Όπως έχει παρατηρηθεί τόσο ο Ταγίπ Ερντογάν όσο και ο κομματικός μηχανισμός του Ισλαμιστικού ΑΚΠ λειτουργούν με την αρπαγή της ψήφου των Τούρκων και γι’ αυτό υιοθέτησαν ως πολιτικό μοντέλο την αφήγηση γύρω από το Ισλάμ περί διεθνών σχέσεων, οικονομικών και στρατηγικών στόχων της Τουρκίας που επηρεάζουν ισοπεδωτικά τη μάζα των ψηφοφόρων.
Με τις παλινδρομήσεις Οζάλ, Τσιλέρ, Γιλμάζ και Έρμπακαν, ο μέσος Τούρκος άρχισε την αναζήτηση ενός διαφορετικού ταυτοτικού πολιτικού μοντέλου, την οποία βρήκε στον τουρκικό «ευρασιατισμό», ο οποίος είναι ένα σύνολο ιδεολογημάτων, αλλά και οικονομικών αναφορών που στοιχειοθετούνται από ένα ευρύ πεδίο ιστορικών και οικονομικών δεδομένων, γεωπολιτικών πραγματικοτήτων, εθνοτικών και γλωσσολογικών παραμέτρων, αλλά και θρησκευτικής γεωοικονομίας.
Αυτό το αφήγημα λειτουργεί σαν αντίβαρο στην ταυτοτική αλλοίωση που υπέστη η Νέα Τουρκία που επέλεξε να ταυτίσει τις τύχες της με τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της Δύσης.
Ο ισλαμιστής Έρμπακαν και ο μετέπειτα πολιτικός διάδοχος του Ερντογάν που ήταν ενάντια στις δογματικές επιρροές του Τάγματος του Φετουλάχ Γκιουλέν άρχισαν το γοητευτικό ταυτοτικό αφήγημα περί Δύσης ή Ανατολής, ευρωπαϊσμός ή τουρκισμός, Light Ισλάμ ή Χριστιανισμός, Δύση ή Ασία, ΗΠΑ – Ρωσία – ΝΑΤΟ κ.λπ.
Σ’ αυτό το πολιτικό πάζλ συγκαταλέγονται και οι S400 που ανήκουν πλέον και αυτοί στη διεθνή Διπλωματία που εξυπηρετεί γεωπολιτική, γεωοικονομία, θρησκευτική αντιπαλότητα, δογματική χωροταξία, ενεργειακή στρατηγική, στρατιωτικούς συσχετισμούς, εμπορικές οδούς, διεθνείς μεταφορές και επιστημονικές αναζητήσεις.
Σ’ αυτή την αντιπαλότητα συναντούμε το ισοπεδωτικό δόγμα της «Σύγκρουσης των πολιτισμών», στο οποίο κινούνται μια σειρά χώρες της Ασίας που πίσω τους βρίσκονται άπληστες μεγάλες χώρες για εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Το αναφερόμενο πολιτικό μοντέλο συσπειρώνει σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές το 60% όλων των παραφυάδων του τούρκικου εθνικολαϊστικού μετώπου και η αναφερόμενη ρήξη ΗΠΑ – Τουρκίας – Δύσης και S400 είναι το άλλοθι για επιστροφή στις ρίζες του Οθωμανισμού.
Η «ευρασιατική» πολιτική της Τουρκίας που ριζώνει ως αφήγημα έχει να κάμει με τη γεωοικονομική αρχιτεκτονική της αναφερόμενης χώρας και γι’ αυτό έχουμε τους ανταγωνισμούς Τουρκίας – Σ. Αραβίας, τις τοπικές αντιπαραθέσεις Κούρδων – Αράβων – Τούρκων και τη συμπόρευση Τουρκίας – Ρωσίας, Ιράν και Κίνας.
Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση η Τουρκία προσπαθεί να έχει προνομιακή θέση. Η θεσμοποίηση του αγωγού Easts Med διαμόρφωσε το πλαίσιο των μελλοντικών κινήσεων των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο με αρωγές τις χώρες Ισραήλ – Ελλάδα – Κύπρο – Αίγυπτο – Ιορδανία – Σ. Αραβία.
Αυτό το γεωπολιτικό πλαίσιο αποτελεί τη γραμμή αντιπαράθεσης προς Ιράν – Ρωσία – Τουρκία και γενικότερα προς τον Σιϊτισμό, καθώς επίσης στο πολεμικό θέατρο που διεξάγεται στη Συρία, σε τμήμα του Λιβάνου, Ιράκ και Υεμένη.
Ο αναφερόμενος σχεδιασμός περνά μέσα από τη διεθνή διπλωματική αναρχία, όπου στα κέντρα λήψης αποφάσεων επικρατεί σύγχυση, διάχυση αρμοδιοτήτων, αμηχανία και κρίση πανικού, που όλα αυτά καταμαρτυρούν πως διανύουμε μια επικίνδυνη και ρευστή κατάσταση.
Οι επιλογές Ερντογάν με τον ευρασιατισμό προκαλούν ανταγωνισμό ως προς τις γεωπολιτικές και γεωοικονομικές σταθερότητες του Δυτικού Μοντέλου. Σ’ αυτό τον ανταγωνισμό περιέχονται: Το προσφυγικό, μεταναστευτικό, θέματα ασφάλειας, τα ενεργειακά, αγωγοί, εμπορικοί οδοί, Μαύρη Θάλασσα, Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειος.
Σημαντικά στοιχεία της Δυτικής Πολιτικής είναι: (α) το ψήφισμα περί East Med όπου διαμορφώνεται η νέα γεωπολιτική των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο (β) η διαμορφωμένη Στρατηγική Συμφωνία Ελλάδας – ΗΠΑ (γ) η διαμορφούμενη Στρατηγική Συμφωνία ΗΠΑ – Κύπρου και (δ) η επισημοποίηση της γαλλικής παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Με τις αναφερόμενες επισημάνσεις η Τουρκία έχει αντιληφθεί πως βρίσκεται εκτός των δυτικών κέντρων λήψης αποφάσεων για την κατανομή ρόλων και αρμοδιοτήτων στην Ανατολική Μεσόγειο και της οδού της μεταφοράς των ενεργειακών πόρων προς τις δυτικές οικονομίες και γι’ αυτό επιχειρεί νέα τετελεσμένα με τη διαμόρφωση Αποκλειστικών Ζωνών (ΑΟΖ) στην Ανατολική Μεσόγειο και νότια της Κρήτης, Καστελόριζου, Καρπάθου καθώς επίσης και με τις επικίνδυνες εξερευνητικές δραστηριότητες στα νερά του νησιού μας.
Στόχος της Τουρκίας είναι να τεκμηριώσει ερείσματα για να παρακαθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων που θα ασχοληθεί με την κατανομή των ποσοστών εκμετάλλευσης και εσόδων από τους υδρογονάνθρακες.
Στόχος Ελλάδας και Κύπρου θα πρέπει (α) η μεν πρώτη να ολοκληρώσει την κατάλληλη Στρατηγική Συμφωνία με τις ΗΠΑ και (β) η δεύτερη να προετοιμαστεί κατάλληλα για τη νέα διαδικασία των συνομιλιών τύπου Κραν Μοντάνα, λαμβάνοντας υπόψη το ασταθές διεθνές περιβάλλον και αποφεύγοντας κάποιους ψεκασμούς που οδηγούν σε άγνωστα μονοπάτια και σε νέα τετελεσμένα χειρότερα από τα υπάρχοντα.
