Ο αιφνίδιος καρδιακός θάνατος είναι ένας απροσδόκητος θάνατος που συμβαίνει σε διάστημα μικρότερο της μίας ώρας από την έναρξη των συμπτωμάτων ή εντός 24 ωρών από την τελευταία φορά που το άτομο θεάθηκε ζωντανό. Μπορεί να πλήξει άτομα που θεωρούνται υγιή ή πάσχουν από χρόνια νόσο σε σταθερή φάση.
Στους νέους κάτω των 39 ετών, οι κυριότερες αιτίες σχετίζονται με μυοκαρδιακή υπερτροφία ή ηλεκτρικές διαταραχές της καρδιάς. Στους ηλικιωμένους, οφείλεται συνήθως σε στένωση των στεφανιαίων αγγείων. Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι τα άτομα με ψυχιατρικές διαταραχές διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο αιφνίδιου καρδιακού θανάτου, χωρίς όμως να έχει ξεκαθαριστεί ο ρόλος των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων.
Νέα μελέτη που παρουσιάστηκε στο συνέδριο EHRA 2025 της Ευρωπαϊκής Καρδιολογικής Εταιρείας αποκαλύπτει ότι η λήψη αντικαταθλιπτικών αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο αιφνίδιου καρδιακού θανάτου, με το ποσοστό να διαφέρει ανάλογα με την ηλικία και τη διάρκεια της έκθεσης.
Οι ερευνητές ανέλυσαν όλους τους θανάτους στη Δανία το 2010, σε άτομα 18-90 ετών. Από τα 4,3 εκατ. άτομα, καταγράφηκαν 45.701 θάνατοι, εκ των οποίων 6.002 ήταν αιφνίδιοι καρδιακοί. Από αυτούς, οι 1.981 αφορούσαν άτομα που λάμβαναν αντικαταθλιπτικά.
Η ανάλυση έδειξε ότι:
- Τα άτομα με λήψη αντικαταθλιπτικών για 1-5 έτη είχαν 56% υψηλότερο κίνδυνο.
- Όσοι λάμβαναν για 6 ή περισσότερα χρόνια, είχαν 2,2 φορές αυξημένο κίνδυνο.
- Ο κίνδυνος ήταν ιδιαίτερα αυξημένος στις ηλικίες 30-59 ετών, με έως και πενταπλάσιο κίνδυνο στις ηλικίες 30-39 ετών με μακρόχρονη χρήση.
Στις μεγαλύτερες ηλικίες (70-79 ετών), η μακροχρόνια χρήση αύξησε τον κίνδυνο κατά 2,2 φορές, ενώ στις ηλικίες κάτω των 29 και άνω των 80 δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές.
Ο Δρ. Jasmin Mujkanovic, συν-συγγραφέας της μελέτης, επισημαίνει ότι η διάρκεια λήψης αντικαταθλιπτικών σχετίζεται άμεσα με τον κίνδυνο. Όσο μεγαλύτερη η έκθεση, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα αιφνίδιου καρδιακού θανάτου. Οι ερευνητές τονίζουν ότι οι παρενέργειες των φαρμάκων ενδέχεται να συνδυάζονται με τον τρόπο ζωής και τη βαρύτητα της υποκείμενης ψυχικής νόσου, γεγονός που απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση.
