Ο αρχιμανδρίτης Γεώργιος Ιωάννου, Σωτήρα Αμμοχώστου, επικρίνει την απαράδεκτη αποξήρανση της λίμνης μετά τις βροχές. 
«Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στο θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγμαστές της αγάπης του θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα από τις οποίες φθάνουμε στη μεγάλη αγάπη, το Χριστό. Τα λουλούδια, παράδειγμα, έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού, σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους, σε αμαρτωλούς και δίκαιους. Για να γίνει κανείς χριστιανός πρέπει να έχει ποιητική ψυχή. «Χοντρές» ψυχές κοντά του ο Χριστός δεν θέλει. Ο χριστιανός, έστω και μόνο να αγαπάει, είναι ποιητής. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, τη βάζουν μέσα τους, την αγκαλιάζουν, τη νιώθουν βαθιά. Ζήστε μέσα σε όλα, στη φύση, στα πάντα. Η φύση είναι το μυστικό ευαγγέλιο».
Αυτά τα βαθυστόχαστα λόγια είναι του γέροντα Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, και διαβάζοντάς τα συνειδητοποιούμε ότι στην εποχή μας γίναμε στα αλήθεια ψυχές «χοντρές» γιατί καταστρέψαμε τη φύση, το μυστικό ευαγγέλιο που λέει ο γέροντας. Πού είναι οι καιροί εκείνοι πριν πενήντα εξήντα χρόνια που σαν τέτοια εποχή μας ξυπνούσαν της αυγής οι κορυδαλλοί και τα αηδόνια. Όλα τα ξεπαστρέψαμε και ασχημίσαμε τη φύση αλλά ταυτόχρονα και τη ζωή μας. Τώρα όταν διηγούμαστε στα εγγόνια μας για τις περασμένες, πριν πενήντα-εξήντα χρόνια, όμορφες εποχές νομίζουν ότι τους λέμε παραμύθια.
Μια είναι η διαπίστωση. Σε μια εποχή στην οποία κυριαρχεί ο ευδαιμονισμός, παραμερίζουμε τα πράγματα εκείνα που συγκροτούν την πραγματική ευδαιμονία. Ο πάνσοφος δημιουργός όλα τα έκαμε με σοφία και σχέδιο να λειτουργούν με ακρίβεια, να διακονούν τον άνθρωπο και να του χαρίζουν την ευτυχία και την ειρήνη. Και έχει υποχρέωση ο άνθρωπος να σέβεται αυτό το σχέδιο -κανονισμό- για το δικό του καλό. Όταν δε ο άνθρωπος ανατρέπει αυτό το σχέδιο, όχι μόνο κάνει κακό στον εαυτό του, αλλά κυρίως έρχεται σε αντίθεση με την πρώτη εντολή του δημιουργού. Όταν ο Θεός έπλασε τον κόσμο, πήρε τον άνθρωπο τον οποίο έθεσε κορωνίδα της δημιουργίας, τον έβαλε στον παράδεισο και του έδωσε την εντολή «εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσει». Ο άνθρωπος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού, ως ιερεύς της δημιουργίας έχει φροντίσει για τη σωτηρία της, φυλάσσοντας και όχι καταχρώμενος αυτής.
Τα γράφω αυτά παίρνοντας αφορμή από ένα φρικτό έγκλημα που έγινε αυτές τις μέρες. Και ποιο είναι το έγκλημα; Η αποξήρανση της λίμνης Παραλιμνίου. Μετά από χρόνια έδωσε ο ουρανός τις βροχές του και η κατάξερη σαν Σαχάρα λίμνη γέμισε νερό. Η χαρά μεγάλη και ανεκλάλητη. Γιατί εκτός του εμπλουτισμού των υπόγειων υδάτων της γύρω περιοχής ήταν και η έκπαγλη εκείνη θέα που βλέποντάς την αυθόρμητα έλεγες το γραφικό «ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε πάντα εν σοφία εποίησας». Αλλά αυτό το υπέροχο θέαμα, αυτή η ευεργεσία των ουρανών δεν επρόκειτο να διατηρηθεί για πολύ. Σηκώθηκαν οι Παραλιμνίτες, όχι όλοι και αγανακτισμένοι φώναξαν «Άτε παλιόλιμνη». «Τι μας χρειάζονται εδώ τα παλιόνερα σου και τα νεροπούλια που μας κουβάλησες. Εμείς θα σε κάνουμε οικόπεδα και θα κτίσουμε παλάτια και θα σου δώσουμε ζωή». Και σε λίγες μέρες την μετέτρεψαν σε Σαχάρα. Πού είναι η Κυβέρνηση; Πού είναι οι περιβαλλοντιστές, πού είναι όλοι αυτοί που τάχθηκαν να υπηρετήσουν να βοηθήσουν τον λαό; Πού είναι; Τους βλέπουμε που είναι και τι έργα κάνουν.
Εγώ με την ευκαιρία αυτή λέγω ότι το Παραλίμνι πρέπει να αλλάξει όνομα και να ονομασθεί Παρασαχάρα. Γιατί δεν βρίσκεται παρά τη λίμνη αλλά παρά τη Σαχάρα.