Ο Χαράλαμπος Μερακλής επισημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψη μας όσον αφορά στο Κυπριακό.
Από τον Ιούλη του 1974 ζούμε τις συνέπειες του εγκληματικού και άφρονος πραξικοπήματος που ήταν μια παραφροσύνη και έγινε το άλλοθι που ζητούσε η Τουρκία για να εισβάλει στην Κύπρο και να παραμορφώσει εθνολογικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, αναπτυξιακά και τους Τουρκοκύπριους στη βόρεια πλευρά του νησιού μας, που σήμερα εξακολουθεί να βρίσκεται υπό κατοχή.
Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα και της επικράτησης του παρακράτους σ’ αυτήν έγιναν αιτία να αναπτυχθούν τέτοιες αλαζονικές και αλλοπρόσαλλες πολιτικές σε σχέση με την πορεία του Ελληνισμού στην Κύπρο που μας βγαίνουν συνέχεια ξινές. Κυρίως λόγω του γεγονότος ότι δεν εμπεδώσαμε τις συνέπειες αυτής της τραγωδίας επειδή εξακολουθούμε να ζούμε συναισθηματικά και δεν εντρυφήσαμε στα χαμένα γεγονότα τα οποία είναι κρυμμένα όχι μόνο κάτω από το χαλί αλλά και κάτω από τα θεμέλια του ίδιου του κυπριακού κράτους. Ένα κράτος του οποίου παραγνώρισαν κυριολεκτικά την ύπαρξη οι τότε ηγέτες και πολιτικοί που θεωρούσαν το Κυπριακό ως υπόθεση μόνο των Ελλήνων και που εξακολουθεί αυτή η νοοτροπία να μας καθοδηγεί παρά τις εκατόμβες και τις ήττες των στρατηγικών επιλογών και στόχων μας στη διάρκεια των 64 χρόνων παρουσίας του Κυπριακού στην πολιτική ζωή.
Οι πολιτικές που ακολουθούνται στο Κυπριακό από της ύπαρξής του εγκλωβίζονται σε συναισθηματισμούς, εγωισμούς, εθνικισμούς, σε υψηλούς στόχους και σε πολιτικές μιας κάστας ανθρώπων που εκμεταλλεύονται το πολιτικό μας θέμα για να λυμαίνονται τον φυσικό και οικονομικό πλούτο του τόπου και συνέχεια βρισκόμαστε σε διαχρονικές κρίσεις επειδή δεν προσδοκούμε στη δημιουργία βιώσιμου κράτους και κοινωνίας. Το βολικό άλλοθι που έφερε την Τουρκία στο νησί μας δεν μας επιτρέπει να καταλάβουμε το πρόβλημά μας και εξ ου δεν μπορούμε να το λύσουμε γιατί εξακολουθούμε να ζούμε μέσα σε αποσιωπημένες αλήθειες, γιατί κάποιοι δεν τις αφήνουν στην επιφάνεια τις οποίες μας παρουσιάζουν ως «ιερά και όσια».
Αυτή η σιωπή και σιγή μάς δημιουργούν την πολιτική ανωριμότητα και μας οδηγούν στην πίστη ότι είμαστε στο επίκεντρο του παγκόσμιου χάρτη και πως το πρόβλημά μας θα λυθεί μέσω των ξένων και όχι από τη δική μας βούληση που αποτελεί τη ζύμη για μια νέα μελλοντική πορεία.
Η πολιτική να είμαστε κλεισμένοι στο δικό μας παραμύθι και τις δικές μας πολιτικές δεν μας οδηγούν σε λύση και τα πολλά λόγια που ξεστομίζουμε δεν διαφωτίζουν αλλά συσκοτίζουν.
Η πολιτική που θα πρέπει να ακολουθούμε είναι η τέχνη του εφικτού και δεν θα πρέπει να στεκόμαστε σε εθνικισμούς, συναισθήματα, υστεροβουλίες, σε προδότες ή πατριώτες, ιδεολογίες και σε αναποτελεσματικές πολιτικές.
Οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις πολιτικές και τον πατριωτισμό μας και να πορευθούμε με καθαρό μυαλό που οδηγεί σε μια συναινετική στρατηγική η οποία θα επιτρέπει σε όλες τις πλευρές μια win-win πορεία σε όλα τα καυτά προβλήματα που αγγίζουν το πρόβλημά μας σε όλες τις εκτάσεις του.
Είμαστε μπροστά σε ένα νέο πιεστικό περιβάλλον συνομιλιών, με ένα ευρύ πιάτο μενού και επιδορπίου που αυτή τη φορά δεν θα πρέπει να αλληθωρίζουμε και να πέσουν στο κενό όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, γιατί οι εξαγγελίες της Τουρκίας πραγματοποιούνται και στη θάλασσά μας και μας περικυκλώνουν από παντού.
