγμή όταν έρθει στην Κύπρο, γιατί ζει στην Ελλάδα, θα επιδιώξω να την συναντήσω.
Τι γεύση έχουν φέτος τα Χριστούγεννα για σένα;
Φρόντισα να τα προγραμματίσω έτσι ώστε να μη βάλουμε τους εαυτούς μας, με τον Παναγιώτη, σε κίνδυνο. Με την έννοια ότι θα κάνουμε λίγα πράγματα και καλά. Κι επειδή είναι τα πρώτα Χριστούγεννα μετά το γάμο μας και δεν έχουμε πάει μήνα του μέλιτος αποφασίσαμε να τις περάσουμε μόνοι σε κάποιο μέρος το οποίο δεν θα γνωρίζει κανείς.
Είσαι ευτυχισμένη;
Είμαι πολύ ευτυχισμένη. Είναι ένα αίσθημα που με διακατείχε όμως και προτού γνωρίσω τον Παναγιώτη.
Ο Παναγιώτης συμπληρώνει την ευτυχία σου;
Η συντροφικότητα είναι πολύ βασικό πράγμα για όλους τους ανθρώπους και εγώ θεωρώ ότι το ταίρι μας είναι η πιο μεγάλη μας επένδυση. Από τη στιγμή που γνώρισα τον Παναγιώτη έχω αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι και δεν το μετανιώνω που το μεγαλύτερο μέρος της ώρας, της ενέργειας και του ενδιαφέροντός μου είναι στραμμένο πάνω στη σχέση και στον άνθρωπό μου.
Θα έκανες ένα παιδί με τον Παναγιώτη;
Όχι. Ούτε εκείνος θέλει αλλά ούτε και εγώ. Έχω τα παιδιά μου και ο Παναγιώτης τα δικά του. Έχουμε κουραστεί πολύ από τη διαδικασία του μεγαλώματος των παιδιών και αισθανόμαστε ότι τον λίγο ελεύθερο χρόνο που διαθέτουμε θέλουμε να τον ζήσουμε για μας. Δεν έχουμε ανάγκη ένα παιδί για να μας ολοκληρώσει.
Κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου;
Βεβαίως. Κοιμάμαι. Κάθε μεσημέρι κάνω σιέστα. Είναι πολύ σημαντική για την υγεία της καρδιάς, του εγκεφάλου και για την ευεξία του σώματος. Επίσης, κάθε Σαββατοκύριακο, πηγαίνουμε μαζί με τον Παναγιώτη σ’ ένα εξοχικό παραδοσιακό σπιτάκι που έχουμε νοικιάσει σ’ ένα χωριό, κοντά στη Λευκωσία, για να ηρεμήσουμε. Εκεί ζούμε ευτυχισμένες στιγμές, μακριά από όλους και απ’ όλα.
Τι σε ρίχνει ψυχολογικά;
Η κακία, η τοξικότητα, η αδικία και η συκοφαντία.
Η ζήλια;
Ουδέποτε στη ζωή μου έβλαψα συνειδητά κάποιον άνθρωπο. Έχω ζητήσει πολλές φορές συγγνώμη στη ζωή μου κι έχω κάνει επανορθωτικές πράξεις. Ακόμη και σήμερα στα 43 μου, μετά από όσα έχω περάσει, δεν πρόκειται να βλάψω συνειδητά ποτέ κανένα. Μόνο αμύνομαι. Δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική της κακίας ή της ζήλιας. Δεν μπορώ να την κατανοήσω. Εάν κάνεις κακό θα το βρεις μπροστά σου και αυτό είναι δεδομένο για μένα.
Αυτό πώς μεταφράζεται στην ψυχολογία;
Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική για κάτι που με αφορά.
Έχεις ανάγκη να ζητήσεις από κάποιους ανθρώπους συγγνώμη;
Σε αυτούς που οφείλω να ζητήσω συγγνώμη το έχω κάνει.
Σε ποιους αναφέρεσαι;
Έχω ζητήσει συγγνώμη από τα παιδιά μου, από τον πρώην σύζυγό μου, από τους γονείς μου, τον αδερφό μου, όπως επίσης κι από τον Παναγιώτη. Κατά καιρούς έχω ζητήσει συγγνώμη από φίλους μου και από ανθρώπους που έχω επαφές μαζί τους. Δεν νιώθω ότι έχω κάποια συγγνώμη σε εκκρεμότητα.
