Ο Νίκος Τινής διερωτάται αν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Δόγμα Κίσσιντζερ: Για να καταστραφεί η Ελλάδα και συνεπώς και η Κύπρος πρέπει να επέλθει καταστροφή του πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας. Αυτό θα γίνει τουλάχιστον για την Κύπρο εάν δεν δώσουμε έμφαση στην παιδαγωγική, τη μάθηση της αρχαίας και δημοτικής γλώσσας, να εγκύψουν τα παιδιά στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα, να βρουν στην ετυμολογία των λέξεων τη χαρά της ερμηνείας προέλευσής τους, τη μουσικότητα που εκπέμπει ιδιαίτερα η Αρχαία Ελληνική γλώσσα.
Το ορθόδοξο θρήσκευμα, χριστιανική ηθική και η πολιτική αγωγή ή ψυχολογία βοηθούν τους μαθητές να μην υποτιμούν τη διαφορετικότητα. Παιδεία = εκπαίδευση, μόρφωση, αγωγή.
Τα αναλυτικά προγράμματα πρέπει να προσαρμόζονται στις σημερινές απαιτήσεις της ζωής, νέες τεχνικές και καινοτομίες, ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά η απόκτηση γνώσης δεν πρέπει να παραβλέπει την ισορροπημένη ανάπτυξη της προσωπικότητας του μαθητή να εκφράζεται ελεύθερα, να διατηρεί την εθνική ταυτότητά του και να απαιτεί δημοκρατικά τα δικαιώματά του. Δυστυχώς η Κύπρος, πέραν της κατοχής, δέχεται ποικίλες επιδράσεις από πολλές κατευθύνσεις. Η τηλεόραση, ο κινηματογράφος, τα περιοδικά αποτελούν μερικά Μέσα παροχής τέτοιων επιδράσεων.
Η επιμόρφωση και η σωστή διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας πρέπει ν’ αρχίσει από τη δημοτική εκπαίδευση, το εμείς πρέπει να πάρει τη θέση «εγώ», γιατί το εγώ στο τέλος μετατρέπεται σε έπαρση και αλοζονεία.
Πέραν από τη μόρφωση η νεολαία στερείται οραμάτων. Καταφύγιό της τα ναρκωτικά και το ποτό για να βρει δήθεν τη συντροφικότητα, τη θαλπωρή την οποία δεν βρίσκει μέσα στο σπίτι του και αντί για ένα καλό βιβλίο, καταφεύγει στο προσφιλές κινητό για να βρει λύσεις στα προβλήματά του.
Το ολοήμερο δημοτικό σχολείο, καλοκαιρινά σχολεία (μάθημα απογευματινό, αθλοπαιδιές, τέχνη, μουσική) δεν έβλαψαν κανένα. Αντίθετα θα υπάρξουν δουλειές σε περισσότερους δασκάλους και οι γονείς θα βρούν μια συμπαράσταση από την Κυβέρνηση, που αφορά στην καθημερινότητά τους και πιθανόν στα προβλήματά τους. Οι προφορικές εξετάσεις στην τάξη κάποτε είχαν και την έννοια ανάπτυξης της κριτικής σκέψης, π.χ. διάβρωση του εδάφους; Απάντηση – «είναι καταφάγωμα του εδάφους». Τι σημαίνει καταφάγωμα, έπρεπε να εξηγηθεί με λίγα λόγια αυτή η έννοια από τον μαθητή και ο καθηγητής έντεχνα επεδιώκε την κριτική σκέψη πάνω στο συγκεκριμένο μάθημα. Δύο φορές τον χρόνο εξετάσεις επί της διδακτέας ύλης της πρώτης περιόδου και η τελική εξέταση για να πάρει κάποιος προβιβασμό για την επόμενη τάξη, της υπόλοιπης ύλης.
Μόνο στην έκτη τάξη του γυμνασίου δίδετο η εξέταση όλης της διδακτέας ύλης για βαθμολογία (πέραν από ορισμένο βαθμό έμπαινε κάποιος χωρίς εξετάσεις στα πανεπιστήμια της Ελλάδας).
Σήμερα η νοοτροπία των εφήβων έχει αλλάξει (τρόπος σκέψης, όπως και του λαού γενικά). Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι επιδόσεις μαθητών με όλο και χειρότερα αποτελέσματα. Είναι θλιβερό ένα θέμα (τετράμηνα) που αφορά τους μαθητές και καθηγητές (εκπαίδευση) να ξεφτιλίζεται, επειδή οι διαφωνίες αντιμετωπίζονται σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν έχουν το αλάθητο.