Οι γενιές που ζυμώθηκαν με την κατεχόμενη γη μας αποθνήσκουν και μένουν οι γενιές που γεννήθηκαν μετά την εισβολή και ο κατεχόμενος χώρος είναι άγνωστος σ’ αυτές και χωρίς ενδιαφέρον.
Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα και της επικράτησης του παρακράτους σ’ αυτήν έγιναν αιτία να αναπτυχθούν τέτοιες αλαζονικές και αλλοπρόσαλλες πολιτικές σε σχέση με την πορεία του Ελληνισμού στην Κύπρο που μας βγαίνουν συνέχεια ξινές. Κυρίως λόγω του γεγονότος ότι δεν εμπεδώσαμε τις συνέπειες αυτής της τραγωδίας επειδή εξακολουθούμε να ζούμε συναισθηματικά και δεν εντρυφήσαμε στα χαμένα γεγονότα τα οποία είναι κρυμμένα όχι μόνο κάτω από το χαλί αλλά και κάτω από τα θεμέλια του ίδιου του κυπριακού κράτους. Ένα κράτος του οποίου παραγνώρισαν κυριολεκτικά την ύπαρξη οι τότε ηγέτες και πολιτικοί που θεωρούσαν το Κυπριακό ως υπόθεση μόνο των Ελλήνων και που εξακολουθεί αυτή η νοοτροπία να μας καθοδηγεί παρά τις εκατόμβες και τις ήττες των στρατηγικών επιλογών και στόχων μας στη διάρκεια των 64 χρόνων παρουσίας του Κυπριακού στην πολιτική ζωή.
Οι πολιτικές που ακολουθούνται στο Κυπριακό από της ύπαρξής του εγκλωβίζονται σε συναισθηματισμούς, εγωισμούς, εθνικισμούς, σε υψηλούς στόχους και σε πολιτικές μιας κάστας ανθρώπων που εκμεταλλεύονται το πολιτικό μας θέμα για να λυμαίνονται τον φυσικό και οικονομικό πλούτο του τόπου και συνέχεια βρισκόμαστε σε διαχρονικές κρίσεις επειδή δεν προσδοκούμε στη δημιουργία βιώσιμου κράτους και κοινωνίας. Το βολικό άλλοθι που έφερε την Τουρκία στο νησί μας δεν μας επιτρέπει να καταλάβουμε το πρόβλημά μας και εξ ου δεν μπορούμε να το λύσουμε γιατί εξακολουθούμε να ζούμε μέσα σε αποσιωπημένες αλήθειες, γιατί κάποιοι δεν τις αφήνουν στην επιφάνεια τις οποίες μας παρουσιάζουν ως «ιερά και όσια».
Αυτή η σιωπή και σιγή μάς δημιουργούν την πολιτική ανωριμότητα και μας οδηγούν στην πίστη ότι είμαστε στο επίκεντρο του παγκόσμιου χάρτη και πως το πρόβλημά μας θα λυθεί μέσω των ξένων και όχι από τη δική μας βούληση που αποτελεί τη ζύμη για μια νέα μελλοντική πορεία.
Η πολιτική να είμαστε κλεισμένοι στο δικό μας παραμύθι και τις δικές μας πολιτικές δεν μας οδηγούν σε λύση και τα πολλά λόγια που ξεστομίζουμε δεν διαφωτίζουν αλλά συσκοτίζουν.
Η πολιτική που θα πρέπει να ακολουθούμε είναι η τέχνη του εφικτού και δεν θα πρέπει να στεκόμαστε σε εθνικισμούς, συναισθήματα, υστεροβουλίες, σε προδότες ή πατριώτες, ιδεολογίες και σε αναποτελεσματικές πολιτικές.
Οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις πολιτικές και τον πατριωτισμό μας και να πορευθούμε με καθαρό μυαλό που οδηγεί σε μια συναινετική στρατηγική η οποία θα επιτρέπει σε όλες τις πλευρές μια win-win πορεία σε όλα τα καυτά προβλήματα που αγγίζουν το πρόβλημά μας σε όλες τις εκτάσεις του.
Είμαστε μπροστά σε ένα νέο πιεστικό περιβάλλον συνομιλιών, με ένα ευρύ πιάτο μενού και επιδορπίου που αυτή τη φορά δεν θα πρέπει να αλληθωρίζουμε και να πέσουν στο κενό όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, γιατί οι εξαγγελίες της Τουρκίας πραγματοποιούνται και στη θάλασσά μας και μας περικυκλώνουν από παντού.
Οι γενιές που ζυμώθηκαν με την κατεχόμενη γη μας αποθνήσκουν και μένουν οι γενιές που γεννήθηκαν μετά την εισβολή και ο κατεχόμενος χώρος είναι άγνωστος σ’ αυτές και χωρίς ενδιαφέρον.
