Για μια ακόμη φορά η ανθρωπότητα βρίσκεται ανάμεσα σε έναν κόσμο που διολισθαίνει προς συνθήκες γενικευμένης αστάθειας λόγω γεωπολιτικών ανασχηματισμών, αλλοπρόσαλλων τορπιλισμών, πισώπλατων μαχαιριών, προδοσιών και ναρκοθετημένων διαδρόμων.
Για άλλη μια φορά, στη βορειοανατολική Συρία, οι Κούρδοι έχουν σταθερό σύμμαχό τους το βουνό γιατί αφυπνίσθηκαν από τις απανωτές προδοσίες και πισώπλατες μαχαιριές, λόγω αναχαιτίσεων που τους έδωσαν οι κρατούντες τις τύχες της ανθρωπότητας στα χέρια τους, για εξυπηρέτηση των δικών τους γεωπολιτικών συμφερόντων.
Με τη νέα επέμβαση ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προσπαθεί να υλοποιήσει με συνέπεια μέρος του «Όρκου του Έθνους» που ψήφισε το τελευταίο οθωμανικό κοινοβούλιο στις 28 Ιανουαρίου του 1920, όπου έθεταν τα ελάχιστα αποδεκτά σύνορα μιας μελλοντικής τουρκικής δημοκρατίας.
Η απόφαση Τραμπ σηματοδοτεί μια σκληρή στροφή για τους Κούρδους της Μέσης Ανατολής, σύμφωνα με τον καθηγητή Διεθνών Σχέσεων Henry J. Barkey στην έδρα Bernard στο Πανεπιστήμιο Lehigh, γιατί απολάμβαναν μιας αναγέννησης σε συνδυασμό με τη μοναδική υπερδύναμη του κόσμου, τις ΗΠΑ, να καταφέρνουν να κατανικήσουν τον I.S.I.S. στο πεδίο της μάχης όπου κατέλαβαν και την πρωτεύουσα του Ragga.
Η συριακή κουρδική πολιτοφυλακή YPG ήταν ένας σοβαρός παράγοντας και συνομιλητής για τερματισμό του εμφυλίου συριακού πολέμου και αποδεκτή από τις κουρδικές δυνάμεις των γειτονικών χωρών. Στα τέλη του 2018 τα όνειρα των Κούρδων κατέρρευσαν αφού η πλειοψηφία των Κούρδων του Ιράκ ψήφισε για ανεξαρτησία στο δημοψήφισμα της KRG, όπου η ιρακινή κυβέρνηση υποστηριζόμενη από Ιράν και Τουρκία εισέβαλε στο Ιρακινό Κουρδιστάν και κατάβαλε το 40% της επικράτειάς του. Με τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τα KRG έχασαν εκτός της πλειοψηφίας των εδαφών τους και τη διεθνή επιρροή η οποία επηρέασε και την επιρροή των Κούρδων της Τουρκίας, που κέρδισαν σημαντικές έδρες στο τουρκικό κοινοβούλιο το 2018 και έγινε αιτία να καταδιωχθούν από τον Ερντογάν, καθώς επίσης να καταδιωχθεί και το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα της Αριστεράς στη Συρία.
Η εισβολή της Τουρκίας στο Αφρίν τον Μάρτη του 2018 εκτόπισε 200.000 ντόπιους Κούρδους. Παρά τις πιέσεις, εκτοπισμούς, προδοσίες, πισωμαχαιριές που δέχονται διαχρονικά από τους διεθνείς παίκτες της γεωπολιτικής και συμφερόντων, οι Κούρδοι της Μέσης Ανατολής απέκτησαν δική τους αυτοπεποίθηση και πιέζουν για μακρόπνοα δικαιώματα και συνεργάζονται μεταξύ τους διαμέσου των εθνικών συνόρων και με όλη την κουρδική διασπορά, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ενότητας και συνεργασίας τους για την προώθηση των εθνικών τους στόχων.
Οι τέσσερις περιοχές του Κουρδιστάν είναι το Ιράν, Ιράκ, Συρία, Τουρκία και σ’ αυτές ζουν 30 εκατ. Κούρδοι. Αυτοί βρίσκονται στη νοτιοανατολική Τουρκία, βορειοδυτικό Ιράν, βόρειο Ιράκ και βορειοανατολική Συρία.
