Σε ένα δημοκρατικό και ευνομούμενο κράτος η επιδίωξη της Αστυνομίας δεν πρέπει να είναι άλλη από τη συνεργασία και την επίλυση των σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων των πολιτών. Το κοινό πάντα παρακολουθεί το έργο της Αστυνομίας μας και κρίνει με αυστηρότητα τη συμπεριφορά των οργάνων της. Ο κάθε αστυνομικός πρέπει να καταλάβει ότι τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετωπίζει ο κόσμος τις περισσότερες φορές τον προκαλεί ο ίδιος. Αυτή την κοινή εικόνα πρέπει να προσπαθήσει ο κάθε αστυνομικός να την αλλάξει, η δε προσπάθεια επιβάλλεται να είναι συλλογική και όχι «άλλοι να κτίζουν τζιαι άλλοι να χαλούν», όπως πολύ εύστοχα δήλωσα κάποτε ενόρκως ενώπιον του δικαστηρίου. Με τη σωστή συμπεριφορά ο κάθε αστυνομικός κερδίζει την εμπιστοσύνη του πολίτη και εξασφαλίζει τη συνεργασία του, έτσι ώστε να μπορεί να εκτελεί το καθήκον του με ευκολότερο και αποδοτικότερο τρόπο. Με την ευγένεια, την τυπικότητα, τη διαλλακτικότητα. Σήμερα η Αστυνομία έχει δώσει και πολύ καλά κάνει, μεγαλύτερη σημασία στην κοινωνική εκπαίδευση των μελών της, αν και αυτού του είδους η εκπαίδευση δεν ολοκληρώνεται μέσα σε ορισμένα χρονικά όρια, αλλά χρειάζεται μακρόχρονη προσπάθεια με τακτικά σεμινάρια, διαρκή καθοδήγηση και απόκτηση εμπειριών για να μπορέσει να μετουσιωθεί από θεωρία σε νοοτροπία. Η συμπεριφορά του αστυνομικού πρέπει να εμπνέει στον πολίτη εμπιστοσύνη και τη διάθεση για συνεργασία και παροχή πληροφοριών, όταν του ζητούνται. Ο κάθε αστυνομικός πρέπει να γνωρίζει δύο βασικές αρχές: (α) Χωρίς, βέβαια, να είναι αναγκασμένος να αλλάξει τις προσωπικές του αξίες και πεποιθήσεις, αναγνωρίζοντας μόνο ότι όλες οι αξίες μέχρι κάποιο σημείο είναι υποκειμενικές, πρέπει να αντιμετωπίζει τον πολίτη ουδέτερα, χωρίς να έχει την απαίτηση να φέρεται ή να πιστεύει το ίδιο μ’ αυτόν και (β) η ευγένεια και το ενδιαφέρον που πρέπει να δείχνει στους πολίτες δεν έχουν καμιά σχέση ούτε πρέπει να επηρεάζονται από τις περιστάσεις και τις προσωπικές του θέσεις, γιατί βέβαια δεν έχουν προσωπικό χαρακτήρα, αλλά αποτελούν απλά το μέσο για να επιτύχει τον σκοπό του, να συνδιαλλαγεί δηλαδή με τον πολίτη και να κερδίσει από τη συνδιαλλαγή την ουσιαστική συμμετοχή του στην επίλυση του προβλήματος. Αυτοί οι κανόνες, βέβαια, δεν είναι πάντα εύκολο να εφαρμοσθούν. Υπάρχουν πολίτες που είναι αγενείς και υβριστικοί. Στους παλιούς «καλούς καιρούς» ο πολίτης έμπαινε σε τάξη από το όργανο χρησιμοποιώντας αθέμιτες… μεθόδους. Τώρα και χρόνια με την υπερίσχυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τέτοιες μέθοδοι εξέλειπαν διά παντός. Κατ’ εμέ, η καλύτερη μέθοδος για να ηρεμήσει ο ατίθασος πολίτης, είναι ο αστυνομικός να ξέρει να κουβεντιάζει και να αποσπά τις πληροφορίες που χρειάζεται. Όσο περισσότερο κατορθώνει ένας αστυνομικός να κατανοήσει τον μηχανισμό των ανθρώπινων αντιδράσεων, τόσο καλύτερα ελέγχει τη δική του συμπεριφορά και καταφέρνει να συνδιαλέγεται με τους πολίτες ήρεμα και πολιτισμένα, αποφεύγοντας τις συγκρούσεις και τις αντιδικίες. Σαν κατακλείδα, επισημαίνω τούτο: Είναι ανάγκη να διαφυλάττουμε την πολιτική μας ομαλότητα και την κοινωνική μας γαλήνη, είναι ανάγκη ως πολίτες να μείνουμε συσπειρωμένοι και ενωμένοι, ιδιαίτερα σήμερα που καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε δύσκολες μέρες. Η ηγεσία της Αστυνομίας απαλλαγμένη από παλιές αμαρτίες εγγυάται την ισονομία, την ισοπολιτεία, την ευνομία και ευταξία στον τόπο.
Υ.Γ. Επιβάλλεται ενεργητική συνεργασία και θερμότερη σχέση πολιτών με την Αστυνομία. Ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του για να κατακτηθεί η ομοψυχία των πολιτών και των αστυνομικών και τούτο σαν εθνική αναγκαιότητα.
