Η Κύπρος βρίσκεται μεταξύ των τριών Ηπείρων, Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής και διαφορετικών πολιτισμών. Στην αρχαιότητα βρισκόταν όπως και σήμερα, στη δίνη επικράτησης μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Ο εξελληνισμός της τον 5ο π.Χ. αιώνα και η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου εναντίον των Περσών (κατείχε τη Βαβυλωνία και γινόταν άρχοντας του τότε γνωστού κόσμου), ήταν καθοριστική για το μέλλον της όπως επίσης και η επικράτηση του χριστιανισμού.
Η επικράτηση του Ισλάμ και του Ναζισμού έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις στην Ασία και Ευρώπη (Γενοκτονίες των Αρμενίων, του Ποντιακού Ελληνισμού, Μικρασιατική Καταστροφή, το Ολοκαύτωμα των Εβραίων).
1945- Στη συνδιάσκεψη της Γιάλτας καθορίστηκαν οι στρατιωτικές ζώνες του Βερολίνου, ο διαχωρισμός των Ηπείρων σε ζώνες επιρροής, η δημιουργία νέων κρατών στη Μέση Ανατολή (πετρέλαια), η ίδρυση του ΟΗΕ. Με την ίδρυση του ΝΑΤΟ και την είσοδο σ’ αυτό της Γερμανίας, είχε σαν αποτέλεσμα τη σύναψη του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Η αντιπαλότητα των δύο υπερδυνάμεων ΗΠΑ και Ρωσίας, εκτός από τους εξοπλισμούς συνεχίστηκε και στην επιβολή πραξικοπημάτων, οικονομικών και άλλων εξαρτήσεων. Η Ευρώπη χωρίστηκε στα δύο. Όποια υπερδύναμη ελέγχει το Γιβραλτάρ, Μάλτα, Κρήτη και Κύπρο ορίζει όλον τον κόσμο. Το ριζικό της Κύπρου πιασμένο μέσα στη μέγγενη των δολοπλοκιών μεταξύ Δύσης και Ανατολής αδύναμη ν’ αντιδράσει, χτυπιέται (εσωτερικά και εξωτερικά) πότε από δεξιά και πότε από αριστερά έρμαιο στις ορέξεις των ισχυρών δυνάμεων του κόσμου.
Ο άνθρωπος αγωνίζεται χωρίς να ξέρει τι θα του προσφέρει η επόμενη μέρα, δεν γνωρίζει τι θα του φέρει η ελευθερία, όμως πολεμά και θυσιάζεται γι’ αυτήν.
Κλήρος και λαός (εκτός από το επίσημο ΑΚΕΛ) διεξάγει ένα επικό αγώνα εναντίον του βρετανικού ζυγού (1955-1959) και αντί για ελευθερία δόθηκε στην Κύπρο μια περίεργη ανεξαρτησία, ένα σύνταγμα με εγγυήτριες δυνάμεις που κράτησε 14 χρόνια. Το 1963-1964 είχαμε την τουρκοκυπριακή ανταρσία και το 1974 την τουρκική εισβολή και κατοχή (μέχρι σήμερα). Αντί οι πολιτικοί μας να υιοθετήσουν την εισήγηση του μεσολαβητή Γκάλο Πλάζα για πλήρη ανεξαρτησία-αυτοδιάθεση, όπως αρμόζει σ’ ένα κράτος του ΟΗΕ, εισήγαγαν το Δίκαιο της Ανάγκης (εσωτερική πτυχή) αντί ενός νέου συντάγματος καταργώντας τις εγγυήσεις της Τουρκίας τις οποίες επικαλείται μέχρι σήμερα.
1979- Με τον διασκορπισμό των προσφύγων (ενωμένοι μπορούσαν να βγάλουν ΠτΔ) και με την ίδρυση νέων κομμάτων ο ταξικός αγώνας ξεκινά επιβάλλοντας ιδεολογίες, το φοβικό σύνδρομο, τη χειραγώγηση, την ανασφάλεια, το μίσος, χωρίζοντας τον λαό σε πατριώτες και μη με τις οικονομικές ανισότητες να διευρύνονται. Η οικονομική καταστροφή απειλεί σχεδόν τη Δημοκρατία κι ο λαός ανυπεράσπιστος από τα λαμόγια, πέφτει με τα μούτρα στη βιοπάλη, αγωνίζεται για την οικονομική του επιβίωση και η αποχή από την πολιτική (εκλογές) ολοένα κι αυξάνεται. Το Κυπριακό (διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής) αντιμετωπίζεται από τους διάφορους ΠτΔ σαν δικοινοτική διαφορά. Εισάγεται στις διακοινοτικές συνομιλίες η ιδέα της Ομοσπονδίας (1974 Γκαλερί Αργώ) γίνεται δεκτή η ΔΔΟ στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, απορρίπτεται το σχέδιο ΑΝΑΝ, επανέρχεται η ΔΔΟ με το σωστό περιεχόμενο, ό,τι και να σημαίνει αυτό.
