Βγάζουν λάκκους, λακκοτρύπηδες δηλαδή, στο σώμα της Κύπρου. Η γλώσσα η λανθάνουσα λέει την αλήθεια.
Θα κάνω τη σύγκριση, με την προ του 1974 κατάσταση, που ο Μακάριος κάπως καθυστερούσε στο κλείσιμο του Κυπριακού, φοβούμενος τη ρετσινιά του ανθενωτικού, που νυχθημερόν τον κατηγορούσαν οι τότες ακραιφνείς πατριώτες, ίδιοι και σήμερα. Η χούντα των Αθηνών συνέχεια του έβαζε τρικλοποδιές, μέχρι που έδωσε την αφορμή με το πραξικόπημα, για να γίνει η εισβολή. Αυτοί δικαιολογούνταν λόγω βλακείας.
Δεν δικαιολογούνται όμως σήμερα νούσιμοι άνθρωποι, να μη θέλουν να φύγει η Τουρκία από την Κύπρο. Οι Τούρκοι, έξυπνα, επιμένουν στις εγγυήσεις, για να μείνουν νομότυπα.
Τις τελευταίες μέρες επισκέφθηκα δύο φορές την κατεχόμενη γη μας και ξύπνησαν μέσα μου ο πόθος της επιστροφής, οι αναμνήσεις οι παλιές, τα εγκλήματα του παρελθόντος, τα λάθη τα σημερινά, που είμαι σίγουρος ότι θα εξελιχθούν σύντομα σε εγκλήματα. Και μας το είπαν οι πρόγονοί μας: «το δις εξαμαρτείν τ’ αυτόν, ουκ ανδρός σοφού».
Κάνουμε συμφωνίες με το Ισραήλ και στρατιωτικά γυμνάσια μαζί, πιστεύοντας οι κυβερνώντες, και πολύς κόσμος δυστυχώς, ότι τη δεδομένη στιγμή θα μας προστατεύσει. Όνειρα θερινής νυχτός. Το μόνο που ενδιαφέρει το Ισραήλ είναι η δική του ασφάλεια και τα αεροδρόμια της Κύπρου.
Πολύ σωστά, παρά τα άλλα του λάθη, ο κύριος Χριστόφιας συμφώνησε με τον κύριο Ταλάτ στον τρόπο διακυβέρνησης και στη μία θετική ψήφο.
Κατηγορούν τους Τουρκοκύπριους ότι καθοδηγούνται από την Τουρκία. Ενώ οι δικοί μας, στρατάρχες στην πολιτική. Άστε που παλιά ο Δούντας και πρόσφατα ο κύριος Κοτζιάς τους έδινε νερό, μισό ποτήρι την ημέρα και όποτε ήθελε.
Μας δέχτηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγω Σημίτη, βρήκαμε τα πόδια μας, «εσαστήκαμεν» δηλαδή, και τώρα… κλωτσούμε, δεν θέλουμε λύση.
Δεν φοβούνται αυτοί, είναι λιοντάρια. Το πρόβλημά μου, είμαι δειλός. Όπως και πριν το 1974 και δεν φώναζα για Ένωση.
Η ΑΟΖ μας, και σήμερα και χθες, η αποκλειστική, η δική μας. Μας πετάνε καμιά κουβέντα, κάποιος υφυπουργός από τους μεγάλους, για παρηγοριά και όλη μέρα οι ραδιοσταθμοί μάς ξεκουφαίνουν.
Υπάρχουν στην Κύπρο τώρα 40 χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες. Είναι νομίζω, και στην πολιτική, απλά μαθηματικά. Με τη λύση και το σχέδιο Ανάν ή του Κραν Μοντανά θα έφευγε η Τουρκία από την Κύπρο και θα είχαμε να κάνουμε με τον κάθε Ακιντζί ή τον κάθε Ταλάτ.
Προτιμούν την κατάσταση ως έχει οι κυβερνώντες, για να πίνουν μόνοι τον καφέ τους στην Ευρώπη και για αλλαγή κάποτε στο Τελ Αβίβ, στο Κάιρο ή το Πεκίνο.
Ο μ. Κληρίδης κύριε Αναστασιάδη εζήτησε 18 μήνες για να λύσει το Κυπριακό. Ήσουν δίπλα του και πρέπει να ήξερες πώς θα το έλυνε. Προδίδοντας τις επιδιώξεις σου, έμπασες δίπλα σου σαΐνια της πολιτικής και καθαρόαιμους πατριώτες, Προδρόμου και Χριστοδουλίδη, να σε χειροκροτούν «αππώνοντάς» σε προς την καθαρή λύση. Άκουσον, άκουσον. Να βγάλουμε είπαν ένταλμα σύλληψης Τούρκων ναυτικών. Και αν ο Μακρόν και η Μέρκελ αρνηθούν να το εκτελέσουν, να τους βγάλουμε και αυτούς ένταλμα.
Θέλετε κύριε Πρόεδρε να είσαστε αρεστός. Όλα να τα πετύχετε, να τα διορθώσετε. Συσκέψεις στο Προεδρικό, κατά συχνά διαστήματα. Το ΓεΣΥ, η ΑΗΚ, η Παιδεία, όλα μα όλα. Αυτά είναι μικροπροβλήματα μπροστά στην κατοχή.
Πραγματικά λυπούμαι, κύριε Αναστασιάδη, αλλά δεν λύνεται το Κυπριακό, όπως το προγραμματίζετε και το ονειρεύεστε. Τα δύο κράτη ή η διχοτόμηση θα είναι καταστροφή και σύντομα θα εξελιχθεί σε όλεθρο.