Στα παιδιά σου γιατί έχεις ζητήσει συγγνώμη;
Έχω ζητήσει συγγνώμη για εκείνες τις φορές τις οποίες θα μπορούσα να ήμουν καλύτερη μάνα και δεν ήμουν. Υπήρχαν περιπτώσεις που έβγαζα πάνω τους όλη την ένταση και τα νεύρα που είχα από τη δουλειά. Τσίριζα και φώναζα στο σπίτι αλλά στο τέλος το μετάνιωνα.
Θεωρείς ότι αδίκησες κάποιους ανθρώπους με τη συμπεριφορά σου;
Θεωρώ ότι υπήρχαν στιγμές που τους αδίκησα.
Έχω αναλάβει την ευθύνη μου, έχω ζητήσει τα συγγνώμη μου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να είναι αλάνθαστος και να μην αδικεί.
Τα βρήκες με τον εαυτό σου;
Ποτέ και κανείς δεν τα βρίσκει 100% με τον εαυτό του. Παρόλα αυτά νιώθω ότι είμαι σε ένα πάρα πολύ καλό σημείο. Είμαι καλά. Μ’ αρέσει αυτό που βλέπω και στον εξωτερικό και στον εσωτερικό καθρέφτη.
Εξωτερικά φαίνεσαι χαρούμενη, λαμπερή, ευτυχισμένη, ενθουσιασμένη. Το ίδιο αισθάνεσαι κι εσωτερικά;
Είμαι. Γιατί να μην είμαι; Όταν συναντηθήκαμε γι’ αυτή τη συνέντευξη, μου είπες ότι δεν σε βλέπω και πολύ καλά σήμερα. Και τι σου είπα; Ότι έκανα γενικές και ειδικές αναλύσεις αίματος και έχω ανακαλύψει ότι κατέρρευσε ο θυρεοειδής μου. Έχω πολλά θέματα υγείας. Το σώμα μου είναι ασθενικό. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Θέματα υγείας αντιμετώπιζα από παιδί. Δεν μπορώ να κρύψω ούτε τη χαρά ούτε τη στεναχώρια μου. Ούτε καν την κούρασή μου. Καθώς ερχόμουν, γι’ αυτή τη συνέντευξη, μιλούσα με τον γιατρό μου και συζητούσαμε πώς να διαχειριστώ καλύτερα τις θεραπείες μου, ώστε να νιώσω καλύτερα. Με το που ξεκινήσαμε όμως τη συζήτησή μας άλλαξε και η διάθεσή μου. Όπως επίσης με ενθουσιάζει που είμαι στην τηλεόραση.
Τι άλλο σε ενθουσιάζει;
Το καλό φαγητό. Πρέπει να ομολογήσω ότι από τον καιρό που ξεκίνησα τη δουλειά στην τηλεόραση, τη διαδικασία του μαγειρέματος στο σπίτι ανέλαβε ο Παναγιώτης, ο όποιος κάνει φιλότιμες προσπάθειες. Οι 10 μήνες πείρας όμως, δεν μπορούν να φτάσουν τα δικά μου 33 χρόνια (πείρας). (γέλια)
Δεν ανήκεις, δηλαδή, στην κατηγορία των παρουσιαστριών που προσέχουν τη σιλουέτα τους για να βγουν στο γυαλί;
Όχι, όχι, με τίποτε. Δεν κάνω δίαιτα αλλά διατηρώ τη διατροφή του διαβήτη με θρησκευτική ευλάβεια. Θέλω να ζήσω καλά. Το ότι θα ζήσω πολλά χρόνια το ξέρω, γιατί έχουμε γονίδια μακροβιότητας οι γυναίκες στην οικογένειά μας. Εκτός κι αν με πατήσει κανένα αμάξι και χαλάσω την πιάτσα. (γέλια)
Η σχέση σου με την Εκκλησία ποια είναι;
Η σχέση μου με τον Θεό είναι πολύ καλή.