Οι κουρδικές φυλές έχουν αλληλοεπίδραση με τους Άραβες, Πέρσες, Τούρκους λόγω των αυτοκρατόρων που υπήρχαν στην περιοχή τους και αρκετές φορές συνεργάζονταν μεταξύ τους. Ο σύγχρονος κουρδικός εθνικισμός έχει τις ρίζες του στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο οποίος ξεκινά μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Συνθήκη των Σεβρών που υπεγράφη μεταξύ Συμμάχων και ηττημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1920, καλούσε τους Κούρδους για δημοψήφισμα και ανεξαρτησία στις κουρδικές περιοχές της σύγχρονης Τουρκίας. Με την ανεξαρτησία της η Τουρκία ζήτησε επαναδιαπραγμάτευση της Συμφωνίας με τους Συμμάχους που τελικά οδήγησε στη Συμφωνία της Λωζάνης το 1923, η οποία εξασφάλισε την τουρκική κυριαρχία. Θα πρέπει να σημειώσουμε πως η Τουρκία συνέτριψε αρκετές εξεγέρσεις των Κούρδων όπως του 1920, 1930, 1937, ενώ από τη δεκαετία του 1980 το ΡΚΚ ξεκίνησε ένοπλη εξέγερση που εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα.
Εξέγερση Κούρδων είχαμε και το 1946 όπου με την υποστήριξη της Σ. Ένωσης ίδρυσαν την πρώτη αυθεντική κουρδική διακυβέρνηση, γνωστή ως Δημοκρατία του Μαχαμπάντ, που διήρκεσε για ένα χρόνο επειδή η Μόσχα απέσυρε την υποστήριξή της προς αυτή. Ακολουθούν οι Κούρδοι του Ιράκ που ενθαρρύνθηκαν από τους Πέρσες τις δεκαετίες του 1960 και 1970, που ηττήθηκαν όμως το 1975 αφού οι Πέρσες απέσυραν τη στήριξή τους.
Οι εμπλεκόμενες χώρες κατά των Κούρδων απαγόρευαν σ’ αυτούς τη χρήση της μητρικής τους γλώσσας, της ιδιωτικής περιουσίας, τους αναγνώριζαν μόνο ως μειονότητες και δεν είχαν δικά τους κανάλια, περιοδικά, μέσα μαζικής επικοινωνίας κ.λπ. Θα πρέπει να τονισθεί πως το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα για κουρδική αυτονομία ή ανεξαρτησία διέρχεται από μια αποτυχία. Η στρατιωτική και πολιτική συνεργασία ΗΠΑ – Κούρδων και λοιπών δυτικών χωρών, ξεκινά μετά τον πόλεμο του Κόλπου 1990 – 1991, δίδοντας σ’ αυτούς και τους Σιίτες όπλα για να ρίξουν το καθεστώς της Βαγδάτης. Αυτή η συνεργασία συνέβαλε να δημιουργηθεί η KRG στο βόρειο Ιράκ παρά την έχθρα που είχε η Τουρκία και να δημιουργηθούν πολιτικοί και εμπορικοί δεσμοί μεταξύ τους και η δημιουργία του πετρελαιαγωγού, ο οποίος προμηθεύει τη δεύτερη με 400.000 βαρέλια πετρελαίου την ημέρα. Η προστασία του Κομπανί από τις ΗΠΑ έγινε αιτία προστριβών με την Τουρκία επειδή η δεύτερη φοβόταν τη δημιουργία ομοσπονδιακού συμπτώματος τύπου KRG στη βορειοανατολική Συρία. Παρά τις δυσκολίες που συναντούν οι Κούρδοι, στην πορεία τους κατόρθωσαν να δημιουργήσουν στις περιοχές τα δικά τους κανάλια, ΜΜΕ και τους δικούς τους θεσμούς, την ανάπτυξη της κουρδικής γλώσσας και σε ορισμένα πανεπιστήμια της Τουρκίας να είναι αποδεκτή.
Ήρθε η ώρα όλα τα κράτη του κόσμου με επικεφαλής τις μεγάλες δυνάμεις και την ΕΕ να εφαρμόζουν και για τους Κούρδους τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων στο υφιστάμενο εθνοκρατικό σύστημα της Μέσης Ανατολής, γιατί δικαιούνται και αυτοί μια μόνιμη πατρίδα και όχι πάντα να είναι καταδιωκόμενοι.
