Ο Α. Χατζηαντώνης, με αφορμή τις Παγκύπριες Εξετάσεις, θυμάται και γράφει τα πιο κάτω.
Έγιναν γνωστά και τα αποτελέσματα των Παγκυπρίων Εξετάσεων. Κάποιοι νέοι μας, αρίστευσαν, μας πληροφορούν τα ΜΜΕ, πλησίασαν ή έφτασαν το 20. Ερωτώμενοι εις τι οφείλεται η επιτυχία τους, οι πλείστοι εξ αυτών απήντησαν: «Εργασία μεθοδική, πρόγραμμα ισορροπημένο, προσήλωση στον στόχο και οπωσδήποτε όνειρα για ένα μέλλον, όπως το φανταζόμαστε…».
Αυτό που νομίζω, εξέπληξε όλους, ήταν η επιτυχία στις εξετάσεις, μιας ηλικιωμένης κυρίας… 82 ετών! Συγκινηθήκαμε όλοι, και θαυμάσαμε το κουράγιο της. Όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο για τους λόγους που την ώθησαν να κάνει αυτή την προσπάθεια, είπε: «Τακτοποίησα τα παιδιά και τα εγγόνια μου, άλλες υποχρεώσεις δεν είχα, έτσι απεφάσισα να πραγματοποιήσω ένα παλιό μου όνειρο, να σπουδάσω ελληνική φιλολογία…». Όταν υπάρχει λοιπόν, θέληση, όλα είναι δυνατά. «Where’s there is a will, there is a way…», όπως λέει μια αγγλική ρήση. Η γιαγιά μου, συνήθιζε να μας λέει το εξής, όταν μας έβλεπε να τεμπελιάζουμε καμιά φορά και να μην μελετούμε αρκετά: «Ολημερίς κοπίαζε ωσότου είσαι νέος, διά να μη μετανοείς, το ύστερον, ματαίως…». Σαν να την ακούω ακόμη και τώρα, να το λέγει. Τα σοφά της λόγια, ηχούν στα αφτιά μου.
Θυμάμαι, όταν ήμουνα μικρός, είχα ένα ταλέντο, στη ζωγραφική. Εδώ, να αναφέρω ότι στην Α’ τάξη Δημοτικού, 5 – 6 ετών, δύο ζωγραφιές μου με νερομπογιά, έτυχαν βράβευσης σε μια ευρωπαϊκή έκθεση -νομίζω διοργανώθηκε από τη Σουηδία- και έλαβα δύο βραβεία, από τα χέρια του μακαριστού υπουργού Παιδείας τότε, θά ‘ταν το 1966 ή κάπου εκεί, του Κωνσταντίνου Σπυριδάκη. Η μια ζωγραφιά μου παρουσίαζε έναν γεωργό, να οργώνει το χωράφι του με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλ. με τα βόδια και η δεύτερη, έναν ψαρά που όρθιος μέσα σε μια βάρκα, κάρφωνε με καμάκι ένα χταπόδι!
Όταν γυρίσαμε από τη Λευκωσία, στην Κερύνεια το βράδυ, θυμάμαι τον μακαριστό ιατρό, παθολόγο πατέρα μου, να με αγκαλιάζει συγκρατημένα χαρούμενος και να μου λέει: «Αντωνάκη μου, μπράβο! Φαίνεται, έχεις ταλέντο στη ζωγραφική… Αλλά, πρόσεξε. Αυτό, δεν θα σου εξασφαλίσει τα προς το ζην. Δεν θα σου δώσει ψωμί να φας. Πρέπει να σπουδάσεις κάτι για να μπορέσεις να εργαστείς κάπου και αυτό να το έχεις σαν χόμπι, σαν πάρεργο».
Κράτησα σταθερά τη συμβουλή του για τα επόμενα 13 – 14 χρόνια. Τον αγαπούσα και τον σεβόμουν πολύ. Ήξερα, πως ό,τι με συμβούλευε το έκανε με στοργή και αγάπη, όπως φυσικά συνέβαινε και με τα άλλα δύο παιδιά του, δηλαδή τις αδελφές μου, Άντρη και Χρύσω. Τέλειωσα λοιπόν, δημοτικό, γυμνάσιο (εξατάξια ήταν τότε τα γυμνάσια), έζησα τα τραγικά γεγονότα της τούρκικης εισβολής το ‘74, ξεσπιτωθήκαμε χάσαμε όλη μας την περιουσία στον βορρά. Χάσαμε τα πάντα. Αλλά, όταν ήρθε η ώρα, μέσω των λεγόμενων Προεισαγωγικών εξετάσεων (υπηρετούσα την 26μηνη θητεία μου, στην Εθνική Φρουρά τότε), εξασφάλισα θέση στην Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκα στην Ελληνική Εκπαίδευση, έκανα οικογένεια, αλλά δυστυχώς, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλά μέχρι το τέλος. Πάντως, προσπάθησα. Έκανα το καθήκον μου. Σαν ευσυνείδητος -που πάντα ήμουν- το πάλεψα! Και αυτό έχει σημασία.
