Ανήμερα του Αποστόλου Βαρνάβα, με εκδρομή που οργάνωσε φίλος, βρέθηκα στην κατεχόμενη γη μας. Είναι η τρίτη φορά που πήγα από τότε που άνοιξαν «τα σύνορα». Συγκίνηση με διακατείχε σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής από την Αμμόχωστο στον Απόστολο Βαρνάβα και από εκεί στο Μπέλαπαϊς μέσω του ξεραμένου Κεφαλόβρυσου της Κυθρέας και στην πανέμορφη επαρχία της Κερύνειας. Θα παραθέσω πιο κάτω τα σχόλιά μου για τα όσα είδα στην κατεχόμενη γη μας.
Μπαίνοντας στην Αμμόχωστο, αντικρίσαμε τα χαλάσματα της Κάτω Δερύνειας, τις παλιές, γνώριμες συνοικίες από τα σχολικά μας χρόνια, Αγία Ζώνη, Αγία Παρασκευή, Αγία Αικατερίνη, σε μια κατάσταση άσχημη όπως περίπου τις άφησαν τα γεγονότα του 1974. Περνώντας από την περιοχή του Νοσοκομείου και την παλαιά πόλη, βρεθήκαμε μπροστά σε μια άλλη εικόνα της κατεχόμενης γης μας. Νέα σπίτια, πολυκατοικίες, αμέτρητα καταστήματα και κέντρα αναψυχής στους δρόμους που περάσαμε προς τη Σαλαμίνα και τη Λευκωσία. Επίσης, αρκετά έργα υποδομής δείχνουν ότι οι Τούρκοι δεν ήρθαν για να φύγουν. Οι δρόμοι δε ήταν γεμάτοι κόσμο, ντόπιους και ξένους.
Στη Μονή παρακολουθήσαμε τη θεία λειτουργία μαζί με εκατοντάδες άλλους Ελληνοκύπριους. Μετά τον Απόστολο Βαρνάβα περάσαμε από τη Μεσαορία, που φέτος είναι ντυμένη στα γιορτινά της αφού ο Θεός ευλόγησε πλούσια βροχόπτωση και εξαιρετική παραγωγή σιτηρών. Στα χωριά βλέπεις διάφορες εικόνες από χαλασμένα σπίτια μέχρι όμορφες νεόκτιστες κατοικίες αλλά και στρατόπεδα της κατοχής.
Ο Κεφαλόβρυσος της Κυθρέας ήταν ο δεύτερος σταθμός μας. Μόνο θλίψη σου προκαλεί η εικόνα της ξεραΐλας που επικρατεί στην περιοχή. Όταν πήγα το 1973 μαθητής του Β΄ Γυμνασίου Αμμοχώστου ήταν ένας επίγειος παράδεισος. Να αναφερθώ για τα πολλά εργοτάξια στην περιοχή που διαλύουν τα βουνά μας ανεξέλεγκτα για εξασφάλιση των απαραίτητων οικοδομικών υλικών. Περάσαμε στη συνέχεια από τον Πενταδάκτυλο και δίπλα από τα εντυπωσιακά πέντε δάκτυλα που δεσπόζουν του βουνού. Τώρα δεν κατάλαβα αν μας χαιρετούσε ή αν μας μούντζωνε για τα κατορθώματά μας ως λαός.
Βρεθήκαμε σύντομα σε έναν επίγειο παράδεισο, την επαρχία Κερύνειας. Τι να σχολιάσω, την Κλεπίνη, το Μπέλαπαϊς, την Κερύνεια, τον Άγιο Γεώργιο, το Κάρμι, τη Λάπηθο, τον Καραβά ή τη Βασίλεια σκαρφαλωμένα στον καταπράσινο Πενταδάκτυλο σαν ζωγραφικός πίνακας; Μια περιοχή που σφύζει από ζωή, με εμφανή τα σημάδια ανάκαμψης και οικοδομικού οργασμού. Παντού, έντονο το τούρκικο στοιχείο με μνημεία και σημαίες. Δεν ήθελα να φύγω, ζούσα ένα όνειρο. Τέτοια ομορφιά που χάρισε ο Θεός στον τόπο μας πώς τα καταφέραμε και τη χάσαμε;
Στο δρόμο της επιστροφής περάσαμε από την κατεχόμενη Λευκωσία. Παντού υπάρχει εμφανής βελτίωση σε σύγκριση με το τι είδα το Σεπτέμβριο του 2017 όταν ξαναπήγα στα κατεχόμενα. Στην περιοχή Μια Μηλιά μας έδειξαν και «τις Θερμοπύλες του ήρωα Τάσου Μάρκου». Τέλος, θέλω να κάνω αναφορά και στο πολύ καλό οδικό δίκτυο που έχουν.
Τα σαράντα πέντε χρόνια που πέρασαν από τη βάρβαρη τουρκική εισβολή έχουν αφήσει έντονα τα σημάδια τους στην κατεχόμενη Κύπρο μετατρέποντας την προσδοκώμενη δίκαιη λύση του Κυπριακού ένα μακρινό, ίσως και απλησίαστο όνειρο. Άραγε κάποιοι στην Κύπρο και την Ελλάδα ένιωσαν ποτέ τύψεις για όλα αυτά που έγιναν και γίνονται στο πολύπαθο νησί μας;
