Πρόσφατα έγινε πολύς ντόρος για την εγκληματικότητα των παιδιών και την εν γένει αντικοινωνική συμπεριφορά τους. Έχω γράψει σειρά άρθρων για την εγκληματικότητα όλων των μορφών με «Ήρωες» πρόσωπα κάθε ηλικίας, παιδιά, νέους και γέρους. Σήμερα θα επιχειρήσω να βάλω και το δικό μου λιθαράκι για την προκοπή των παιδιών και θα επισημάνω το ρόλο της τηλεόρασης στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.
Προσωπικά, εκτιμώ ότι τα παιδιά περνούν πολλές ώρες μπροστά στην τηλεόραση και χωρίς αμφιβολία, η τηλεόραση είναι ένα ύπουλο ναρκωτικό, τόσο για τους γονείς, όσο και για τα παιδιά. Μόλις το παιδί στρωθεί μπροστά στην τηλεόραση, επικρατεί άκρα ησυχία στο σπίτι και οι γονείς απολαμβάνουν την ησυχία τους. Η βία, με τη γενικότερη έννοιά της, έχει απασχολήσει πολλούς, εγκληματολόγους, κοινωνιολόγους και άλλους, κάθε εποχή. Έπειτα, από τις διάφορες απόψεις γενικά για τα γενεσιουργικά αίτια εκδήλωσής της, γεννιέται το ερώτημα: Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι τα παιδιά μιμούνται τη βίαιη συμπεριφορά των φιλμ και προς επιβεβαίωση της άποψης αυτής καταθέτω και τη δική μου μαρτυρία. Κατά την υπηρεσία μου στην Αστυνομία, κλήθηκα και εξέτασα υπόθεση όπου ένα παιδί μιμήθηκε τον ήρωα του έργου που είδε στην τηλεόραση και παραλίγο δε να σκοτωνόταν. Άλλοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να ενοχοποιείται μόνο η τηλεόραση για την αύξηση της βίαιης συμπεριφοράς των παιδιών και της εγκληματικότητας, όταν πόλεμοι, όταν πολιτικά εγκλήματα «υιοθετούνται» από την κοινωνία και όταν η φροντίδα προς τα παιδιά από την οικογένεια και το κοινωνικό σύστημα έχουν αισθητά ατονήσει.
Άλλοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ βίας και τηλεόρασης και της παιδικής εγκληματικότητας. Παρά τις όποιες προσπάθειες των ειδικών δεν έχει υιοθετηθεί κάποια κοινή άποψη. Το βέβαιο είναι ότι η βία, με όποιες μορφές κι αν εμφανίζεται στη μικρή οθόνη, επηρεάζει τη συμπεριφορά των παιδιών, αλλά φυσικά δεν είναι η μόνη που τα κάνει να συμπεριφέρονται αντικοινωνικά. Ένας των ερευνητών απεφάνθη ότι δεν πιστεύει ότι η τηλεόραση ευθύνεται άμεσα για την βιαιότητα των νέων σήμερα, αλλά δεν μπορεί να μην έχει και καμιά επιρροή. Υπάρχουν πραγματικοί λόγοι για να πιστεύουμε ότι η τηλεόραση έχει μεγάλη σχέση με την ανάπτυξη της επιθετικότητας των νέων. Όμως, κι αν ακόμα δεχτούμε σαν σωστή την άποψη αυτή που λέει ότι δεν υπάρχει σχέση ανάμεσα στις έννοιες παιδί-τηλεόραση-βία δεν θα πρέπει να συμβιβαστούμε με το να παρακολουθούν τα παιδιά μας σκηνές βίας, με τη σκέψη ότι δεν βλάπτουν. Μια σωστή ενημέρωση για την έντονη και καταστρεπτική επίδραση της τηλεόρασης στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς των μικρών παιδιών είναι επιβεβλημένη. Να εξηγείται στο παιδί τι είναι σωστό και τι λάθος και να μην αφήνονται τα παιδιά μόνα τους να παρακολουθούν και σε μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αν είμαστε αδύναμοι μπροστά στην απρόσωπη μηχανή που λέγεται σύγχρονη κοινωνία, μπορούμε να επιβάλουμε τη θέλησή μας σ’ αυτήν την «αναίσθητη» μηχανή, που μπήκε για τα καλά στα σπίτια μας. Πρέπει να μάθουμε να την ελέγχουμε για να μην ελέγχει αυτή εμάς.