Αυτό που νομίζω, εξέπληξε όλους, ήταν η επιτυχία στις εξετάσεις, μιας ηλικιωμένης κυρίας… 82 ετών! Συγκινηθήκαμε όλοι, και θαυμάσαμε το κουράγιο της. Όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο για τους λόγους που την ώθησαν να κάνει αυτή την προσπάθεια, είπε: «Τακτοποίησα τα παιδιά και τα εγγόνια μου, άλλες υποχρεώσεις δεν είχα, έτσι απεφάσισα να πραγματοποιήσω ένα παλιό μου όνειρο, να σπουδάσω ελληνική φιλολογία…». Όταν υπάρχει λοιπόν, θέληση, όλα είναι δυνατά. «Where’s there is a will, there is a way…», όπως λέει μια αγγλική ρήση. Η γιαγιά μου, συνήθιζε να μας λέει το εξής, όταν μας έβλεπε να τεμπελιάζουμε καμιά φορά και να μην μελετούμε αρκετά: «Ολημερίς κοπίαζε ωσότου είσαι νέος, διά να μη μετανοείς, το ύστερον, ματαίως…». Σαν να την ακούω ακόμη και τώρα, να το λέγει. Τα σοφά της λόγια, ηχούν στα αφτιά μου.
Θυμάμαι, όταν ήμουνα μικρός, είχα ένα ταλέντο, στη ζωγραφική. Εδώ, να αναφέρω ότι στην Α’ τάξη Δημοτικού, 5 – 6 ετών, δύο ζωγραφιές μου με νερομπογιά, έτυχαν βράβευσης σε μια ευρωπαϊκή έκθεση -νομίζω διοργανώθηκε από τη Σουηδία- και έλαβα δύο βραβεία, από τα χέρια του μακαριστού υπουργού Παιδείας τότε, θά ‘ταν το 1966 ή κάπου εκεί, του Κωνσταντίνου Σπυριδάκη. Η μια ζωγραφιά μου παρουσίαζε έναν γεωργό, να οργώνει το χωράφι του με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλ. με τα βόδια και η δεύτερη, έναν ψαρά που όρθιος μέσα σε μια βάρκα, κάρφωνε με καμάκι ένα χταπόδι!
Όταν γυρίσαμε από τη Λευκωσία, στην Κερύνεια το βράδυ, θυμάμαι τον μακαριστό ιατρό, παθολόγο πατέρα μου, να με αγκαλιάζει συγκρατημένα χαρούμενος και να μου λέει: «Αντωνάκη μου, μπράβο! Φαίνεται, έχεις ταλέντο στη ζωγραφική… Αλλά, πρόσεξε. Αυτό, δεν θα σου εξασφαλίσει τα προς το ζην. Δεν θα σου δώσει ψωμί να φας. Πρέπει να σπουδάσεις κάτι για να μπορέσεις να εργαστείς κάπου και αυτό να το έχεις σαν χόμπι, σαν πάρεργο».
Κράτησα σταθερά τη συμβουλή του για τα επόμενα 13 – 14 χρόνια. Τον αγαπούσα και τον σεβόμουν πολύ. Ήξερα, πως ό,τι με συμβούλευε το έκανε με στοργή και αγάπη, όπως φυσικά συνέβαινε και με τα άλλα δύο παιδιά του, δηλαδή τις αδελφές μου, Άντρη και Χρύσω. Τέλειωσα λοιπόν, δημοτικό, γυμνάσιο (εξατάξια ήταν τότε τα γυμνάσια), έζησα τα τραγικά γεγονότα της τούρκικης εισβολής το ‘74, ξεσπιτωθήκαμε χάσαμε όλη μας την περιουσία στον βορρά. Χάσαμε τα πάντα. Αλλά, όταν ήρθε η ώρα, μέσω των λεγόμενων Προεισαγωγικών εξετάσεων (υπηρετούσα την 26μηνη θητεία μου, στην Εθνική Φρουρά τότε), εξασφάλισα θέση στην Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκα στην Ελληνική Εκπαίδευση, έκανα οικογένεια, αλλά δυστυχώς, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλά μέχρι το τέλος. Πάντως, προσπάθησα. Έκανα το καθήκον μου. Σαν ευσυνείδητος -που πάντα ήμουν- το πάλεψα! Και αυτό έχει σημασία.