Με την Εκκλησία;
Ποια Εκκλησία; Του Αποστόλου Πέτρου και Παύλου στην Πάφο, που λειτουργεί ο πατέρας μου; Αυτή την περίοδο δεν έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι μέσα στην Εκκλησία που τους αγαπώ πάρα πολύ. Ένας εξ αυτών είναι ο πατέρας μου και κάποιοι ξεχωριστοί πνευματικοί άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα, μοναχοί και ιερείς, που γνωρίζω προσωπικά. Όσον αφορά τον θεσμό της Εκκλησίας και γενικά στον θεσμό θρησκεία είμαι λίγο απόμακρη.
Τι θρησκεία ασπάζεσαι;
Είμαι χριστιανή Ορθόδοξη. Αν ήμουν παντελώς απομακρυσμένη, θα έκανα κάτι έτσι ώστε να μην ήμουν χριστιανή Ορθόδοξη. Δεν είμαι άθεη. Δεν γνωρίζω με βεβαιότητα τι είναι ο Θεός. Πιστεύω σε Αυτόν με την έννοια ότι νιώθω πως υπάρχει η αγάπη Του, η αλήθεια, το καλό, αυτό που ονομάζουν οι άνθρωποι διαχρονικά Θεό. Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να συνεννοηθεί κάποιος με το Θείο. Προσπαθώ να βρω τον δικό μου δρόμο. Ο δικός μου ο δρόμος , έτσι όπως με εκφράζει, είναι μέσα από την προσπάθεια για αλήθεια, διαφάνεια, ανθρωπισμό, εντιμότητα και φιλανθρωπία.
Ο πατέρας σου δεν προσπάθησε ποτέ να σου αλλάξει γνώμη για τον Θεό και την Εκκλησία;
Υπήρξα φανατισμένα θρησκευόμενη μέχρι τα 22 μου. Μετά συνέβη η… ζωή. Ακολούθησα τις οδηγίες του πατέρα μου και των πνευματικών μου από τον καιρό που ήμουν τριών ετών. Ήμουν, ok, τυπικά προς όλους και προς όλα. Τηρούσα τους κανόνες της Εκκλησίας ακόμη και τις νηστείες μ’ ένα ψυχαναγκαστικό τρόπο. Μετά βρέθηκα στα 26 μου να είμαι εντελώς δυστυχισμένη να έχω κάνει τη ζωή μου χάλια, να έχω κάνει μεγάλη ζημιά στον εαυτό μου, στον άντρά μου και στα παιδιά μου, που τους γέννησα σε μία τόσο ανώριμη ηλικία, γιατί ήμουν ηλίθια κι έκανα ό,τι μου έλεγαν οι άλλοι . Και εκεί ξύπνησα.
Κατηγορείς την Εκκλησία για κάποια γεγονότα που σ’ έχουν στιγματίσει;
Δεν φταίει η Εκκλησία για τα κακά μου. Εγώ φταίω που δεν επαναστάτησα νωρίτερα. Που ήμουν τόσο φοβισμένη και συμφεροντολόγα, γιατί τελικά συνειδητοποιώ πως έβλεπα την Εκκλησία με ένα συμφεροντολογικό τρόπο. Πίστευα ότι αν τα έκανα όλα με το άλφα και το βήτα ο καλός Θεός θα με αντάμειβε. Δεν είναι έτσι, όμως, η ζωή.
Μετάνιωσες που έγινες μητέρα;
Όχι, αλλά αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία μπορεί να μην έκανα καθόλου παιδιά. Αλλά δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. Είχα έντονο μητρικό ένστικτο από μικρή. Η μάνα μου κόντεψε να πεθάνει μετά τη γέννησή μου. Γεννήθηκα δύο βδομάδες μετά την πιθανή ημερομηνία τοκετού. Έπαθε μόλυνση στα νεφρά και κόντεψε να χάσει τη ζωή της. Ο γιατρός τής είπε να μην κάνει άλλο παιδί αν δεν περνούσαν τρία με τέσσερα χρόνια. Στα τρία χρόνια γέννησε τον αδερφό μου. Ακολούθως, οι γονείς μου ξεκίνησαν τις προσπάθειες για ένα τρίτο παιδί. Το οποίο δεν ερχόταν. Βιώσαμε τρεις εγκυμοσύνες της μάνας μου, οι οποίες έληξαν άδοξα. Στη δεύτερη από αυτές ήμουν 9 ετών. Τότε, έγινε ένα περιστατικό που με έχει σημαδέψει. Και που μου το θύμισε πριν μερικά χρόνια μία παλιά μας γειτόνισσα. Μου λέει «Θυμάσαι όταν έχασε η μητέρα σου το παιδί και ήρθαμε οι γειτόνισσες να τη δούμε στο σπίτι; Είπες θα πάω να φτιάξω τις λεμονάδες για να σας κεράσω. Την ώρα που έμπαινες μέσα στο δωμάτιο της μάνας σου, την ακούς να λέει “Επειδή η Θέκλα ήταν ζωηρή, νευρίασα κι έχασα το μωρό”. Εκεί σου έπεσε ο δίσκος και ο πατέρας σου σε έδειρε μπροστά μας». Τότε όταν μια γυναίκα έχανε το παιδί της την επισκεπτόταν η γειτονιά για να την δει. Πενθούσαμε κάθε αποβολή της μάνας μου.
