Η Νίκη Κονομή Φωκά, χειρουργός οδοντίατρος, γράφει για την επίσκεψή της σ’ ένα νηπιαγωγείο.
Ήταν παραμονές της Ανάστασης του Χριστού˙ ήθελα για κάποιο λόγο να δω ή να επισκεφθώ καλύτερα, μερικά παιδάκια. Σκέφτηκα πως ένα καλό μέρος για τα αγγελούδια αυτά ήταν ένα νηπιαγωγείο. Είναι βέβαια και άλλα μέρη, όπως το Μακάρειο Νοσοκομείο, που συχνά νοσηλεύονται εκεί παιδάκια. Κοντά εκεί είναι και οι θερμοκοιτίδες που φιλοξενούν και φροντίζουν νεογνά που γεννώνται πρόωρα, ή άλλα που χρειάζονται κάποιου είδους θεραπεία. Εγώ επισκέφθηκα ένα νηπιαγωγείο με μικρά παιδάκια γιατί ήθελα να τα δω και να μιλήσω μαζί τους. Μόλις, λοιπόν, με είδαν έτρεξαν κοντά μου με τη χαρά ζωγραφισμένη στα προσωπάκια τους – ήταν μικρά γενικά, γιατί μόλις πήγαν νηπιαγωγείο, όλα χαρωπά – ζωηρά και πανέξυπνα. Τα ματάκια τους έλαμπαν από χαρά, η αθωότητά τους απερίγραπτη. Σιγά–σιγά άρχισαν οι ερωτήσεις˙ τα πέντε με έξι μεγαλύτερα με έκαναν να σκέφτομαι πολύ καλά πριν απαντήσω. Γιατί ο ουρανός δεν πέφτει και να ‘ρθει κοντά μας; Πού είναι κρυμμένος ο Θεούλης; Τα μυρμηγκάκια είναι φίλοι μας; Ένα άλλο κοριτσάκι με ρωτούσε γιατί η μαμά της νευριάζει και φωνάζει στο σπίτι; Μπορώ να της δώσω φάρμακο; Τυχαία, μετά από μένα, ήλθε άλλος ένας επισκέπτης. Τον ερευνούσαν καλά–καλά και μετά άρχισαν οι ερωτήσεις. Πραγματικά δεν χορταίνεις να τα βλέπεις και να τα χαίρεσαι. Ήξεραν τόσες ιστοριούλες και μας εξηγούσαν για τα βιβλία τους. Τα ρωτήσαμε αν είναι φρόνιμα στο σπίτι τους – η απάντηση: Είμαστε, όταν βλέπουμε τηλεόραση. Τους εξηγήσαμε πως για να πάρουν δωράκια πρέπει να ‘ναι φρόνιμα και στα σπίτια τους. 
Μας κοίταζαν συνεχώς με τα τόσο αθώα ματάκια τους και μας χαμογελούσαν. Τελικά, όλοι όσοι ασχολούνται με αυτά τα αθώα αγγελάκια πρέπει να ‘ναι ευτυχισμένοι. Μια μικρούλα με ρωτούσε αν θα ξαναπάω˙ της υποσχέθηκα –ναι– αν μάθω πως είναι φρόνιμα. Ας είναι καλά όλα τα παιδάκια και να δίδουν χαρά και στους δικούς τους μα και στους άλλους ανθρώπους.