Ξεπέρασε κάθε όριο η αναισθησία και η κακοήθεια σε αυτό τον τόπο! Πού αναφέρομαι; Μα, ασφαλώς, στις αντιδράσεις πολλών ανόητων συμπολιτών μας, που με διάφορα, απίστευτης εμπάθειας σχόλια, στα ούτω καλούμενα, Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, προσπάθησαν να αμαυρώσουν τη μνήμη του εκλιπόντος μακαριστού, πρώην ΠτΔ, Δημ. Χριστόφια.
Κάποιοι διερωτήθηκαν: «Μα, γιατί δεν τέλεσε τη νεκρώσιμο ακολουθία ο νυν Αρχιεπίσκοπος, αφού ο νεκρός εκηδεύθη με τιμές εν ενεργεία προέδρου;». Είχα την ίδια απορία, μέχρι που με πληροφόρησε κάποιος ότι ήταν παράκληση της οικογένειάς του να προτιμηθεί ο Κύκκου Νικηφόρος. Ίσως, ως προσκείμενος ευνοϊκά προς τον μακαριστό.
Κάποιοι μίλησαν και για μεγάλη υποκρισία, υποστηρίζοντας ότι μεταξύ των χιλιάδων πενθούντων υπήρχαν και άτομα που μετά το τραγικό συμβάν στο Μαρί, τον εξύβριζαν συγκεντρωμένοι έξω από το Προεδρικό μέγαρο. Δεν θα επεκταθώ.
Αλλά, και ο γράφων τόλμησε να γράψει στο facebook κάτι για την κηδεία και τα σύμβολα που κάλυπταν το φέρετρο, αλλά και για σημαιάκια που κρατούσαν κάποιοι, έξω από την εκκλησία, ή από το οίκημα της ΠΕΟ. Και γιατί χρησιμοποίησα τη λέξη «τόλμησα»;
Εξηγώ. Έγραψα –χωρίς πικρόχολη διάθεση– ένα μικρό σχόλιο: «Γιατί δεν είδαμε έστω και μια ελληνική σημαία ή πάνω στο φέρετρο ή έστω κάπου μέσα στον χριστιανικό ναό που ετελέσθη η τελετή;». Διότι, εκεί, είδαμε δύο σύμβολα: Τη σημαία της Κυπρ. Δημοκρατίας μαζί με τη σημαία του Ανορθωτικού Κόμματος Εργαζομένου Λαού (ΑΚΕΛ). Επίσης, διερωτήθηκα: «Δεν ήταν Έλλην Κύπριος, ο μακαριστός;». Ε, τι το ‘θελα… Δέχθηκα μαζική επίθεση, κατηγορούμενος από ορισμένους, ως εθνικιστής, αντικομμουνιστής κ.λπ. Μάλιστα, κάποια κυρία, μου έγραψε: «Εσύ ποια σημαία θέλεις να βάλουν στο φέρετρό σου, όταν έρθει η ώρα να… ησυχάσουμε από σένα;». Πριν προλάβω να απαντήσω, με μπλόκαρε! Μάλιστα!
Ιδού, η συμπεριφορά μας, ως νεο-κυπρίων! Έλεος… Κατά τα άλλα ανήκουμε στο club των πολιτισμένων κρατών της Ε.Ε. Το βράδυ, διέγραψα το σχόλιο, για να μη δημιουργώ εντάσεις. Σεβόμενος τη μνήμη του εκλιπόντος.
Θα απαντήσω όμως στην κυρία αυτή –και ας γίνομαι λίγο μακάβριος– από εδώ. «Πάνω στο φέρετρό μου, εγώ αγαπητή μου κυρία, θα ήθελα να υπάρχει η ελληνική σημαία και η σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας μαζί με λίγο χώμα από την Κερύνεια μας. Την πόλη που γεννήθηκα και αναγιώθηκα. Ίσως, και ένα πήλινο δοχείο, με λίγο αλμυρό νερό, από την κερυνειώτικη θάλασσα, κατά προτίμηση του κολπίσκου της Τσιακκιλερής, δίπλα στο ξενοδοχείο DOME HOTEL. Οι άνω των 55 συν-κερυνειώτες γνωρίζουν το μέρος. Θα προσθέσω και κάποιες παρατηρήσεις.
