Ο Χριστόδουλος Γ. Παχουλίδης γράφει για την Παναγία με την ευκαιρία της σημερινής εορτής της Κοίμησής της.
Σ’ ολόκληρο τον Ελληνικό χώρο, ο Δεκαπενταύγουστος είναι, «η καλοκαιρινή Πασχαλιά». Η όλη περίοδος αυτή, δημιουργεί μια θερμή και υποβλητική ατμόσφαιρα, που βοηθά, ώστε να εκφραστεί η ευγνωμοσύνη και οι ευχαριστίες μας, στη Μεγαλόχαρη μεσίτρια όλων των ανθρώπων, των πονεμένων και δοκιμαζομένων, στη Βασίλισσα των Αγίων και των Αγγέλων, την Παρθένο Μαρία, προς τον Υιό και Θεό της, αλλά και Θεό μας, τον εξ αυτής Τεχθέντα Υιό και Λόγο του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της «εν Τριάδι αδιαιρέτου Θεότητος». Ιδιαίτερα για το Ελληνικό Γένος, η Παναγία, η «Παρθένα Θεομάνα», θεωρείται και είναι, το «ασάλευτο στήριγμα» σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές του, σ’ όλους τους δύσκολους κλυδωνισμούς του. Είναι η Παναγία μας, η ευλογία, η σκέπη, η εγκαρδίωση, ο οραματισμός, η πίστη και η ελπίδα για την ανάταση, την ανάσταση, τη λύτρωση, την τελική νίκη.
Η Παρθένος Μαρία, η Παναγία μας, έγινε η Μάνα της Ρωμιοσύνης, για το πολύπαθο Γένος των Ελλήνων. Είναι για τούτο που πήρε από τον λαό μας πολλές και διάφορες ευλαβικές ονομασίες: Υπέρμαχος Στρατηγός, Άνθος το Αμάραντο, Παναγία η Αμόλυντος, η Ασπροφορούσα, η Βασίλισσα των Ουρανών, η Πλατυτέρα των Ουρανών, η Γαλήνη, η Γλυκιά, η Γιάτρισσα, η Γλυκιώτισσα, η Γλυκοφιλούσα, η Ελεούσα, η Καταφυγιώτισσα, η Γοργοεπίκοος, η Βλέπουσα, η Δεομένη, η Δακρυρροούσα, η Εγγυήτρια, η Διακονούσα, η Θαλασσομάνα, η Φανερωμένη, η Κοσμοσώτειρα, η Θεοσκέπουσα, η Ελευθερούσα, η Ψυχοσώστρα, η Πανάχραντος, η Παντάνασσα, η Κεχαριτωμένη η Χρυσοπολίτισσα, η Άχραντος, η Υπάτη και τόσες άλλες.
Έτσι εξηγείται και το γεγονός, πού τόσες και τόσες εκκλησίες είναι αφιερωμένες στη Χάρη της σε πόλεις και χωριά, σε βουνά και λόφους, σε ακρογιάλια και νησιά, παντού, συνυφασμένες με το Άγιο Όνομά της. Στη μικρή την επαρχία της τουρκοκρατούμενης τώρα Κερύνειας μας, όπως καλά γνωρίζω, 26 ενοριακές εκκλησίες, ξωκλήσια και παρεκκλήσια, είναι αφιερωμένα στη Χάρη της.
Η Παναγία, πνευματικό κόσμημα της Ορθοδοξίας, αιώνιο σύμβολο σωφροσύνης αγνότητας και αγιοσύνης, μητρικής αγάπης, αλλά και πόνου, συγκλονίζει κάθε Χριστιανική και ιδιαίτερα κάθε Ελληνική ψυχή. Χαρμόσυνες και ειρηνοφόρες αντηχούν οι καμπάνες, τις μέρες της κάθε γιορτής Της, πάνω από τις στεριές και τις θάλασσες και οι ήχοι τους φθάνουν, από τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Ήπειρο, από το Άγιο Όρος, το «Περιβόλι» Της και απ’ της Τήνου το φημισμένο της προσκύνημα, και συνεχίζονται μέχρι εδώ στη σκληρά δοκιμαζόμενη Κύπρος, (την ημικατεχόμενη από του 1974 τη μαύρη τη χρονιά, απ’ της ορδές του Αττίλα), απ’ του Κύκκου, του Μαχαιρά, της Τροοδίτισσας, της Χρυσορροϊάτισσας τις σεβάσμιες Μονές Της. Είθε σύντομα, με τη δικιά Της βοήθεια, αλλά και τη δική μας ειλικρινή μετάνοια και επιστροφή στο Πανάγιο θέλημα του Θεού, να ακουστούν χαρμόσυνα να ηχούν οι καμπάνες και στις κατεχόμενης τώρα γης μας τούτη τη μέρα, αλλά και σ’ όλες τις μέρες, στην Κερύνεια, στη Μόρφου, στην Αμμόχωστο, στην Καρπασία, σε κάθε κατεχόμενο ναό μας.