Συγκλονιστικό.
Είχα απωθήσει αυτό το γεγονός από το μυαλό μου και μου το θύμισε αυτή η γειτόνισσα όταν, μετά από 25 χρόνια, βρεθήκαμε για έναν καφέ και να τα πούμε. Της λέω «Άννα λύσσαξα να κάνω παιδιά. Και τη μέρα που πήγαινα να παντρευτώ ήξερα πως δεν έπρεπε να παντρευτώ, αλλά είχα φτάσει τόσο κοντά στο να κάνω παιδί που είπα, δεν με νοιάζει θα προχωρήσω». Εκεί, μετά που μου θύμισε το τραυματικό γεγονός από την παιδική μου ηλικία, έκανα τη σύνδεση και κατάλαβα ότι επειδή ένιωθα ενοχή που έχασε η μάνα μου το παιδί, ήθελα να γεννήσω ένα μωρό για να της το δώσω. Γι’ αυτό νομίζω τελικά πως λύσσαξα από μικρή να κάνω παιδιά.
Το πρώτο σου παιδί, ο Λάζαρος, έγινε από αντίδραση προς τη μάνα σου;
Παντρεύτηκα το 1996, έμεινα έγκυος και έχασα το πρώτο παιδί μου. Η μάνα μου, μου είπε στο τηλέφωνο ότι δεν ήταν ανάγκη να κάνω άλλο παιδί. Κι ότι τα παιδιά είναι φασαρία αλλά εγώ επέμενα. Κι έτσι, με το έτσι θέλω έμεινα έγκυος τον Λάζαρο. Ίσως να έγινε από αντίδραση. Δεν ξέρω ίσως η αντίδραση να ήταν η κινητήριος δύναμή μου. Ήμουν εντελώς αψυχολόγητη. Δεν αντιλαμβανόμουν τι μου συνέβαινε. Εκ των υστέρων συνειδητοποίησα κάποια πράγματα. Και κάπως έτσι γέννησα τον Λάζαρο.
Ποια ήταν η αντίδραση της μητέρας σου;
Η μάνα μου επέμενε να εγκαταλείψω τη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζα και να επιστρέψω στην Κύπρο, για να χαρούν το εγγόνι τους. Κι αφού μετακόμισα στην Κύπρο, η μάνα μου δεν είχε χρόνο να βλέπει το μωρό. Τότε, συνειδητοποίησα ότι εγώ έκανα το παιδί κι εγώ έπρεπε να το μεγαλώσω.
Συγχώρεσες τη μάνα σου γι’ αυτό το περιστατικό; Το συζήτησες μαζί της;
Βεβαίως και τη συγχώρεσα. Θυμήθηκε το περιστατικό αλλά μου είπε ότι δεν τα εννοούσε. Όλοι γονείς λένε πράγματα μπροστά στα παιδιά τους που δεν τα εννοούν. Παρόλα αυτά μου ζήτησε συγγνώμη όταν αντιλήφθηκε πόσο μπορεί να με επηρέασε αυτό το γεγονός.
