Ο Α. Χατζηαντώνης, σχολιάζει την πράξη του 16χρονου που κατέβασε την τουρκική σημαία.
Η αυθόρμητη κίνηση του 16χρονου προσφυγόπουλου από την ηρωομάνα Λύση της Μεσαορίας μας, πιθανόν να μη βρίσκει σύμφωνους κάποιους που θέτουν την τετράγωνη, ψυχρή λογική, πάνω από την «τρέλα» του αυθορμητισμού. Θεωρώ ότι δεν αποτελεί πράξη επιπολαιότητος. Όχι. Ήταν μια ενέργεια, που πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Πρόσφυγες και μη. Δεν έχει σημασία.
Μιμητής, της παρόμοιας πράξης του μακαριστού Σολάκη Σολωμού. Που έπεσε νεκρός, στην προσπάθειά του να κατεβάσει, να υποστείλει εκείνο το θρασύτατο κουρελόπανο που συμβολίζει την υπόσταση ενός ανύπαρκτου ψευδο-μορφώματος. Του οποίου ο απαίσιος δολοφόνος, Κενάν Ακίν, κάτω από το βλέμμα του καταστροφέα της Κύπρου μας, του Ραούφ Ντενκτάς, παραμένει ασύλληπτος και φυσικά ατιμώρητος.
Και, ποιο είναι το θέμα, εδώ; Ότι μερικοί ηττοπαθείς, ανεκδιήγητοι, τάχα μου επαναπροσεγγιστές, της δικής μας πλευράς, που νομίζω ότι, κακώς φέρουν το πρόθεμα: Ελληνο- μπροστά από τη λέξη Κύπριοι, έρχονται να κατηγορήσουν τον νεαρό έφηβο ότι… διαταράσσει το κλίμα για επανέναρξη των συνομιλιών…
Ας διαβάσουν και λίγο Ιστορία. Δεν λέγω, ότι με την πράξη του ο νέος αυτός, θα ανάγκαζε τον Οθωμανό να ξεκουμπιστεί από τα ιερά χώματα της πατρίδας μας. Η πράξη, έχει καθαρά συμβολική σημασία. Να παραθέσουμε εδώ, τα λόγια του ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Θεόδ. Κολοκοτρώνη (1770-1843): «Ο κόσμος, μας έλεγε τρελούς… Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμεν την επανάστασιν, διατί ηθέλαμεν συλλογισθεί, πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικόν μας, πυροτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας. Ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν την εδικήν μας, την τούρκικη δύναμη…».
Για να συμπληρώσει ο Γέρος του Μοριά: «Τώρα όπου ενικήσαμεν, όπου ετελειώσαμεν, με καλό τον πόλεμον μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα…». Και κλείνει, αναφερόμενος σε ένα διάλογο που είχε με τον Άγγλο ναύαρχο Hamilton: «Όταν επήραμεν το Ναύπλιον, ήρθε ο Άμιλτον και μου είπε: Πρέπει, οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμό και η Αγγλία, θα μεσιτεύσει… Εγώ, του αποκρίθηκα. Αυτό δεν γίνεται ποτέ! Ελευθερία ή θάνατος! Ημείς καπετάν Άμιλτον, ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμεν με τον Τούρκο…». (Άπαντα Γ. Τερτσέτη, τομ. Γ’, σελ. 149 – 150, Απομνημονεύματα Θ. Κολοκοτρώνη).
Βγήκε ένταλμα σύλληψης για τον 16χρονο Ελληνοκύπριο. Και ερωτώ: Θα υπάρξει κυπριακό χέρι, που θα παραδώσει το παλικάρι αυτό, στις Κατοχικές «Αρχές»; Θα βρεθεί άνθρωπος, να στείλει στο στόμα του λύκου, το παιδί, που για χρόνια ολόκληρα, ακούγοντας από τους Λυσιώτες γονείς, τον παππού και την γιαγιά του, για τα καταπατημένα χώματα της ελληνικής κωμόπολης της Λύσης, και πάνω σε μια στιγμή που ένιωσε την σκλαβιά να τον πνίγει, την αδικία, το βάρος, ή μάλλον την θηλιά στον λαιμό του, που σφίγγει ολοένα και περισσότερο για 45 ολόκληρα χρόνια, δεν άντεξε και κατέβασε το κόκκινο κουρελόπανο της κατοχικής δύναμης;
Αυτή η ηττοπάθεια, αυτός ο ωχαδερφισμός, αυτή η εθνική απονεύρωση, θα μας καταστρέψουν! Βέβαια, δεν προτείνω με το κείμενο τούτο, να πάρουμε τα όπλα και να περάσουμε την γραμμή που διχοτομεί και ματώνει το νησί μας, επιτιθέμενοι στον πανίσχυρο Αττίλα των 40.000 λογχών. Αυτό θα ήταν αυτοκτονία.
