Όπως είναι ήδη γνωστό στις 28 – 29 του περασμένου Ιούνη συνήλθε η σύνοδος των G20 στην Οσάκα της Ιαπωνίας που αποτελείται από τις ακόλουθες χώρες: ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Καναδάς, Σ. Αραβία, Μεξικό, Ν. Κορέα, Ν. Αφρική, Ινδονησία, Τουρκία, Ιαπωνία και Ε.Ε.
Η αναφερόμενη σύνοδος συνήλθε σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον όπου κυριαρχεί σειρά προβλημάτων και προκλήσεων από γεωπολιτικά, οικονομικά, οικολογικά κ.λπ. που δεν επέτρεψαν τη λήψη αποφάσεων όπως και σε εκείνη τη Σύνοδο του Βερολίνου το 1878 που το αναφερόμενο Συνέδριο δεν διασφάλισε την παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα ένεκα των γεωπολιτικών αντιπαλοτήτων των Μεγάλων Δυνάμεων που οδήγησαν σε συνεχείς κρίσεις του διεθνούς τότε συστήματος και στην έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου λόγω της μη ύπαρξης παγκοσμίου μηχανισμού ασφαλείας και διαχείρισης κρίσεων παρά τη μεγάλη έκρηξη της Β’ Βιομηχανικής Επανάστασης της εποχής.
Τα γεωπολιτικά προβλήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα είναι τα ακόλουθα:
(α) Στον Αρκτικό Κύκλο συγκρούονται τα συμφέροντα ΗΠΑ – Ρωσίας – Κίνας – ΕΕ – Γερμανίας.
(β) Ρωσία – Ιαπωνία είναι σε αντιπαράθεση για τις Κουρίλες Νήσους.
(γ) Η μη σταθερότητα στη Χερσόνησο της Κορέας.
(δ) Στη Νότια Σινική Θάλασσα συγκρούονται τα συμφέροντα Κίνας – ΗΠΑ – Ιαπωνίας – Αυστραλίας κ.λπ.
(ε) Στην Ασία υπάρχει το δίπολο της Ινδίας – Πακιστάν.
(στ) Στον Ινδικό Ωκεανό υπάρχουν οι αντιπαλότητες Κίνας – Ινδίας – ΗΠΑ.
(ζ) Η αντιπαράθεση ΗΠΑ – Ιράν για το πυρηνικό πρόγραμμα.
(η) Η αστάθεια σε Γεωργία – Αρμενία – Αζερμπαϊτζάν – Τουρκία – Αρμενία.
(θ) Η κρίση στην Ουκρανία.
(ι) Οι κρίσεις στη Μέση Ανατολή (Συρία, Κουρδιστάν, Ισλαμικό κράτος, Αραβοϊσραηλινή διένεξη, Παλαιστίνη).
(κ) Η κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο (Ελλάδα – Κύπρος – Τουρκία).
(λ) Η κρίση Κοσσυφοπεδίου.
(μ) Η κρίση σε Υεμένη, Βενεζουέλα και η διεθνής τρομοκρατία και το οργανωμένο έγκλημα.
Όσον αφορά τα οικονομικά ρήγματα παρατηρούνται τα ακόλουθα:
(α) Το παγκόσμιο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος που παραμένει άλυτο.
(β) Ο νομισματικός πόλεμος ευρώ – δολαρίου – χρυσού.
(γ) Ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ – Κίνας – ο οποίος εκτείνεται και σε άλλες χώρες με την επιβολή δασμών.
(δ) Η επιβολή κυρώσεων της Δύσης προς τη Ρωσία και σε άλλες χώρες και αντίστροφα.
(ε) Η αποχώρηση της Βρετανίας από ΕΕ λόγω Brexit.
(στ) Η διαίρεση της ΕΕ σε κράτη – μέλη του ευρώ και σε μη συμμετάσχουσες και σε διαίρεση της Ευρωζώνης.
(ζ) Ο χαμηλός ρυθμός της παγκόσμιας ανάπτυξης στο 4,4%.
(η) Ο ανταγωνισμός για τις σπάνιες γαίες και για τους ενεργειακούς δρόμους.
(θ) Η ψηφιακή επανάσταση που αλλάζει την παγκόσμια αγορά εργασίας.
(ι) Το οικολογικό πρόβλημα με την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία των Παρισίων.
(κ) Ο υπερπληθυσμός και διατροφή τούτου και οι καταναλωτικοί πόροι που το 2017 άγγιξε τα 88,6 δισ. τόνους.
(λ) Η μείωση των φυσικών πόρων.
(μ) Η μόλυνση του αέρα, νερού καθώς επίσης των τροφίμων με χημικές ουσίες.
(ν) Η κλιματική αλλαγή με τις υψηλές θερμοκρασίες και τα ακραία καιρικά φαινόμενα.
Στην αναφερόμενη σύνοδο έγιναν μόνο λεκτικές αναφορές και επισημάνσεις χωρίς ουσιαστικό διάλογο επί των καυτών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα και τούτο οφείλεται στον περιορισμένο χρόνο των συμμετασχόντων.
Αναφέρουμε προς γνώση πως το Συνέδριο του Βερολίνου συνήλθε από τις 13 Ιουνίου – 13 Ιουλίου του 1878 μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της εποχής που ήταν: Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Ρωσία, Ιταλία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και των χωρών των Βαλκανίων (Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο, Ρουμανία, το οποίο οδήγησε στη διευθέτηση των γεωπολιτικών τριβών που είχαν προκληθεί από την ήττα της Τουρκίας στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877 – 1878.
Το αναφερόμενο Συνέδριο ακύρωσε τη Συμφωνία του Αγίου Στεφάνου που οδηγούσε στη δημιουργία μιας Μεγάλης Βουλγαρίας και περιόρισε τα σύνορά της ενώ η Ρουμανία αποκτούσε την πλήρη ανεξαρτησία της, αλλά παραχωρούσε την περιοχή της Βεσσαραβίας στη Ρωσία.
Εκείνη την περίοδο η Κύπρος γινόταν βρετανική αποικία, η περιοχή της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης γινόταν τμήμα της Αυστροουγγαρίας ενώ απορρίπτεται το αίτημα της Ελλάδας για παραχώρηση της Θεσσαλίας, Ηπείρου και Κρήτης. Τελικά της δόθηκε η Θεσσαλία.
