Άρχισε στις 27 Οκτωβρίου και θα διαρκέσει επί 17 Κυριακές (ίσως και Τετάρτες;) το βάρβαρο και απαράδεκτο, για χώρα μέλος της ΕΕ «sport» του κυνηγίου.
42.000 sportsmen, άντε να μην πω καμιά άλλη υβριστική κουβέντα και έχω πρόβλημα με κάποιους, υποψήφιοι εξολοθρευτές μικρών, άκακων ζώων, δηλ. πέρδικων, λαγών και φραγκολίνων, με το κυνηγετικό έτοιμο ανά χείρας, θα εκδράμουν στους αγρούς και τα χωράφια προσπαθώντας να κερδίσουν… το έπαθλο, των περισσοτέρων σκοτωμένων ζώων. Έλεος!
Και υπάρχει και όριο φονευθέντων ζώων, στο συντελούμενο αυτό έγκλημα κατά των αθώων πλασμάτων, που είχαν την ατυχία να ζούνε στη νήσο των Αγίων! Μα, είμεθα νησί των Αγίων, ή μήπως, των αγρίων; Τι να πω; Το ούτω καλούμενον ΚΟΤΑ.
Ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνουν τα αρχικά αυτά. Υποθέτω θα έπρεπε να λέγεται ΑΟΕΖ. Ανώτατο όριο εξολόθρευσης ζώων!
Είχα αναρτήσει προχθές ένα σύντομο σχόλιο, σε ΜΚΔ, στο facebook συγκεκριμένα. Έγραφα περίπου αυτά που λέω πιο πάνω. Καταδικάζοντας τέτοια θλιβερά φαινόμενα. Μια μικρή απαραίτητη παρένθεση: Ο μακαριστός πατέρας μου, ιατρός και γνωστός Κερυνειώτης, υπήρξε μέχρι το τέλος της ζωής του μανιώδης κυνηγός. Δεν γύριζε ποτέ στο σπίτι, αν δεν είχε στην υπέροχη –οι παλιοί θα ενθυμούνται– εκείνη δερμάτινη βούρκα του, με κάτι κορδόνια να κρέμονται στο πλάι θυμάμαι, τουλάχιστον 2 πέρτικους. Έτσι αποκαλούσε τις πέρδικες. Χα! Η μακαριστή μητέρα μας, μας εδιηγείτο και ένα αστείο περιστατικό, συνέβη περί τη δεκαετία του ’50, δηλ. λίγο πριν γεννηθώ εγώ. Είχε πετύχει ο πατέρας μας, μετά από κυνηγετική εξόρμηση στην περιοχή έξω από το χωριό του, τον Άγ. Επίκτητο, ένα αρκετά μεγάλο λαγό. Τον κρέμασε κάπου στην κουζίνα και περίμενε κάπου εκεί να δει την αντίδραση της αδελφής μας, Άντρης, που θα ’τανε τότε κοριτσάκι 5 – 6 ετών. Όταν μπήκε εκείνη και τον αντίκρισε, ενθουσιασμένη φώναξε: «Μάμμα, ο παπάς, εσκότωσεν έναν σιοιρούιν..! Έλα να το δεις».
Σχόλια υπήρξαν περί τα 7 – 8 στο facebook κάτω από την ανάρτησή μου. Τα περισσότερα ομολογώ ήταν ευνοϊκά, από φιλόζωους και γυναίκες, κυρίως. Ένας τύπος, μου απαντά πικρόχολα: «Μα, εσύ κ. Αντώνη, δεν ανέβασες τις προάλλες, ένα πιάτο με χοιρινά σουβλάκια, τα οποία απόλαυσες, σε ψησταριά της Λευκωσίας; Ε, τι ζόρι τραβάς τώρα;».
Του απήντησα, ως εξής. «Τα χοιρινά αυτά, κύριε, προορίζονται για τη διατροφή μας. Όπως αρνιά, κοτόπουλα κ.λπ. Δεν μπορούμε να τρώμε μόνο όσπρια, ή σαλάτες… Τα πτηνά, όμως και οι λαγοί, έχουν δικαίωμα να ζούνε στη φύση, ως ελεύθερα πλάσματα. Άρα; Προς τι, η βάρβαρη αυτή συνήθεια;».
Στη συζήτηση παρενέβη, και τον ευχαριστώ πολύ, και ένας Αγγλο-κύπριος, που έγραψε το εξής: «Do you happen to know, what hare driving,is?». Όχι, δεν γνωρίζω, του απαντώ. Και μου εξήγησε, με λίγα λόγια τα εξής, που όταν τα διάβασα, χτύπησα πίεση 19 – 20…! Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό.
Στην Αγγλία κάνουν το εξής. Μαζεύονται περί τους 100 κυνηγούς και σχηματίζουν ένα μεγάλο κύκλο-παγίδευσης, σε μια σχετικά μεγάλη έκταση, συνήθως κοντά σε μια φάρμα. Εντός του έγκλειστου αυτού χώρου, αφήνονται ελεύθεροι αρκετοί λαγοί, εξ ου και το hare driving. (Hare=λαγός). Και αρχίζει η σφαγή. Slaughter, την αποκάλεσε, εύστοχα ο άνθρωπος. «Είχα λάβει και εγώ κάποτε, μέρος, αλλά δεν άντεξα να βλέπω, την αγριότητα αυτή, των Εγγλέζων, να πυροβολούν τα ζωάκια που δεν είχαν διέξοδο διαφυγής», πρόσθεσε ο κύριος. «Και δεν ξαναπήγα».
Κλείνοντας. Τι πράττει το κράτος; Αρκείται, στο να παραμένει θεατής; Ε, ναι. Ας μην ξεχνάμε ότι όλη αυτή η βλακεία αποφέρει μερικά εκατομμύρια στα κρατικά ταμεία.
Εδώ, ας μου επιτραπεί να προτείνω κάτι στους κυνηγούς.
Αγαπητοί, συν-κύπριοι, sportsmen. Έστω με τον οπλισμό αυτό. Αν είστε ψυχωμένοι και παλικάρια. Και αν επιθυμείτε διακαώς να εκδιώξουμε τον ημι-βάρβαρο κατακτητή, από τα άγια χώματα της κατεχόμενης Κύπρου μας, συνεργαζόμενοι και με την Ε.Φ., που διαθέτει και σύγχρονα σερβικής προέλευσης οπλικά συστήματα, NORA 155 mm, γιατί δεν εφορμάτε ένα πρωί, με ένα «Αέρααααα…», για να θυμηθούμε και τους Ελλαδίτες πολεμιστές του έπους του 1940, κατά του βάρβαρου κατακτητή; Και να αφήσετε τα καημένα τα ζώα στην ησυχία τους;
