Έχουν περάσει δύο ολόκληροι μήνες από τότε που άρχισε να αποκαλύπτεται σταδιακά το στυγερό έγκλημα της δολοφονίας των πέντε γυναικών και δυο κοριτσιών και η έρευνα της ανεύρεσης των νεκρών κατακρεουργημένων σωμάτων τους έφτασε στο τέλος της. Μια φράση σχεδόν άγνωστη προβαλλόταν καθημερινά και ακουγόταν μακάβρια σε όλο αυτό το διάστημα από τα ΜΜΕ, φανερώνοντας το μέγεθος της πρωτοφανούς αυτής πράξης: «Κατά συρροήν δολοφόνος!». Κατά συρροήν σημαίνει κάποιες πράξεις που γινόντουσαν μαζεμένες, συγκεντρωτικές, επαναληπτικές, συστηματικές και φυσικά προμελετημένες και οπωσδήποτε, ειδικά σ’ αυτή την περίπτωση, φρικιαστικά απαράδεκτες, που το μυαλό ενός συνηθισμένου ανθρώπου είναι δύσκολο να χωρέσει και να αποδεχτεί. Είναι μια σπάνια διαστροφή της ανθρώπινης πραγματικότητας και φυσικής λειτουργίας. Οπωσδήποτε υπάρχουν πολλές και διάφορες διαστροφές της ανθρώπινης φύσης, αλλ’ αυτή είναι κάτι το ασύλληπτο. Ένας ψυχολόγος ή ψυχίατρος (που ελπίζω αργότερα να επιληφθούν αυτής της υπόθεσης και να την αναλύσουν εξονυχιστικά), ώς πιο ειδικοί να ερμηνεύουν τέτοια φαινόμενα ανατριχιαστικού εκτροχιασμού, θα μας έλεγαν πολύ γενικά ότι πρόκειται για μια ιδιάζουσα περίπτωση ψυχικής ή νευροψυχικής διαταραχής μιας διχασμένης, διασπασμένης και διασκορπισμένης προσωπικότητας, που οφειλόταν σε άσχημες τραυματικές παιδικές ή εφηβικές εμπειρίες, που του δημιούργησαν εκδικητικές και σχιζοφρενικές τάσεις καταστροφής, σαδισμού και κυνισμού. Κατά τον ψυχίατρο Bleuler, «αυτό που συμβαίνει με τον σχιζοφρενή δεν είναι μόνο ο πρωτόγονος τρόπος που σκέπτεται και οι συνέπειες της καταστροφής του ψυχοδιανοητικού του οργανισμού, αλλά και κάτι άλλο που τον αποξενώνει και τον χωρίζει από τον έξω κόσμο, δηλαδή μια μεταβολή και μια διάσπαση της προσωπικότητάς του».
Η φαινομενική εικόνα που εξέπεμπε στο γύρω του άμεσο περιβάλλον, ήταν, όπως αποκαλύπτεται, θετική και κανένας δεν θα είχε να πει κάτι το αρνητικό γι’ αυτόν. Φαίνεται ότι έκρυβε την πραγματικότητα, πίσω από ένα καλά καμουφλαρισμένο προσωπείο και οπωσδήποτε θα είχε ένα αρκετά ψηλό βαθμό νοημοσύνης και ευφυΐας, ώστε να οργανώνει ψύχραιμα και να μην προκαλεί υποψίες από την αφάνταστη αλλά μονοδιάστατη τρικυμία που διακατείχε τον εσωτερικό του κόσμο. Κάποιες φορές η τρικυμία του ψυχικού κόσμου του ανθρώπου τον οδηγεί στις αρετές και στην αγκαλιά της αγάπης του Θεού, ενώ κάποιες άλλες τον στέλνει ολοταχώς στα πάθη και την αγκαλιά της απάτης του διαβόλου. Όταν συμβαίνει η δεύτερη περίπτωση, είναι πολύ κρίμα γιατί πέρα από την τραγικότητα των θυμάτων του, γίνεται κι αυτός θύμα των δικών του λαθών, παθών και επιλογών και γιατί η σωτήρια συνείδηση που θα μπορούσε να τον ελευθερώσει, έπαψε πια να λειτουργεί. Ο καύσωνας της αμαρτίας, δηλαδή ο εξοστρακισμός της αληθινής αγάπης από τη ζωή των ανθρώπων, ανεξαρτήτως ευθυνών ηθικών αυτουργών, για όσους δεν το γνωρίζουν, σκληραίνει τον άνθρωπο και τον κάνει απάνθρωπο!
Εν τέλει, η περίπτωση αυτή φέρνει στο προσκήνιο και ένα άλλο προεκτεινόμενο αδυσώπητο ερώτημα: Πόσοι άραγε τέτοιοι κατά συρροήν δολοφόνοι, ίσως με κάποια άλλα προσωπεία και με άλλες μεθόδους, εκκολάπτονται κάτω από το σημερινό ατομικιστικό κοινωνικό υπόστρωμα της κοινωνίας μας;
