Σε ομιλία του ο Δημήτρης Δάφνης σύμβουλος της Aerospikes S.A σε ομιλία του σε ημερίδα με θέμα «Υψηλή Στρατηγική, Τεχνολογία και καινοτομία στις ένοπλες Δυνάμεις» αναλύει διεξοδικά όλες τις αδυναμίες του ελληνικού κράτους διαχρονικά σε όλους τους τομείς.
Όπως επισημαίνει στην αναλυτική ομιλία του, η Ελλάδα αδυνατεί να καινοτομήσει επειδή στην προεπαναστατική τουρκοκρατούμενη περίοδο δεν υπήρξαν δυτικοευρωπαϊκές δομές σε οικονομία και κοινωνία που να οδηγούν σε βιομηχανική εξέλιξη και στη διαστρωμάτωση της κοινωνίας με ευρωπαϊκά πρότυπα, λόγω της απουσίας αστικής τάξης δυτικοευρωπαϊκής υφής ένεκα του τουρκοκρατούμενου χώρου και της πατριαρχικής κοινωνικής οργάνωσης. Παρά το γεγονός, αρκετές μικρές ομάδες πληθυσμού από το 1800 που βρέθηκαν κάτω από την επιρροή ξενόφερτων καπιταλιστικών σχέσεων που αναπτύχθηκαν σε διεθνές επίπεδο, δεν ξέφυγαν από την επιρροή της πατριαρχικής τουρκοκρατούμενης κοινωνίας και να ενταχθούν στο διεθνές καπιταλιστικό κύκλωμα του εμπορίου και ναυτιλίας ένεκα των εσωτερικών δυνάμεων και των πατριαρχικών αντιλήψεων που επικρατούσαν και εμπόδιζαν την αναφερόμενη εξέλιξη.
Η συνύπαρξη σειράς ομάδων από την κοινωνία -προυχόντων- γαιοκτημόνων και άτακτων ομάδων του αγώνα με τους ηγέτες τους, διά συγκρούσεων εμπόδισαν την προοδευτική εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας επειδή το μοναδικό τους ενδιαφέρον ήταν η ανακατανομή της πολιτικής ισχύος και του εθνικού πλούτου διά των υφιστάμενων οικονομικοκοινωνικών πατριαρχικών κέντρων που υπήρχαν.
Παρά τον πλούτο που απέκτησαν αυτοί έμειναν στις μεσιτικές και διαμετακομιστικές εργασίες αγνοώντας τη βιομηχανία, παραγωγή υλικών – υπηρεσιών – ναυτιλία – εμπόριο και τραπεζιτικό σύστημα.
Η απουσία της διάστασης και ωφελιμότητας της αστικής οικονομίας -αστικού πολιτισμού- αστικής αυτοσυνείδησης απέτρεψαν τη μορφή του καινοτόμου βιομήχανου και τη μετουσίωση του πρακτικού πνεύματος, τη σύγχρονη επιστήμη και τεχνική, καθώς επίσης το πνεύμα της προόδου και τη ρήξη με τη στείρα παραδοσιοκρατία. Η ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και κοινοβουλευτισμού το μόνο που κατόρθωσε ήταν η δημιουργικότητα ευκαιριών πολιτικής ανέλιξης και κοινωνικής σταδιοδρομίας με φιλοδοξίες και ο δρόμος στις μάζες για πελατολόγιο και ρουσφετολογία. Με αυτή την πλεύση του νεοελληνικού κράτους και κοινοβουλίου διογκώθηκε ο κρατικός μηχανισμός και ενισχύθηκε ο καθοδηγητικός ρόλος του κράτους.
Τα αναφερόμενα δημιούργησαν κρατικές θέσεις και εκτοπισμό των επαγγελματικών δεξιοτήτων και τη στροφή των κομμάτων για κατάκτηση και νομή του κράτους και της υπεράσπισης των συμφερόντων των οπαδών τους στον κρατικό και ημικρατικό τομέα. Ο πελατειακός και πατριαρχικός χαρακτήρας του ελληνικού κοινοβουλίου μαζί με την έλλειψη θέσεων εργασίας στην ελεύθερη αγορά οδήγησαν τις αγροτικές μάζες στον κρατικό μηχανισμό λόγω απουσίας βιομηχανικών αστικών κέντρων. Η εφαρμόσιμη πολιτική οδήγησε στην εξυπηρέτηση πλείστων ατόμων και διαφόρων κλάδων που εκτόπισαν την άσκηση της μονοσήμαντης και συνεπούς ιδεολογικής πολιτικής.
Με την αποσύνθεση των κρατικών δομών στα αστικά κέντρα άρχισαν να δημιουργούνται μικρομάγαζα με μικρούς ιδιοκτήτες, γνωστή ως μεσαία τάξη, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο που πάλι δεν εκτόπισε τον κρατισμό.
