Ο «Ρομπέν των Πολυκατοικιών», έτσι αυτοχαρακτηρίζεται ο επιστολογράφος, παροτρύνει τον κόσμο να καθορίσει επιτέλους τις απαιτήσεις του και την άσκηση πολιτικής που του αρμόζει.
Λοιπόν ξέρεις τι; Μετά όλα όσα άκουσα, είδα και διάβασα για αυτές τις εκλογές αποφάσισα να γράψω. Να γράψω μερικές αράδες για όλα αυτά που μάχονται οι κομματικοί μηχανισμοί και που, ως «μεγάλοι» πολιτικοί αναλυτές, αναπαράγουν οι λογής-λογής ακόλουθοι.
Λοιπόν, αγαπητέ Κύπριε, πέρασε η πρώτη Κυριακή, πέρασε και ο δεύτερος γύρος των εκλογών! Είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι όφειλες να ασκήσεις το εκλογικό σου δικαίωμα, όχι για να έχεις δικαίωμα στην γκρίνια, όπως τόσο άθλια προώθησε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, αλλά γιατί η άσκηση του δικαιώματος ασκεί και την ανάλογη πίεση στον εκάστοτε εκλελεγμένο Πρόεδρο.
Ας τα αφήσουμε όμως αυτά και πάμε στο πιο σημαντικό κεφάλαιο των πολιτικών κομμάτων και των εκλογών:
Μικρός όταν ήθελα παγωτό αυτό γινόταν πάντα ως αντάλλαγμα είτε για να είμαι φρόνιμος είτε για να διαβάσω. Στην ουσία γινόταν εκμετάλλευση της ανάγκης μου για κάποιο άλλο αποτέλεσμα – ή πιο απλά χαλιναγώγηση.
Όταν αυτό γινόταν από όλους τους γονείς για όλα τα παιδιά τους, ήταν ο τρόπος για να χαλιναγωγηθεί η μάζα.
Όταν όμως τα παιδιά μεγαλώσουν και γίνουν ενήλικες, τον ρόλο των γονιών πλέον παίρνουν τα πολιτικά κόμματα και οι υποψήφιοι των εκλογών. Το ίδιο συμβαίνει και με το παγωτό, το οποίο μεταλλάσσεται κι αυτό.
Στο σημερινό παιχνίδι των πολιτικών κομμάτων και των υποψηφίων για τη δημοκρατία, το παγωτό αντικαθίσταται από διάφορα άλλα πυροτεχνήματα. Είτε αυτό είναι η ανάγκη για λύση του Κυπριακού, είτε αυτό είναι η ανάπτυξη της οικονομίας – είτε θετική, είτε αρνητική, με θέσεις εργασίας και κοινωνικές παροχές.
Οπότε οι λύσεις στις ανάγκες μας βγαίνουν από τα στόματα των υποψηφίων με τόση ευκολία όσο μας ζητούν και να τους στηρίξουμε χωρίς όμως το ουσιαστικό πραγματικό υπόβαθρο που θα άρμοζε. Την περασμένη βδομάδα, ολόκληρη η κυπριακή κοινωνία ασχολήθηκε με ένα tablet και τον θυμό του Προέδρου και επουδενί με την πραγματική ουσία του debate, που ήταν η ανάλυση των θέσεών τους. Οι μεν έκαναν post για το tablet και την προώθηση απαντήσεων από τους κομματικούς μηχανισμούς και οι δε έκαναν post για τα νεύρα του Προέδρου και την αλαζονική δυνατότητά του να απαντά στις ερωτήσεις. «Εμείς» κι «εσείς» και η αδιάκοπη προσπάθεια το «εμείς» να αποδειχθεί καλύτερο από το «εσείς» μέσω της ανάδειξης μικρών λεπτομερειών, σχόλιων και διαδικτυακών τσακωμών που το μόνο που κάνουν είναι να γεμίζουν likes και αντιδράσεις.
Λαμβάνοντας υπόψη τα πιο πάνω, είμαστε πλέον τα θύματα της ψυχολογίας της μάζας, είτε συνειδητά από κάποιους, είτε ασυνείδητα από κάποιους άλλους. Τα θέλω μας και οι ανάγκες μας βρίσκονται στην πρώτη πράξη της εξίσωσης, η οποία όμως τελειώνει με τη λέξη εξουσία.
Μην αφεθείτε λοιπόν να σας καθορίζουν τις ανάγκες σας και να παίρνουν από εσάς βάσει αυτών των αναγκών σας.
Και τώρα με το τέλος των εκλογών ας καθορίσουμε επιτέλους τις απαιτήσεις μας και την άσκηση πολιτικής που μας αρμόζει.