Εντάξει. Όλοι, καλοπροαίρετα, δεχόμαστε και φυσικά τιμούμε τη μνήμη ενός ανθρώπου, που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του, στην αριστερή ιδεολογία στην οποία πίστευε. Τιμούμε τους αγώνες του για το κόμμα, που υποστηρίζει τον απλό εργάτη, τον μεροκαματιάρη, τον γραφιά, τον υπαλληλάκο των 700 ευρώ. Τον ξωμάχο και τον αγρότη του καθημερινού μόχθου. Εντάξει.
Αλλά, με την ευκαιρία αυτή, έκανα και μια σκέψη, που θα ήθελα να τη θέσω προς προβληματισμό. Ας υποθέσουμε ότι εκεί, στην εκκλησία, παρευρισκόταν τυχαία και ένας Ευρωπαίος ή από άλλη ήπειρο –δεν έχει σημασία– τουρίστας, που για πρώτη φορά ήρθε στην Κύπρο και φυσικά δεν γνωρίζει ούτε τα βασικά επί του Κυπριακού. Να υποθέσουμε, επίσης, ότι είχε επισκεφτεί και τα κατεχόμενα ελληνικά μας εδάφη στο βόρειο μέρος του νησιού. Και είχε δει εκείνο το απαίσιο θέαμα, που όπου γυρίσεις το βλέμμα, θα αντικρίσεις κόκκινες, με το μισοφέγγαρο, σημαίες. Ε, δεν θα του φαινόταν λίγο περίεργο το γεγονός ότι στην επίσημη, με όλες τις προσήκουσες τιμές κηδεία, κάποιου που διετέλεσε ηγέτης της (ελληνικής) Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν υπήρχε ούτε για δείγμα μια γαλανόλευκη;
Προσέξτε. Έβαλα σε παρένθεση τη λέξη ελληνική, διότι στα μάτια των ξένων και μη γνωριζόντων, αν αμελούμε να τονίσουμε την ελληνικότητα της ελεύθερης νότιας Κύπρου, τι θα σκεφτούν, βλέποντας τα κατεχόμενα γεμάτα τούρκικες σημαίες, τζαμιά και άλλα μουσουλμανικά σύμβολα; Και ας πούμε ότι κάπου άκουσε ότι οι Κύπριοι είναι κατά κύριο λόγο απόγονοι Φοινίκων και άλλων λαών; Δεν είναι πιθανό, όταν θα επιστρέψει στη χώρα του, να πει σε φίλους του: «Πήγα στην Κύπρο και παρευρισκόμενος τυχαία σε μια κηδεία ενός πρώην Προέδρου τους επί της σορού του είδα τη σημαία του κράτους που υπάρχει στον νότο, μαζί με μια άλλη περίεργη κόκκινη σημαία…»;
Έτσι, δυστυχώς, παραλείπεται η απαραίτητη ενημέρωση (διαφώτιση;) των ξένων, ότι εδώ, στην Ανατ. Μεσόγειο, υπάρχει μια χώρα –μέρος του ευρύτερου Ελληνισμού– που κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου εδέχθη εισβολή από την Τουρκία, πριν 45 χρόνια, διχοτομήθηκε, και σήμερα επαναλαμβάνεται το έγκλημα, με την παραβίαση της ΑΟΖ μας…
Είναι λοιπόν απαραίτητο να τονίζεται σε κάθε ευκαιρία η ελληνική, εθνική ταυτότητα του νησιού μας. Ακόμη και σε θλιβερά περιστατικά, όπως η νεκρώσιμη τελετή, ενός από τους ηγέτες μας.