Ο συνδικαλισμός είναι καλός, αλλά όταν ξεφεύγει των ορίων του γίνεται καταστροφικός. Ο δάσκαλος, ο καθηγητής από λειτουργός έγινε δημόσιος υπάλληλος με τα όλα του. Η φράση «εννά το πω του δασκάλου σου» δεν λέγεται πια, λείπει ο σεβασμός εκατέρωθεν και από τον μαθητή προς τον δάσκαλο και ο δάσκαλος δεν εκπέμπει σεβασμό προς τον μαθητή ή τον γονιό.
Το ορθόδοξο θρήσκευμα, χριστιανική ηθική και η πολιτική αγωγή ή ψυχολογία βοηθούν τους μαθητές να μην υποτιμούν τη διαφορετικότητα. Παιδεία = εκπαίδευση, μόρφωση, αγωγή.
Τα αναλυτικά προγράμματα πρέπει να προσαρμόζονται στις σημερινές απαιτήσεις της ζωής, νέες τεχνικές και καινοτομίες, ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά η απόκτηση γνώσης δεν πρέπει να παραβλέπει την ισορροπημένη ανάπτυξη της προσωπικότητας του μαθητή να εκφράζεται ελεύθερα, να διατηρεί την εθνική ταυτότητά του και να απαιτεί δημοκρατικά τα δικαιώματά του. Δυστυχώς η Κύπρος, πέραν της κατοχής, δέχεται ποικίλες επιδράσεις από πολλές κατευθύνσεις. Η τηλεόραση, ο κινηματογράφος, τα περιοδικά αποτελούν μερικά Μέσα παροχής τέτοιων επιδράσεων.
Η επιμόρφωση και η σωστή διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας πρέπει ν’ αρχίσει από τη δημοτική εκπαίδευση, το εμείς πρέπει να πάρει τη θέση «εγώ», γιατί το εγώ στο τέλος μετατρέπεται σε έπαρση και αλοζονεία.
Πέραν από τη μόρφωση η νεολαία στερείται οραμάτων. Καταφύγιό της τα ναρκωτικά και το ποτό για να βρει δήθεν τη συντροφικότητα, τη θαλπωρή την οποία δεν βρίσκει μέσα στο σπίτι του και αντί για ένα καλό βιβλίο, καταφεύγει στο προσφιλές κινητό για να βρει λύσεις στα προβλήματά του.
Το ολοήμερο δημοτικό σχολείο, καλοκαιρινά σχολεία (μάθημα απογευματινό, αθλοπαιδιές, τέχνη, μουσική) δεν έβλαψαν κανένα. Αντίθετα θα υπάρξουν δουλειές σε περισσότερους δασκάλους και οι γονείς θα βρούν μια συμπαράσταση από την Κυβέρνηση, που αφορά στην καθημερινότητά τους και πιθανόν στα προβλήματά τους. Οι προφορικές εξετάσεις στην τάξη κάποτε είχαν και την έννοια ανάπτυξης της κριτικής σκέψης, π.χ. διάβρωση του εδάφους; Απάντηση – «είναι καταφάγωμα του εδάφους». Τι σημαίνει καταφάγωμα, έπρεπε να εξηγηθεί με λίγα λόγια αυτή η έννοια από τον μαθητή και ο καθηγητής έντεχνα επεδιώκε την κριτική σκέψη πάνω στο συγκεκριμένο μάθημα. Δύο φορές τον χρόνο εξετάσεις επί της διδακτέας ύλης της πρώτης περιόδου και η τελική εξέταση για να πάρει κάποιος προβιβασμό για την επόμενη τάξη, της υπόλοιπης ύλης.
Μόνο στην έκτη τάξη του γυμνασίου δίδετο η εξέταση όλης της διδακτέας ύλης για βαθμολογία (πέραν από ορισμένο βαθμό έμπαινε κάποιος χωρίς εξετάσεις στα πανεπιστήμια της Ελλάδας).
Σήμερα η νοοτροπία των εφήβων έχει αλλάξει (τρόπος σκέψης, όπως και του λαού γενικά). Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι επιδόσεις μαθητών με όλο και χειρότερα αποτελέσματα. Είναι θλιβερό ένα θέμα (τετράμηνα) που αφορά τους μαθητές και καθηγητές (εκπαίδευση) να ξεφτιλίζεται, επειδή οι διαφωνίες αντιμετωπίζονται σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν έχουν το αλάθητο.
Ο συνδικαλισμός είναι καλός, αλλά όταν ξεφεύγει των ορίων του γίνεται καταστροφικός. Ο δάσκαλος, ο καθηγητής από λειτουργός έγινε δημόσιος υπάλληλος με τα όλα του. Η φράση «εννά το πω του δασκάλου σου» δεν λέγεται πια, λείπει ο σεβασμός εκατέρωθεν και από τον μαθητή προς τον δάσκαλο και ο δάσκαλος δεν εκπέμπει σεβασμό προς τον μαθητή ή τον γονιό.