Παρά το γεγονός ότι συμπληρώνονται 200 χρόνια από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, οι δομές του ελάχιστα έχουν αλλάξει και ο κρατισμός εξακολουθεί να κυριαρχεί όπως και η ιδεολογία. Είναι σε όλους γνωστός ο όγκος της διαφθοράς, ανάθεσης έργων σε ιδιώτες, οι μέθοδοι ατιμωρησίας, η μη εφαρμογή νόμων και δικαιοσύνης και τόσα άλλα που προξενούν απογοήτευση και κατάρρευση κράτους και κοινωνίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των ιδιωτικών εταιριών είναι μικρού μεγέθους και λειτουργούν παρασιτικά δίπλα στις «μεγάλες» ως υποκατασκευαστές, λαμβάνοντας μέρος στο μοίρασμα της πίτας για επιβίωση.
Αναφορικά με τα αμυντικά προγράμματα της χώρας τα πλείστα δεν έχουν συνέχεια λόγω και της επέλασης της οικονομικής κρίσης και της διεφθαρμένης καθεστωτικής πολιτικής που ολιγωρεί στην εξαγορά νέου υλικού και οδηγεί τις ένοπλες δυνάμεις σε απαξίωση και σε έλλειψη νέου οπλικού συστήματος. Το προσωπικό παραμένει το ίδιο χωρίς κουλτούρα ανάληψης πρωτοβουλίας και επισκιάζεται από ευθυνοφοβία και απουσία συμπόρευσης με κάτι το διαφορετικό, παραμένοντας σε πρακτικές του παρελθόντος. Η πρόσφατη οικονομική κρίση μείωσε κατά 25% το ΑΕΠ της χώρας που συναντάς μονάχα σε περιόδους εξόδου από έναν πόλεμο. Ενώ οι χώρες που εξέρχονται από πολέμους κατορθώνουν να κτίσουν δυναμικές οικονομίες, στην ελληνική περίπτωση δεν έχουν φανεί σημάδια ανάκαμψης που να οδηγούν την οικονομία και αμυντική βιομηχανία σε ανάπτυξη.
Οι αμυντικές ανάγκες της χώρας μαζί με τη γεωπολιτική της θέση και τη συγκυρία της εξωτερικής της πολιτικής προσφέρουν ποικίλες ευκαιρίες συνεργασίας στην αμυντική βιομηχανία με πολλές χώρες από Ευρώπη, Αμερική και Ασία. Μια τέτοια συνεργασία θα συμβάλει στην αναβάθμιση και τεχνική υποστήριξη των υπαρχόντων οπλικών συστημάτων και στην αύξησή τους. Πέραν αυτών θα δημιουργηθούν οι βάσεις για συμμετοχή ιδιωτών στην αναφερόμενη βιομηχανία που θα υποβοηθήσουν στην ανάπτυξη της αναφερομένης βιομηχανίας. Η δημιουργία μιας τέτοιας βιομηχανίας θα πρέπει να είναι υγιής, παραγωγική, επικερδής, καινοτόμος και να παραμείνει μακριά από τις πρακτικές του παρελθόντος και να λειτουργεί με διαφάνεια και σε συνθήκες αγοράς και με κανόνες. Στόχος της αναφερομένης βιομηχανίας θα πρέπει να είναι η ολοκλήρωση παλαιών και νέων προγραμμάτων. Λόγω του μεγέθους της χώρας δεν υπάρχει χώρος για πολλούς φορείς αλλά θα πρέπει να είναι ανοικτή σε νέους φορείς που θα δημιουργούν πρόσθετη αξία στην εθνική οικονομία και όχι κλειστή σε ελίτ οικονομίας και πολιτικής. Παρά την κρίση που διήλθε η χώρα ο πατριαρχισμός και η ψηφοφοριακή πελατεία και οι κρατικές δομές εξακολουθούν να παραμένουν εκεί. Η επιβίωση του κράτους και κοινωνίας θα πρέπει να επιδιώκεται με διαφάνεια για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων της χώρας και κοινωνίας χωρίς παραχαραμάδες.
Σήμερα μια σειρά χωρών (ΗΠΑ, Ρωσία, Τουρκία κ.λπ.) εφάρμοσαν καινοτόμες ιδέες στην ίδρυση τέτοιων εταιρειών με αξιόλογα αποτελέσματα, αφού εφάρμοσαν το σύστημα συλλογικής συνεργασίας οραμάτων και εφαρμογής στοιχειωδών οικονομικών μεγεθών με τον ιδιωτικό τομέα, μακριά από την ευθυνοφοβία και την πατριαρχική πελατειακή αντίληψη. Οι εξαγωγές της τούρκικης αμυντικής βιομηχανίας ανέρχονται στο 1.65 δισ. δολάρια πέραν της κάλυψης των δικών της αναγκών σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Η αναφερόμενη ομιλία του κ. Δάφνη ξετυλίγει μπροστά μας αρκετές διαχρονικές αδυναμίες του κυπριακού κράτους που θα πρέπει να διορθωθούν άμεσα για να μπορέσουμε να κτίσουμε μια νέα οικονομία ανάπτυξης και καινοτόμα με μέλλον, καταπολεμώντας όλα τα νωθρά που μας εκθέτουν ποικιλότροπα παντού.
