Μετά τον θάνατο της 34χρονης Λετονής, όπως γίνεται πάντοτε στην Κύπρο και πάλι κατόπιν εορτής, άρχισαν να τρέχουν οι διάφοροι «ειδικοί».
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι πληροφορίες παραπέμπουν σε παγανιστική τελετή. Άγνωστες σε μένα οι λεπτομέρειες στο τι γίνεται σε αυτές, όμως είναι γνωστό ότι εδώ και πολλά χρόνια γίνονται πολλές άλλες παρόμοιες τελετές, παραψυχολογίας ή και μαύρης μαγείας.
Όπως φάνηκε και από τις δηλώσεις του θεολόγου Θεόδωρου Στυλιανού, οι τελετές αυτές είναι σε γνώση τόσο της Εκκλησίας όσο και άλλων «αρμόδιων» φορέων.
Λόγω των άριστων σχέσεών μου με τους μαθητές μου, αλλά και από άλλες προσωπικές εμπειρίες, πριν ακριβώς 28 χρόνια είχα αναφέρει (καταγγείλει) στο Υπουργείο Παιδείας την ανάμιξη εκπαιδευτικών σε παρόμοιες εκδηλώσεις όπου σε πολλές περιπτώσεις, σε αυτές συμμετείχαν και παιδιά ηλικίας 6 – 8 χρόνων.
Από στοιχεία που είχα μαζέψει τότε, τέτοιες συγκεντρώσεις–εκδηλώσεις γίνονταν βασικά σε σπίτια ή κάτω από τον μανδύα της παραψυχολογίας πραγματοποιούνται και σε άλλους μεγαλύτερους χώρους. Ένας από τους πρωτεργάτες και οργανωτές τέτοιων εκδηλώσεων ήταν κάποιος ψυχολόγος από τη Λεμεσό, ο οποίος απεβίωσε σε νεαρή σχετικά ηλικία.
Κάποιες από τις συγκεντρώσεις εκείνες ήταν διήμερες και οι συμμετέχοντες πλήρωναν το αξιοσέβαστο για την εποχή εκείνη ποσό των 150–200 λιρών.
Η οργάνωση εκείνων των συγκεντρώσεων, αλλά και αυτών που όπως αποδείχτηκε συνεχίζονται, γίνονται με μυστικότητα και όχι με δημοσιεύματα–διαφήμιση στον Τύπο.
Στην επιστολή μου εκείνη, έδινα όλα τα στοιχεία που κατείχα και παρακαλούσα όπως γινόταν περαιτέρω διερεύνηση, μιας και οι οργανώσεις αυτές λειτουργούν ανά το παγκόσμιο, με μυστικότητα και με σημαντικά κεφάλαια.
Ψάχνοντας, μετά το πρόσφατο επεισόδιο, βρήκα μερικά από τα στοιχεία–τεκμήρια τα οποία είχα υποβάλει τότε.
Από διασταυρωμένες πληροφορίες που κατάφερα να εξασφαλίσω τότε από παιδιά, έλεγαν ότι στις συγκεντρώσεις που γίνονταν σε σπίτια, οι συμμετέχοντες κάθονταν σε κύκλο στο πάτωμα, στη μέση υπήρχαν αναμμένα κεριά και είδος θυμιατών όπου καίγονταν διάφορα «βότανα». Την ίδια ώρα, οι μεγάλοι αρχικά μιλούσαν για νεκρούς και πνεύματα και στη συνέχεια έλεγαν διάφορες ακατανόητες για τα παιδιά «προσευχές».
Θυμούμαι ότι την ώρα που ένα από τα παιδιά μου εκμυστηρευόταν τα όσα βίωνε, ήταν τόσο τρομαγμένο που είχα αποφασίσει να κάνω την καταγγελία.
Τι το ήθελα όμως… Είχαν στείλει τότε γυναίκα επιθεωρήτρια η οποία μου ζητούσε να της αποδείξω αυτά που έγραφα. Προσπάθησα να της πω ότι εγώ έκανα βασικά ενημέρωση και όχι καταγγελία, όμως αυτή επέμενε στις αποδείξεις. Τελικά, όταν της έδωσα το όνομα ενός από τα παιδιά, αυτή μου απάντησε ότι δεν μπορεί να εμπλέξει στην υπόθεση ένα παιδί των 9 χρόνων. Θυμάμαι που φεύγοντας η κυρία μου είπε:
«Θα εισηγηθώ να γίνει Πειθαρχικό σε βάρος σας»!
Λόγω της δουλειάς μου (εκπαιδευτικός) είχα και άλλα παρόμοια περιστατικά και με λειτουργούς του Γραφείου Ευημερίας. Η εμπειρία μου λέει ότι και εκεί η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλύτερη από εκείνη του Υπουργείου Παιδείας.
Λόγω χαρακτήρα –να μην αφήνω κυρίως παιδιά αβοήθητα–, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μέσα σε μια τέτοια κοινωνία, δεν βρέθηκα στο δρόμο χωρίς δουλειά ή ακόμη και σε μεγαλύτερες περιπέτειες.
Σε λίγο θα ξεχαστεί και αυτό το περιστατικό με τη Λετονή… μέχρι το επόμενο.
