«Αγαπητή κυρία Παναγή, επικοινωνώ μαζί σας για να υποβάλω το παρακάτω παράπονο με την παράκληση να δημοσιευθεί», έτσι άρχιζε το μήνυμα που έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο το πρωί της Τετάρτης.
«Από τα 27 μου, εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια, πάσχω από προχωρημένο καρκίνο», η επόμενη πρόταση. Ήξερα ότι θα διάβαζα την περιπέτεια ενός ανθρώπου που γράφει το δικό του ηρωικό έπος αλλά δεν ήξερα από πού θα ξεπηδήσει το χαστούκι μέσα από τα γραφόμενα του. Τα όσα αναφέρει θα μπορούσε να τα γράψει κάποιος ασθενής και πριν ένα χρόνο και πριν από 10 χρόνια. Κάποια πράγματα, δυστυχώς, δεν αλλάζουν γιατί για να αλλάξουν πρέπει να αλλάξουν μυαλά πρώτα οι άνθρωποι.
«Από τα 27 μου, εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια πάσχω από προχωρημένο καρκίνο. Θυμάμαι όταν μετά τις πρώτες ενοχλήσεις πήγα στο κρατικό νοσοκομείο, μου πήραν δείγμα ούρων που δεν έδειξε κάτι, αλλά μου είπαν ότι λογικά πρόκειται για ουρολοίμωξη. Ήταν η πρώτη περίπτωση ιατρικής αμέλειας σε μια αλυσίδα τέτοιων περιστατικών, τόσο στην Κύπρο όσο και στις ΗΠΑ όπου έκανα τότε το διδακτορικό μου. Σήμερα θα σας αναφέρω το τελευταίο τέτοιο περιστατικό.
Στις αρχές του Ιούνη, μετά από υπέρηχο ο γιατρός μου, με ειδοποίησε ότι εντοπίστηκε μετάσταση στο συκώτι και θα έπρεπε να αλλάξω θεραπεία. Μέχρι τότε, και για σχεδόν δύο χρόνια, έκανα μια συγκεκριμένη χημειοθεραπεία που κρατούσε τον καρκίνο υπό έλεγχο.
Μου προτάθηκε νέα θεραπεία, η οποία όμως δεν εγκρίθηκε από το υπουργείο Υγείας για το λόγο ότι η διάγνωσή για το είδος καρκίνου που έχω άλλαξε μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια από καρκίνωμα σε σάρκωμα, και το υπουργείο ήθελε επιπλέον βεβαίωση για την αλλαγή διάγνωσης. Υπάρχει διάγνωση από κορυφαίο κέντρο στην Αμερική, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο δεν αρκούσε στο υπουργείο. Βιοψία θα ήταν χρήσιμο να γίνει και για άλλους λόγους, αλλά ένας από τους λόγους θεωρώ ήταν η γραφειοκρατία στο υπουργείο.
Εν πάση περιπτώσει, νέος υπέρηχος έδειξε πως μάλλον δεν έγινε καμία μετάσταση στο συκώτι, αλλά η βιοψία συνέχισε να θεωρείται απαραίτητη καθ’ ότι πιθανόν να έπρεπε να αλλάξω έτσι κι άλλιώς θεραπεία. Σημαντικό να πω, πως η χημειοθεραπεία μου διακόπηκε για να γίνουν οι διάφορες εξετάσεις και επεμβάσεις και να παρθούν αποφάσεις.
Λόγω της σοβαρότητας της κατάστασής μου, ήταν επείγον η βιοψία να γίνει όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ο καρκίνος μου είναι προχωρημένος και κάθε εβδομάδα που περνά χωρίς θεραπεία αυξάνει τον κίνδυνο να εξαπλωθεί περισσότερο.
Η βιοψία έγινε τελικά τη Δευτέρα, 3 Ιουλίου σε ιδιωτικό νοσοκομείο στη Λεμεσό. Την ίδια μέρα το απόγευμα, το δείγμα που πάρθηκε για τη βιοψία στάλθηκε σε ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο στη Λεμεσό. Καθώς η επεξεργασία της βιοψίας θα γινόταν στη Λευκωσία, το πλάνο ήταν να σταλθεί από το νοσοκομείο το δείγμα σε διαγνωστικό κέντρο της Λευκωσίας.
Η βιοψία θα μπορούσε και έπρεπε να σταλθεί από την Τρίτη το πρωί. Την Πέμπτη μας πήραν τηλέφωνο από το ογκολογικό και δεν απαντήσαμε, τους πήραμε μετά πίσω αλλά δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε. Τους παίρνει η μητέρα μου Παρασκευή πρωί και της λένε ότι δεν έχουν λάβει τη βιοψία. Η μητέρα μου πήρε τηλέφωνο πρώτα στο ιδιωτικό νοσοκομείο και μετά στο διαγνωστικό κέντρο, όπου ένας εκ των ιστοπαθολόγων της είπε πως είχε πακετάρει το δείγμα και πως κάποιος πρέπει να πάει να το πάρει.
Αντί να στείλει το δείγμα στη Λευκωσία την Τρίτη, δεν έκανε τίποτα, και αν δεν τον παίρναμε τηλέφωνο το δείγμα θα συνέχιζε να μαζεύει σκόνη στο διαγνωστικό κέντρο. Μας είπε επίσης πως είχε φύγει ήδη το άτομο που μεταφέρει δείγματα από Λεμεσό-Λευκωσία και θα έπρεπε να περιμένουμε τη Δευτέρα να σταλεί, ή να πάμε εμείς να το παραλάβουμε. Για να μην χαθεί άλλη μέρα, η μητέρα μου αναγκάστηκε να πάει Λεμεσό να παραλάβει το δείγμα και να το φέρει Λευκωσία».
Ένα υποστελεχωμένο γραφειοκρατικό σύστημα
«Η εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια δείχνει πως αν δεν είσαι ενεργός ασθενής που να τρέχει συνεχώς τους γιατρούς από πίσω και να κάνει τον μεσάζοντα μεταξύ διαφόρων γιατρών, κλινικών και νοσοκομείων, είσαι στο έλεος του Θεού, ή μάλλον, στο έλεος ενός υποστελεχωμένου γραφειοκρατικού συστήματος, το οποίο εν τέλει οδηγεί και μέρος του προσωπικού να αναισθητοποιείται και να μην κάνει σωστά τη δουλειά του».
Ο νεαρός καρκινοπαθής, μέχρι χθες εξακολουθούσε να περιμένει το αποτέλεσμα της βιοψίας. Οι 10 ημέρες όμως σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι καθόλου μικρό χρονικό διάστημα.
