Στην πίσω αυλή του μικρού προσφυγικού σπιτιού μου, κάπου βόρεια της πόλης της Λεμεσού, υπήρχε εκτός από 2-3 άλλα δέντρα και μια ωραία φουντωτή λεμονιά, από την οποία έκοβα κανένα λεμόνι, όταν το χρειαζόμουν, σε περίπτωση που ήθελα να φτιάξω αβγολέμονη σούπα ή οτιδήποτε άλλο. Τον Χειμώνα που μας πέρασε, σφοδροί άνεμοι λύγισαν τον αδύνατο κορμό της, τον έσπασαν και το δέντρο έγερνε, μισοπεσμένο και τραυματισμένο… Αναγκάστηκα να φέρω κάποιον και την έκοψε με ηλεκτρικό πριόνι.
Ήμουν πολύ λυπημένος… Δένομαι πολύ εύκολα, συναισθηματικά, με όλα! Σχεδόν δάκρυσα, όταν έβλεπα κομμένο τον κορμό της λεμονιάς μου. Σχεδόν έκλαψα! Μέρες μετά, πέταξε ένα μικρό κλαδάκι, παραπούλι…. Θυμήθηκα τους υπέροχους στίχους του ποιητή μας Βασίλη Μιχαηλίδη, ότι και αν πέσει η ρωμιοσύνη, πετάγονται γύρω της πολλά παραπούλια. «Αμμά ξερε πώς ύλαντρον, όντας κοπεί καβάτζιν, τριγύρω του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια»! Άρχισα να το ποτίζω, αλλά τίποτα! Τα άγρια χόρτα, λόγω και των βροχών που είχαμε άφθονες τον περασμένο χειμώνα, φαίνεται το εμπόδιζαν να αναπτυχθεί… Το έπνιγαν ασφυκτικά!
Προ ημερών, ένα πρωί, όταν ξύπνησα και άνοιξα το παράθυρό μου, πρόσεξα ότι παρακλάδια με ύψος γύρω στο ένα μέτρο ξεπετάχτηκαν από τον κομμένο κορμό, πράσινα και τρυφερά. Δεν φαντάζεστε, φίλοι μου, πόσο χάρηκα, όταν αντίκρισα την εικόνα αυτή. Αμέσως τρέχω έξω, γεμίζω τη σίκλα (κουβάς) και ρίχνω γεμάτος χαρά αρκετό νερό στα όμορφα αυτά παραπούλια. Με την ελπίδα ότι, σύντομα, θα αναγεννηθεί το όμορφο δεντράκι μου! Αυτά, που φαινομενικά μας φαίνονται ασήμαντα και τα προσπερνάμε, νομίζω μας δείχνουν ξεκάθαρα το μεγαλείο της Φύσης. Το μεγαλείο του Θεού. Που δεν εγκαταλείπει τίποτα στην τύχη.
Συζητώ χρόνια τώρα με έναν φίλο καθηγητή Φυσικής, τον φίλο μου τον Χρήστο, με μεταπτυχιακό στην πυρηνική φυσική, στο Caltech, Los Angeles, USA, για την ύπαρξη του Θεού. Εκείνος, επιμένει πως όλα ξεκίνησαν από την πρώτη, μεγάλη έκρηξη, Big Bang, από την οποία δημιουργήθηκε ο κόσμος, το σύμπαν, όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Ουδέποτε συμφωνήσαμε. Παραμένει άθεος και δεν υπάρχει περίπτωση να πείσει ο ένας τον άλλο.
Σε πρόσφατο σχετικό άρθρο, που διάβασα σε εφημερίδα, βρήκα κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Δεν θα μεταφέρω εδώ ολόκληρο το κείμενο, που τιτλοφορείται: «Το προφίλ των απίστων». Δεν είναι εύκολο, ούτε και χρειάζεται. Θα μεταφέρω μόνο κάτι που θεώρησα ως το πιο σημαντικό σημείο. Λέγει, λοιπόν, κάπου: «Η απιστία στον Θεό δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκην την έλλειψη πίστης σε άλλα υπερφυσικά φαινόμενα. Η πλειονότης των απίστων ή των λεγόμενων αγνωστικιστών, από όλες τις χώρες, δηλώνουν ότι πιστεύουν σε ένα ή περισσότερα υπερφυσικά φαινόμενα. Σχετικά λίγοι είναι εκείνοι που δεν πιστεύουν καθόλου στο υπερφυσικό (supernatural)».
Πρόσφατα, με λύπη αναγκάστηκα να διαγράψω στο facebook έναν διαδικτυακό φίλο, που τυγχάνει να ανήκει στην Ένωση Βιολόγων. Παραδέχεται ότι είναι άθεος και παράλληλα διαφωνούμε και στα του Κυπριακού. Προχθές, δυστυχώς ξεπέρασε τα όρια. Με αποκάλεσε ρατσιστή και… μισάνθρωπο!
Συνάγοντας. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχει Θεός, φίλοι μου. Και είμαι εξίσου βέβαιος ότι κρατάει στη μεγάλη αγκαλιά Του τον Άκη μου. Το μοναχοπαίδι μου, που χάσαμε πριν πέντε χρόνια και έξι μήνες. Αλλά, για να το νιώσεις, να το πιστέψεις, να πονέσεις, να νιώσεις τη μοναξιά όταν σχεδόν όλοι σε έχουν ξεχάσει, πρέπει να ταπεινωθείς, να προσευχηθείς, να πενθήσεις και να κλάψεις. Δυστυχώς, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