Ήθελες να κάνεις δεύτερο παιδί;
Δεν είχα σκοπό να κάνω δεύτερο παιδί. Παρόλο που όταν ήμουν μικρή ήθελα να κάνω πάρα πολλά παιδιά, όταν γέννησα τον Λάζαρο ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ, λόγω του γεγονότος ότι ήταν πολύ ζωηρό παιδί όταν ήταν μικρός κι έτσι δεν είχα στο μυαλό μου ένα δεύτερο παιδί. Όταν πήγα στον γυναικολόγο μου για τις καθιερωμένες γυναικολογικές εξετάσεις, στις 28/5/1999, είδε στον υπέρηχο ένα μεγάλο ωάριο το οποίο ήταν έτοιμο για γονιμοποίηση. Τότε, θυμάμαι, θαύμασε πόσο μεγάλο και υγιές φαινόταν και μου ζήτησε αστειευόμενος να το πουλήσω και του απάντησα αυθόρμητα: «Δεν κατάλαβες καλά. Σιγά μην το πουλήσω, θα κάνω παιδί». Και μου λέει «Καλά δεν είσαι εσύ που λες ότι ο γάμος σου δεν πάει και τόσο καλά κι ότι συζητάτε το ενδεχόμενο να χωρίσετε;». «Το ωάριο αυτό θα γίνει ένα κοριτσάκι, του λέω και έφυγα από το ιατρείο του.
Ήσουν αποφασισμένη.
Όσο δεν φαντάζεσαι. Εκείνη την ημέρα ήταν τα γενέθλια του Γιώργου και θα συναντιόμασταν το μεσημέρι για φαγητό. Ενθουσιασμένη όπως ήμουν του μετέφερα τη συζήτηση με τον γυναικολόγο μου και την επιθυμία μου να κάνουμε ένα δεύτερο παιδί. Παρ’ όλους τους ενδοιασμούς του, μέχρι το βράδυ τον έπεισα κι έτσι στις 2 Φεβρουαρίου 2000 γεννήθηκε η κόρη μου Κυριακή. Πρόκειται για μία πολύ συνειδητή εγκυμοσύνη. Δεν το μετανιώνω με τίποτα, ούτε για τον Λάζαρο μου φυσικά. Πάντα σκεφτόμουν ότι είναι καλύτερα να έχεις δύο παιδιά παρά ένα. Ειδικά για μία γυναίκα που θα χωρίσει. Όταν έχεις δύο παιδιά έχεις οικογένεια, όταν είσαι μονογονιός μπορείς να τα αφήνεις στη μάνα σου ή στην νταντά και να κάνεις τη ζωή σου. Προσωπικά, ήθελα οικογένεια.
Τι μετάνιωσες περισσότερο στη ζωή σου;
Που έβαλα υποψηφιότητα για τις βουλευτικές του 2011. Το έχω μετανιώσει πικρά. Έκανα ένα μεγάλο δάνειο για να χρηματοδοτήσω την καμπάνια μου, που κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν τη ματαιοδοξία μου και γέμισαν τα μυαλά μου. Κι εκεί που δεν είχα καθόλου χρέη, έβαλα το σπίτι που μου έδωσε η μάνα μου για προίκα , υποθήκη. Έκανα δάνειο για να χρηματοδοτήσω εκείνη την ηλίθια εκστρατεία, η οποία δεν πέτυχε, δεν είχα εκλεγεί, απέκτησα περισσότερους εχθρούς και ακόμα πληρώνω τα σπασμένα.
Πώς θα ήθελες να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη;
Θέλω να πω ότι όλες οι στιγμές στη ζωή μας είναι σημαντικές. Ό,τι και να περνούμε, είτε αυτή είναι μια χαρούμενη περίοδος, όπως περνώ εγώ τώρα, είτε μια μαύρη και σκοτεινή περίοδος, όπως περνούσα το 2011, έχουν όλες τη χρησιμότητα και την αξία τους. Το μυστικό για την ψυχική υγεία, τη χαρά και την ευτυχία είναι όταν έχουμε κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα να πάμε στον ειδικό. Και όσον αφορά την πνευματική δουλειά που κάνουμε για τον εαυτό μας, για να είμαστε καλά, να σκεφτόμαστε πως «τώρα είμαι κάτω, αύριο θα είμαι πάνω». Η ζωή είναι κύκλος.
Και ποια ευχή κάνεις για τα φετινά Χριστούγεννα;
Να αγαπήσουμε όλοι τον εαυτό μας περισσότερο και να έρθουμε πιο κοντά στην ψυχούλα μας.
