Εδώ και χρόνια το πρόβλημα της ζωοφιλίας στην Κύπρο αποτελούσε πρωτοσέλιδο στον ημερήσιο Τύπο. Από τη μια διαδηλώσεις και κραυγές διαμαρτυρίας για την προστασία των ζώων, από την άλλη καταγγελία για την εξόντωση σκύλων, γάτων, κακομεταχειρίσεις κάθε ζωντανού επί της γης. Η άλλη όψη της πραγματικότητας, φόλες, αδέσποτα, «έξωση», πέραν ενός αριθμού ζώων από τα διαμερίσματα. Γενικά, η στάση και η συμπεριφορά μας προς τα ζώα παρουσιάζει ιδιομορφίες, σημαντικές αποκλίσεις και ακρότητες. Σύνηθες φαινόμενο να βλέπεις στους δρόμους πληγωμένα ζώα να σέρνονται. Βλέπουμε στις πόλεις πολλά και διάφορα καταστήματα που πωλούν αξεσουάρ για συμπαθή τετράποδα με υπογραφή μεγάλων μετρ της μόδας, ξενοδοχεία και πανσιόν σκύλων και γάτων, διπλωματούχους εκπαιδευτές και άλλα πολλά… Αυτή είναι η πραγματική ζωοφιλία θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς ή μήπως είναι κάποιας μορφής εκτόνωση διαφόρων ψυχολογικών και συναισθηματικών προβλημάτων; Όπως και να έχει το πρόβλημα, οτιδήποτε γίνεται για την ευημερία των ζώων είναι καλοδεχούμενο. Το μεγάλο πρόβλημα, κατ’ εμέ, είναι τα αδέσποτα ζώα. Τώρα με την ίδρυση της Αστυνομίας για τα Ζώα, ευελπιστούμε ότι πολλά προβλήματα θα βρουν τη λύση τους. Ένα εκ των βασικών προβλημάτων είναι ότι οι σκύλοι λερώνουν με τα κόπρανά τους δρόμους, πεζοδρόμια, ακόμη και ξένες αυλές σπιτιών. Τούτο είναι η βασική αιτία που προκαλεί την αντιπάθεια προς μερικά ζώα. Νομοθεσίες περί τούτου υπάρχουν, εφαρμογή μηδέν. Σαματάς να γίνεται… ότι λαμβάνονται μέτρα. Δημόσιος κίνδυνος για την υγεία των πολιτών. Τώρα παρά τα βαθιά αισθήματά μου, τη μεγάλη αγάπη μου προς τα ζώα, θα εκθέσω και μερικές απόψεις μου. Πρώτο, συγχαίρω το κράτος για την ευαισθησία του για τα ζώα, έστω και καθυστερημένα ίδρυσε την Αστυνομία των Ζώων. Όμως, έπρεπε να προηγηθεί η Αστυνομία των ανθρώπων, ζώα όντας κι αυτοί, πλην όμως λογικά. Κάθε μέρα είμεθα μάρτυρες θανάτων νέων, γέρων και κάθε ηλικίας, εδώ στη μακαρία νήσο Κύπρο, που πεθαίνουν από πείνα, από στέρηση ιατρικής περίθαλψης. Οι θάνατοι ανθρώπων είναι απείρως μεγαλύτερο πρόβλημα από τη θανάτωση ζώων. Προεξέχει, φίλοι μου, η ανθρώπινη ζωή. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μια υπεράξια υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Κοινωνικής Πρόνοιας που νυχθημερόν νοιάζεται για την ευημερία των πολιτών. Όμως, ένα πουλί δεν φέρνει την άνοιξη. Χρειάζονται πολλοί. Σε κάθε πόλη μια Ζέτα. Δεύτερο, μία των προτεραιοτήτων των αρμοδίων είναι και η ίδρυση «Τουριστικής Αστυνομίας» μπας και μπει τάξη στα τουριστικά μας δρώμενα. Η σωτηρία των ανθρώπινων ζωών που θυσιάζονται καθημερινά στους δρόμους από τα δυστυχήματα, προέχει αντί της δημιουργίας σήμερα της Αστυνομίας των Ζώων, η οποία μπορούσε να περιμένει ακόμη λίγο. Σαν κατακλείδα, επισημαίνω ότι επιβάλλεται να ιδρυθεί ένα πρότυπο φιλοζωικό κέντρο που να περιλαμβάνει ιατρείο και νοσοκομείο ζώων. Καλείται τόσο το επίσημο κράτος όσο και οι φιλοζωικές οργανώσεις να το υλοποιήσουν. Εν πάση περιπτώσει, ανάσα και ελπίδα ζωής, για τους «μικρούς ανιδιοτελείς φίλους μας» έδωσε το κράτος διά της ίδρυσης της Αστυνομίας των Ζώων, σε μια εποχή σκληρή και απάνθρωπη.
