Μπερδεύτηκαν οι γιατροί με το νέο σύστημα των αμοιβών τους, γράφει σε ρεπορτάζ της η συνάδελφος Μαριλένα Παναγή. Και μπερδευτήκαμε και εμείς προσπαθώντας να καταλάβουμε τις φόρμουλες. Φυσικά, τα μαθηματικά δεν ήταν ποτέ το δυνατό μας στοιχείο, αλλά τη φιλοσοφία, αν μη τι άλλο, του συστήματος θα μπορούσαμε να την καταλάβουμε. Είναι για να περιοριστούν οι καταχρήσεις, είναι η σταθερή απάντηση. Και για να γίνει αυτό, εισάγεται ένα μέτρο που αφορά όλους τους γιατρούς: Όσους μοιράζουν παραπεμπτικά σαν αυτόγραφα και διενεργούν επεμβάσεις αβέρτα, αλλά και όσους δίνουν παραπεμπτικά με το σταγονόμετρο. Όπως και όλους τους ασθενείς: Όσους επισκέπτονται τον γιατρό μια φορά τον χρόνο κι όσους έχουν κάνει το MRI κάτι σαν παυσίπονο, κάνοντας το με την ίδια ευκολία και περίπου με την ίδια συχνότητα. 

Όπως γράφει ο γιατρός Λάκης Αναστασιάδης, ο ΟΑΥ προτίμησε τον λογιστικό έλεγχο των γιατρών, αντί τον ποιοτικό. «Ο έλεγχος της ιατρικής πράξης, αναφέρει σε άρθρο του, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος ορθολογιστικής λειτουργίας οποιουδήποτε συστήματος υγείας. Ωστόσο, ο καρδιολόγος για παράδειγμα, δεν ελέγχεται αν σωστά αποφάσισε να υποβάλει τον ασθενή σε δοκιμασία κόπωσης, αλλά ελέγχεται για τον αριθμό των δοκιμασιών κόπωσης που έχει κάνει. Και οφείλει να μην ξεπερνά το quota του μήνα!».

Οπόταν tough luck, που λένε και οι Άγγλοι, αν νοιώθεις την καρδιά σου να πεταρίζει (χωρίς να είναι από έρωτα) αλλά προηγήθηκαν στον καρδιολόγο άλλοι πριν από σένα καλύπτοντας το quota. Αν τα καταφέρεις, μπορείς να δοκιμάσεις την τύχη σου τον επόμενο μήνα.  

«Ο αριθμός των συνταγογραφήσεων, των εργαστηριακών εξετάσεων, των παραπομπών σε ειδικούς, η αναγκαιότητα χειρουργικών επεμβάσεων, η επιλογή της καισαρικής, η σωστή χρήση των διαφόρων διαγνωστικών και θεραπευτικών μεθόδων, το ήθος και η συμπεριφορά του γιατρού προς τον ασθενή ΔΕΝ μπορούν να ελεγχθούν …λογιστικά, όπως προσπαθεί να κάνει ο ΟΑΥ», γράφει ο Λάκης Αναστασιάδης. «Οι ατασθαλίες, η ανικανότητα, η ανεπάρκεια και η διαφθορά μπορούν να ελεγχθούν μόνο με προσωπικό έλεγχο του κάθε γιατρού!». Και παραθέτει το δικό του παράδειγμα: Ασκεί την ιατρική για 45 χρόνια, χωρίς ποτέ, κανείς να τον επισκεφθεί είτε για να δει τον χώρο που ασκεί την ιατρική, είτε για να ελέγξει τον ίδιο. «Η τύχη των ασθενών μου εξαρτάται μόνο από τη δική μου ευσυνειδησία! …Ο «ανεξέλεγκτος» γιατρός του ΓεΣΥ , κάνει διάγνωση, θεραπεύει, χρησιμοποιεί διαγνωστικά και θεραπευτικά μέσα, χειρουργεί, συνταγογραφεί και συμπεριφέρεται όπως θέλει στον ασθενή, χωρίς καν να τον εξετάσει! Πολλές φορές χωρίς καν να τον γνωρίζει…Σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα θα του αφαιρείτο αμέσως η άδεια άσκησης της ιατρικής».

Αντί να τα δούμε όλα αυτά, κι άλλα πολλά, κάνουμε περίπλοκες μαθηματικές φόρμουλες.