Η λεηλασία των αρχαιοτήτων και γλυπτών στην Ελλάδα άρχισε από τον Έλγιν και τη σπείρα του που τα αποσπούσε με δωροδοκίες και με το φιρμάνι που απόκτησε το 1801 από τον Καϊμάκαν, πασά της Κωνσταντινούπολης, που απευθυνόταν στους προύχοντες της Αθήνας να δουν ευνοϊκά τον Σκωτσέζο Λόρδο και την παρέα του που διορίστηκε πρεσβευτής της Βρετανίας στην Υψηλή Πύλη (Κωνσταντινούπολη) που θα απομακρύνει ή θα ανασκάπτει χώρους γύρω από τον Παρθενώνα και θα μεταφέρει κάποια ενεπίγραφα τμήματα κολόνων με γλυπτική διακόσμηση, με διακριτικότητα.
Σήμερα στο Λονδίνο βρίσκεται το 50% των σωζόμενων γλυπτών, ενώ στην Αθήνα βρίσκεται το 45% και το υπόλοιπο 5% στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά μουσεία, από τα ανευρεθέντα γλυπτά κ.λπ. στον ελληνικό χώρο.
Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου υπήρχε μια ατόνηση, η οποία επανήλθε στο προσκήνιο με τη σύγκρουση των πολιτισμών με τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 που οδήγησε στην εκστρατεία κατά της παγκόσμιας τρομοκρατίας, που προερχόταν από την ισλαμική πλευρά λόγω της δράσης της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους και των οπαδών τους, με επικεφαλής τους τζιχαντιστές που κατέστρεψαν αρχαιολογικούς χώρους και σύμβολα που δεν εξέφραζαν στοιχεία μουσουλμανισμού.
Λόγω της αναφυομένης σύγκρουσης μεταξύ των πολιτισμών, αναγκάσθηκε η Δύση να αναπτύξει εκπαιδευτικά/πολιτιστικά προγράμματα προσέγγισης της νεολαίας σε διάφορες χώρες που επηρεαζόταν άμεσα από αυτές τις εξελίξεις με στόχο τον σεβασμό προς τη διαφορετικότητα και τον πολιτισμό που είναι μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς και εξέλιξης.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να κινηθεί και η ελληνοκυπριακή πλευρά και να αξιοποιήσει τον πολιτισμό μας που είναι ένα οπλοστάσιο αξιοπιστίας και εικόνας που εύκολα δύναται να προβληθεί προς τα έξω δια συνεδριών, προβολών, δανεισμού, μακριά από ιδεολογικές και πουριτανικές αντιλήψεις, συνειδητοποιώντας πως ο πολιτισμός και ιδιαίτερα ο κυπριακός, παραμερίσθηκε σημαντικά λόγω κάποιων πολιτικών σκοπιμοτήτων και εξτρεμιστικής πολιτικής που τον οδηγεί στην παραγνώριση, παρόλο που είναι κομμάτι της παγκόσμιας πολιτιστικής δημιουργίας και επαφής των λαών για γνώση και αξιοποίηση για συναναστροφή, κατανόηση και μελέτη της ιστορικής του πορείας μέσω των αιώνων και όχι αρχαιολατρίας.
Ο Τσόρτσιλ προείπε πως οι αυτοκρατορίες του μέλλοντος θα είναι οι αυτοκρατορίες του πνεύματος λόγω της διπλωματίας των ανοιχτών θυρών όπου το κράτος δύναται να προβάλλει τις πολιτιστικές δημιουργίες διεθνώς μέσω διεθνών δρώντων, όπως είναι οι πολυεθνικές εταιρείες, διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις, τα think tanks και οι ισχυροί γνωμηγήτορες, ξεφεύγοντας από τις διακρατικές σχέσεις που αποσκοπούν στην έννοια του χώρου που τον συρρικνώνουν.
