Τώρα να δείτε που κάποιοι θα αμφισβητήσουν τη δημοκρατικότητα της προεκλογικής διαδικασίας! Δεν φτάνει που έχει «επιτραπεί» τόσοι πολλοί να ζητούν την ψήφο των δημοτών; Αυτό δεν σημαίνει πως «πάμε καλά»; Η πολλαπλότητα είναι χρήσιμη νοουμένου ότι διευρύνει τον διάλογο κι αναδεικνύει νέες ιδέες. Δεν μπορεί όμως από μόνη της να τεκμηριώσει τη δημοκρατικότητα, αν αυτό είναι το ζητούμενο…
Αποχαιρετούμε τον ζεστό Ιούλιο και είμαστε κιόλας στα μισά μιας μακράς προεκλογικής περιόδου με όλες τις συνέπειες αυτής της νέας επίδοσης. Το μόνο που είναι (σχεδόν) γνωστό είναι ο κατάλογος των υποψηφίων. Αυτό δεν δίνει συμπληρωμένη την εικόνα, τουλάχιστον για όσους δεν αρκούνται σε κομματικές ή, ακόμα και φυσιογνωμικές προτιμήσεις. Πρέπει να ακουστούν οι απόψεις των υποψηφίων με τρόπο που το ευρύτερο κοινό να μπορεί να επιλέξει, στη βάση θέσεων και πρακτικών προσεγγίσεων που να δίνουν λύσεις στα προβλήματα του τόπου. Ποια όμως είναι τα προβλήματα; Eίναι όλα γνωστά και κατανοητά σε όλη τους την έκταση; Eίναι όλα ορατά κι αναδεικνύονται μέσα από τις δημοσκοπήσεις που ρωτούν, όσους δεχτούν να απαντήσουν στο τηλεφώνημα, για «από το ένα μέχρι το δέκα», ποια και σε ποια σειρά βαρύνουν τις δικές τους έγνοιες; Μέχρι που να τελειώσει η συχνή υπέρβαση τού «θα σας απασχολήσουμε μόνο λίγα λεπτά», ο ευγενής πολίτης έχει ήδη κουραστεί με τις συχνά απλοϊκές (και συγκρουόμενες) ερωτήσεις…
Θα ΄λεγε κανείς πως, πράγματι, η πολλαπλότητα υποψηφιοτήτων είναι ενισχυτική της Δημοκρατίας και πρόσκληση και πρόκληση για ενεργότερη συμμετοχή των πολιτών. Οι πολίτες είναι όμως ουσιαστικά συμμέτοχοι μόνο όταν είναι σωστά ενημερωμένοι για τις θέσεις των υποψηφίων. Αυτό δεν παραπέμπει ούτε σε μεσάζοντες ούτε σε εν λευκώ εκχώρηση σε κομματικούς σχηματισμούς του δικαιώματος επιλογής. Οι δυνατότητες των κομματικών σχηματισμών ως στοιχείων της Δημοκρατίας είναι αναμφισβήτητες, νοουμένου πως λειτουργούν με τρόπο δημοκρατικό. Σε αντίθετη περίπτωση, το λέει και η εμπειρία, περιορίζεται ολοένα η δική τους εμβέλεια κι όσοι δεν το είχαν έγκαιρα καταλάβει, είδαν τα αποτελέσματα…
Tα έντυπα μέσα γράφουν καθημερινά για τους «τρεις επικρατέστερους» που όμως δεν έχουν δώσει έστω ένα περίγραμμα θέσεων. Η ταξινόμησή τους στα φαβορί που θα δώσουν τη μάχη για τον δεύτερο γύρο μοιάζει με τους μνηστήρες του τίτλου που πριν αρχίσει το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα χρήζονται σαν υποψήφιοι πρωταθλητές. Εκεί, βέβαια, παίζει ρόλο η παράδοση, οι τελευταίες μεταγραφές, ο νέος προπονητής, ο όγκος των οπαδών, η οικονομική ρευστότητα. Μην μπείτε στον πειρασμό να κάνετε συγκρίσεις και θα βρείτε πολλές αναλογίες. Όμως στον πολιτικό στίβο έχουμε νέα πρόσωπα ή γνωστά πρόσωπα σε νέους ρόλους και πρέπει να ακούσουμε τι έχουν να προτείνουν, να καταγράψουν τα κατά τη δική τους θεώρηση και προτεραιότητα προβλήματα και τις θέσεις τους γιαυτά.
Για όσους είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με υποψηφίους, διαπιστώνουμε πως, αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι καλύτερα. Φαίνεται πως αρκετοί υποψήφιοι «πιάνουν» τα προβλήματα, ανεξάρτητα αν συμφωνείς ή όχι, με ποιους, σε ποια σημεία και στις προτάσεις για αντιμετώπισή τους. Οι εφημερίδες προβάλλουν τα «τρία φαβορί», στη βάση των ανακυκλούμενων δημοσκοπήσεων. Τι βγήκε, αλήθεια, από το εναρκτήριο τηλεοπτικό λάκτισμα του ΡΙΚ στο προ δεκαημέρου πρώτο συναπάντημα, πάλι των «τριών φαβορί»;
Στον δεύτερο γύρο, όσοι δεν εκφράζονται από ένα από τους δυο προκριθέντες, «επιλέγουν» (με αρνητική προσέγγιση) τον λιγότερο μακρινό τους. Στον πρώτο γύρο, όμως, το αυτονόητο είναι η στήριξη της πρώτης επιλογής κι είναι γιαυτό που σε όλες τις (δημοκρατικά λειτουργούσες) χώρες και τα μικρά κόμματα κατέρχονται αυτόνομα, με δική τους υποψηφιότητα ή, στηρίζοντας κάποιο ανεξάρτητο υποψήφιο στη βάση ουσιαστικών συγκλίσεων. Τώρα, όμως, προωθείται η αντίληψη για επιλογή απο τον πρώτο κιόλας γύρο, εκείνου από τους «τρεις» που, χωρίς να είναι η πρώτη επιλογή, είναι καλύτερα αποδεκτός (ή, ανεκτός) για να διεκδικήσει την προεδρία στον δεύτερο γύρο από τον ακόμα λιγότερο αποδεκτό. Αυτό δεν εκφράζει δημοκρατική λειτουργία ούτε και δημοκρατική κουλτούρα. Πάλι καλά που δεν έγινε δεκτή η εισήγηση για πρόσθετη κρατική χορηγία προς τα κόμματα και μάλιστα όχι στους υποψηφίους (όλους τους υποψηφίους). Μια τέτοια εξέλιξη θα συμπλήρωνε την εικόνα παραβίασης των κανόνων του «σωστού παιχνιδιού»… Άλλωστε ουδείς δικαιούται να παίζει με το μέλλον του τόπου και την αξιοπιστία των θεσμών!
Μακάρι κάποιοι από τους υποψήφιους να πείσουν ή να ενθαρρύνουν τους οπαδούς της ισχυρότερης παράταξης (της αποχής), αυτή τη φορά να το ξανασκεφτούν και να προσέλθουν στα κατά τόπους εκλογικά κέντρα. Παρόλο που είναι εύλογη η ανησυχία πως, όπως πάμε, δεν θα αποφύγουμε μια νέα επίδοση!
