Δυστυχώς ο 21ος αιώνας από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 μας βρίσκει σε μια παρατεταμένη πολιτική και οικονομική κρίση που από το 2008 ο πλανήτης μας κινείται διαρκώς σε ρυθμούς καπιταλιστικών μικρών και μεγάλων κρίσεων και από διεθνείς στρατιωτικούς ανταγωνισμούς που δένονται μεταξύ τους διαλεκτικά.
Αυτές οι εξελίξεις και τα αναμενόμενα επεισόδια κρίσεων τρέφονται από τις ίδιες τις αποτυχίες τους και από την υπερσυγκέντρωση της οικονομικής ισχύος των ελίτ και στη φύση του νεοφιλελευθερισμού καπιταλισμού, ο οποίος είναι ένας καπιταλισμός «έκτακτης ανάγκης» και από την υποχώρηση της «Pax Americana» μέσα από την ανάδυση της Κίνας, της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, των παγκόσμιων ανισοτήτων και φτώχειας, της διαχείρισης των νέων τεχνολογιών, του απομακρυσμένου σχεδίου βιώσιμης ενημέρωσης που παρεμποδίζεται από την ισχύ των μεγάλων κερδοσκοπικών εταιρειών.
Αυτό το ασταθές διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον έφερε στην επιφάνεια την αμφιλεγόμενη συνεχιζόμενη πολιτική Τραμπ που δίδει τόνο στις συνεχείς μονομερείς ενέργειες και την προβολή ισχύος που απαξιώνουν την πολυμερή διπλωματία, τον διάλογο και τη διαπραγμάτευση στη βάση ενός αξιακού υπόβαθρου και γίνονται όπλα πολιτικών οικονομικών και στρατιωτικών ανταγωνισμών που όλοι ρίχνονται στη μάχη.
Αυτή η τάση του κυρίαρχου πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού μοντέλου συμβάλλει στην ανάκαμψη των εθνικών κρατών και λειτουργεί σε βάρος των υπερεθνικών κρατών και οδηγούν σε αμυντική επιθετικότητα που εκφράζει την ωριμότητα, σταθερότητα και ισχύ των ελίτ που την προωθούν.
Θα πρέπει να επισημανθεί πως οι κίνδυνοι παραμονεύουν σε όλους τους τομείς και είναι μεγάλοι, γιατί το διεθνές τοπίο είναι μια κινούμενη άμμος και οι απειλές είναι αιωρούμενες, επειδή τα πολιτικά πιόνια στη γεωπολιτική σκακιέρα είναι πολλά και διαφορετικών χρωμάτων και δράσεων.
Εκτός όμως της επιθετικότητας της Τουρκίας στην περιοχή, είναι και η αμερικανοϊρανική διένεξη που στοχεύει στην πολιτική απομόνωση και τιμωρία της Τεχεράνης, οι πολιτικές προτεραιότητες του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή που φέρνουν πιο κοντά το ενδεχόμενο ενός φρικτού αιματηρού πολέμου.
Εκτός των άνω έχουμε και την αδυναμία της Ε.Ε. να διαχειριστεί την εσωτερική αμφισβήτηση ως προς την ίδια σε συνδυασμό με την εχθρότητα του Λευκού Οίκου που υπόσχεται διμερείς συμφωνίες σε όποιες χώρες αποχωρήσουν από την ΕΕ ή του στενού πυρήνα της, καθώς επίσης στηρίζει εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που υπονομεύουν τις ευρωπαϊκές αξίες.
Σ’ αυτό τον αγώνα που δίδουν οι Βρυξέλλες συγκαταλέγονται (α) η παραμονή τους στον διεθνή ανταγωνισμό (β) η βελτίωση των διπλωματικών και οικονομικών σχέσεων με Ρωσία και Κίνα (γ) η αποτροπή ενός άτακτου Brexit που επιδιώκει ο σημερινός πρωθυπουργός της Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον που σκοπεύει να λύσει την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ κόβοντας τον γόρδιο δεσμό της χώρας, πραγματοποιώντας έτσι τη μεγάλη στροφή μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Μπόρις Τζόνσον σπρώχνει τη Βρετανία προς το άγνωστο, με άγνωστο πολιτικό κόστος για τον ίδιο και με ένα μεγάλο άγνωστο οικονομικό κόστος και μέλλον για τη χώρα του που κατά τα λεγόμενα του πρώην Βρετανού πρωθυπουργού και πολιτικού του 20ού αιώνα «ποτέ τόσοι λίγοι δεν έκαμαν ένα τόσο μεγάλο κακό σε τόσο πολλούς» που επιβεβαιώνουν και τα συμβάντα με τις εθνικές καταστροφές σε Ελλάδα και Κύπρο.