Η ΔΔΟ γίνεται παντιέρα του ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ σπείροντας τη διχόνοια ανάμεσα στο λαό που για 45 χρόνια (πρώτο ημίχρονο, άμυνα εμείς) ζει με τις συνεχείς υποχωρήσεις των εκάστοτε προέδρων μας και με την ψευδαίσθηση της εξημέρωσης του θηρίου (Τουρκία). Η πόλωση των δύο μεγάλων κομμάτων σε Κυπριακό και οικονομία έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση των Νεοκυπρίων, της άκρας δεξιάς και την αποστασία του επίσημου ΑΚΕΛ από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο που μιλούσε για τις επαναστάσεις των λαών για ψωμί και λευτεριά. Σήμερα η Κύπρος αρμενίζει (GO BOAT HOPE) χωρίς σχέδιο Β, αναμένοντας τον από μηχανής Θεό να μας σώσει τόσο από την αδυναμία και απροθυμία του ΟΗΕ όσο και της ΕΕ ειδικότερα, να υποστηρίξουν το Διεθνές Δίκαιο. Η Κύπρος καταλήγει να είναι ουραγός των εξελίξεων χωρίς να παίρνει καμιά πρωτοβουλία.
Δεύτερο ημίχρονο- ο καλός προπονητής με μια νέα θεώρηση των πραγματικοτήτων πρέπει ν’ αλλάζει το σύστημα και ν’ αρχίσει την αντεπίθεση.
Η Κύπρος σήμερα ευρίσκεται στο χώρο επιρροής της Δύσης και κατ’ επέκταση των ΗΠΑ. Με τους ισχυρούς παίχτες στην περιοχή (εμπλεκόμενα συμφέροντα – οικονομικές επενδύσεις) θα πρέπει να λάβουμε εμείς τις πρωτοβουλίες μ’ ένα σχέδιο λύσης του Κυπριακού σε μικρογραφία της Προεδρικής Ομοσπονδίας των ΗΠΑ σε αντιπαραβολή των τουρκικών απαιτήσεων για δύο χωριστά κράτη (συνομοσπονδία) ή την ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ για ΔΔΟ και να ζητήσουμε από τον ΟΗΕ πλήρη εφαρμογή αυτής της Ομοσπονδίας (έχουν τα μέσα και άρθρα του καταστατικού χάρτη).
ΛΥΣΗ- Κύπρος ενιαίος εκλογικός χώρος. Πρόεδρος Ελληνοκύπριος, αντιπρόεδρος Τουρκοκύπριος και αντίστροφα, να παρουσιάζονται σε κοινό ψηφοδέλτιο. Δημιουργία 5 ή 6 επαρχιών (ασφαλώς με σύνορα όπως πριν το 1974) με εκλελεγμένους επάρχους με εξουσίες στην τοπική οικονομία, Αστυνομία, διοίκηση κ.λπ. Ασφαλώς το κράτος να έχει ομοσπονδιακή αστυνομία και στρατό. Όλοι οι έποικοι θα πρέπει να φύγουν, να δικαιούνται όμως να κάνουν αίτηση για επιστροφή στη Νέα Ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία.
Θεσμοί- Να διορίζονται από τον Πρόεδρο αλλά να εγκρίνονται κατά πλειοψηφία από την αντίστοιχη κοινοβουλευτική ομάδα της Βουλής. Τέτοιοι θεσμοί πρέπει να είναι του Γ. Εισαγγελέα, του Γ. Λογιστή, του Γ. Ελεγκτή, του Γ. Τραπεζίτη, των υπουργών Υγείας, Άμυνας, Δικαιοσύνης. Δεν νομίζω οι ΗΠΑ να απορρίψουν σύστημα ανάλογο που εφαρμόζουν οι ίδιοι στη χώρα τους. Αυτή πρέπει να είναι η πρωτοβουλία και η νέα μας στρατηγική κόντρα σ’ αυτές τις αντιξοότητες κι αδυναμίες μας για ένα νικηφόρο δεύτερο ημίχρονο.
1. Κάποιου δεν ήταν γραφτό του να φάει ψάρι στον Βόσπορο, κάποιος άλλος είχε την ευκαιρία δύο φορές.
2. Ίδρυση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας.
3. Η Ρωμιοσύνη θα χαθεί όταν ο κόσμος λείψει.