Εκείνο που λέω, είναι να κατανοήσουμε τα αισθήματα του παιδιού αυτού, που γεννήθηκε πολύ μετά τα τραγικά του ’74 γεγονότα, και όμως, μπόρεσε να εξωτερικεύσει την οργή του… Την οργή, που όλοι εμείς οι βολεμένοι, θάψαμε κάτω από το παχύ λίπος της απίστευτης αναισθησίας μας…
Μιμητής, της παρόμοιας πράξης του μακαριστού Σολάκη Σολωμού. Που έπεσε νεκρός, στην προσπάθειά του να κατεβάσει, να υποστείλει εκείνο το θρασύτατο κουρελόπανο που συμβολίζει την υπόσταση ενός ανύπαρκτου ψευδο-μορφώματος. Του οποίου ο απαίσιος δολοφόνος, Κενάν Ακίν, κάτω από το βλέμμα του καταστροφέα της Κύπρου μας, του Ραούφ Ντενκτάς, παραμένει ασύλληπτος και φυσικά ατιμώρητος.
Και, ποιο είναι το θέμα, εδώ; Ότι μερικοί ηττοπαθείς, ανεκδιήγητοι, τάχα μου επαναπροσεγγιστές, της δικής μας πλευράς, που νομίζω ότι, κακώς φέρουν το πρόθεμα: Ελληνο- μπροστά από τη λέξη Κύπριοι, έρχονται να κατηγορήσουν τον νεαρό έφηβο ότι… διαταράσσει το κλίμα για επανέναρξη των συνομιλιών…
Ας διαβάσουν και λίγο Ιστορία. Δεν λέγω, ότι με την πράξη του ο νέος αυτός, θα ανάγκαζε τον Οθωμανό να ξεκουμπιστεί από τα ιερά χώματα της πατρίδας μας. Η πράξη, έχει καθαρά συμβολική σημασία. Να παραθέσουμε εδώ, τα λόγια του ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Θεόδ. Κολοκοτρώνη (1770-1843): «Ο κόσμος, μας έλεγε τρελούς… Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμεν την επανάστασιν, διατί ηθέλαμεν συλλογισθεί, πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικόν μας, πυροτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας. Ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν την εδικήν μας, την τούρκικη δύναμη…».
Για να συμπληρώσει ο Γέρος του Μοριά: «Τώρα όπου ενικήσαμεν, όπου ετελειώσαμεν, με καλό τον πόλεμον μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα…». Και κλείνει, αναφερόμενος σε ένα διάλογο που είχε με τον Άγγλο ναύαρχο Hamilton: «Όταν επήραμεν το Ναύπλιον, ήρθε ο Άμιλτον και μου είπε: Πρέπει, οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμό και η Αγγλία, θα μεσιτεύσει… Εγώ, του αποκρίθηκα. Αυτό δεν γίνεται ποτέ! Ελευθερία ή θάνατος! Ημείς καπετάν Άμιλτον, ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμεν με τον Τούρκο…». (Άπαντα Γ. Τερτσέτη, τομ. Γ’, σελ. 149 – 150, Απομνημονεύματα Θ. Κολοκοτρώνη).
Βγήκε ένταλμα σύλληψης για τον 16χρονο Ελληνοκύπριο. Και ερωτώ: Θα υπάρξει κυπριακό χέρι, που θα παραδώσει το παλικάρι αυτό, στις Κατοχικές «Αρχές»; Θα βρεθεί άνθρωπος, να στείλει στο στόμα του λύκου, το παιδί, που για χρόνια ολόκληρα, ακούγοντας από τους Λυσιώτες γονείς, τον παππού και την γιαγιά του, για τα καταπατημένα χώματα της ελληνικής κωμόπολης της Λύσης, και πάνω σε μια στιγμή που ένιωσε την σκλαβιά να τον πνίγει, την αδικία, το βάρος, ή μάλλον την θηλιά στον λαιμό του, που σφίγγει ολοένα και περισσότερο για 45 ολόκληρα χρόνια, δεν άντεξε και κατέβασε το κόκκινο κουρελόπανο της κατοχικής δύναμης;
Αυτή η ηττοπάθεια, αυτός ο ωχαδερφισμός, αυτή η εθνική απονεύρωση, θα μας καταστρέψουν! Βέβαια, δεν προτείνω με το κείμενο τούτο, να πάρουμε τα όπλα και να περάσουμε την γραμμή που διχοτομεί και ματώνει το νησί μας, επιτιθέμενοι στον πανίσχυρο Αττίλα των 40.000 λογχών. Αυτό θα ήταν αυτοκτονία.
Εκείνο που λέω, είναι να κατανοήσουμε τα αισθήματα του παιδιού αυτού, που γεννήθηκε πολύ μετά τα τραγικά του ’74 γεγονότα, και όμως, μπόρεσε να εξωτερικεύσει την οργή του… Την οργή, που όλοι εμείς οι βολεμένοι, θάψαμε κάτω από το παχύ λίπος της απίστευτης αναισθησίας μας…
