Ένα αναπόσπαστο μέρος της παιδικής μου ηλικίας είναι οι αναμνήσεις μου από 6 χρονών παιδί, όταν πήγαινα εξοχή στον Αγρό τα καλοκαίρια με τους γονείς μου.
Με εντυπωσίαζαν οι παραστάσεις του Καραγκιόζη, το κουκλοθέατρο Μαριονέτων που έκαναν διάφοροι επώνυμοι όπως οι αξέχαστοι Ιδαλίας και Πάφιος, σε διάφορα καφενεία του Αγρού.
Εγώ είχα ταλέντο από 10 χρονών μικρό και αμούστακο παιδί και άρχισα να κάνω παραστάσεις Καραγκιόζη σε διάφορες γειτονιές του Αγρού. Έβαζα ένα άσπρο πανί σε ένα παράθυρο και από πίσω μια λάμπα πετρελαίου που από το 1948 έγινε λάμπα ηλεκτρική. Ως εισιτήριο έφερναν οι μικροί αμύγδαλα και καρύδια. Εγώ μόνος μου έκανα και φιγούρες των πρωταγωνιστών της παράστασης από χοντρό χαρτόνι που αγόραζα από τα βιβλιοπωλεία.
Μερικά στιγμιότυπα από αυτές τις παραστάσεις έμειναν στη μνήμη μου σαν φωτεινά σημεία, όπως ο Καραγκιόζης Αρχιμάγειρας, Εργολάβος, Κτίστης κ.λπ. Ο Μπαρπαγιώργος, ο Χατζηβάτης που διασκέδαζε τον Πασά όταν ήταν άρρωστος και που τραγουδούσε το τραγούδι «Μες του πολέμου τη φωτιά πληγώθηκα μικρή μου και ήλθα νοσοκόμα μου να γιάνεις την πληγή μου». Ο Κολλητήρης που ήταν πάντα πεινασμένος, ο Βεζίρης, ο Πασάς, ο Σουλτάνος, ο Νιόνιος, ο Ομορφονιός κ.ά.
Ο Καραγκιόζης ήταν ο λαϊκός ήρωας, ο οποίος αγωνιζόταν να επιβιώσει, με πολλές αντιξοότητες φτώχειας, ήταν πάντοτε αισιόδοξος και έτρωγε πάντοτε καρπαζιές από τον Μπαρπαγιώργο, τον Σουλτάνο και τον Τσέλιγκα. Λέγεται ότι ο Πασάς τον σκότωσε και μετά τον έθαψε με τιμές. Μερικά από τα έργα που έπαιξα τότε, την περίοδο 1948-1954 ήταν ο Καραγκιόζης Φούρναρης, ο Καραγκιόζης Μάγειρας κ.ά.
Σήμερα ο παραμελημένος Καραγκιόζης παραμένει σύμβολο όλων όσων αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο και ιδίως εμάς τους παλιούς που τον θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια.
