Την ταινία Don’t look up την περιμέναν πώς και πώς οι συνδρομητές της πλατφόρμας Netflix. Αυτό εξηγεί και γιατί την είδαν τόσοι πολλοί από τις πρώτες μέρες κιόλας προβολής της. Με ένα λαμπρό καστ αστέρων, η ταινία διηγείται την ιστορία του πώς ο καθηγητής αστρονομίας, Ράνταλ Μίντι (Λεονάρντο Ντι Κάπριο), και η διδακτορική φοιτήτριά του, Κέιτ Ντιμπιάσκι (Τζένιφερ Λόρενς), ανακάλυψαν έναν κομήτη που πρόκειται να συγκρουστεί με τη Γη και να την καταστρέψει.
Η πρόεδρος της χώρας, μια υπέροχη Μέριλ Στριπ, στη θηλυκή έκδοση του Ντόναλντ Τραμπ, αρχικά αγνοεί την προειδοποίηση και μετά σπεύδει να την εκμεταλλευτεί πολιτικά. Τα μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα προτιμούν να ασχολούνται με τον χωρισμό μιας διάσημης τραγουδίστριας και να προσπαθούν να αποδώσουν στην καταστροφή που έρχεται έναν ανάλαφρο τόνο. Υπάρχει, επίσης, και ο ιδιοκτήτης μιας εταιρείας υψηλής τεχνολογίας που θέλει να βγάλει κέρδος την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι έχουν διχαστεί για το αν η απειλή είναι πραγματική ή όχι.
Το σενάριο είναι αυτό που λέμε από τη ζωή βγαλμένο και έπιασε τον παλμό της εποχής που ζούμε. Και αν υπήρχε κανένας που στο παρελθόν αμφισβητούσε πως μπροστά σε μια καταστροφή δεν θα στεκόμασταν ενωμένοι, προσπαθώντας να βρούμε λύση, η αντιμετώπιση της πανδημίας του δίνει την απάντηση που χρειάζεται. Εδώ και δύο χρόνια παλεύουμε με την πανδημία. Οι επιστήμονες δείχνουν αμήχανοι να δώσουν τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Και έτσι λαμβάνουμε υπόψη τον οποιοδήποτε άσχετο που θεωρεί πως επειδή έχει μια άποψη, αυτή είναι και η σωστή και προσπαθεί να την επιβάλει μάλιστα και στους άλλους.
Είναι για αυτό τον λόγο που είμαστε σχεδόν στο ίδιο σημείο που ξεκινήσαμε. Να μετρούμε θύματα, να φοβόμαστε και να μην είμαστε ικανοί να πάρουμε τις κατάλληλες αποφάσεις. Και τα πράγματα είναι χειρότερα, αν σκεφτεί κανείς ότι εδώ και δύο χρόνια έχουμε διχαστεί άγρια στα δυο. «Διαπράττουμε πάντα το ίδιο λάθος, γιατί ζούμε στο παρόν και δεν καταφέρνουμε να δούμε το μέλλον. Δεν μάθαμε ποτέ να συνεργαζόμαστε, επιθυμούμε μόνο να αλληλοσκοτωνόμαστε για τον όποιο λόγο. Αυτή είναι η θεολογική ή φιλοσοφική ερμηνεία του φαινόμενου», έδωσε τη δική του εξήγηση ο Αμερικανός συγγραφέας, Πολ Όστερ, σε συνέντευξή του στην ιταλική La Repubblica.
Η ταινία είναι μια αλληγορία. Είτε δούμε ότι μιλά για την πανδημία, για την κλιματική αλλαγή, για οτιδήποτε μπορεί να μας καταστρέψει, η ουσία είναι η ίδια. Οι πιθανότητες να τα καταφέρουμε είναι ελάχιστες. Θα καταλήξουμε όπως και στο Don’t look up να τρωγόμαστε μεταξύ μας, ενώ δίπλα μας συντελείται το τέλος του κόσμου.
