Τρεις μέρες, που ημερολογιακά σχεδόν ήταν δίπλα-δίπλα, πήγαν χαμένες για την εκπαίδευση: Ονομαστήρια Αρχιεπισκόπου, ανακήρυξη ψευδοκράτους και Πολυτεχνείο. Στα ονομαστήρια του μακαριοτάτου, ο μαθητικός πληθυσμός (και γιατί όχι και ο εκπαιδευτικός)… έδωκεν του ύπνου τζι’ άψεν, ενώ για τις δυο άλλες θλιβερές επετείους, είναι ζήτημα εάν γνώριζε το 20% του μαθητόκοσμου τι ακριβώς συνέβη τις μέρες αυτές!
Λοιπόν, με έτσι… γενναιόδωρη Παιδεία που «τιμά» ή αναθεματίζει γεγονότα και επετείους κλείνοντας το… μαγαζί της, και με τέτοια αποχαυνωμένη κοινωνία που δεν… φακκά πένναν ακόμα και όταν τα παιδιά της χάνουν αδίκως τα μαθήματά τους, δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολλά πράγματα.
Τελικά, δεν έχουμε μόνο τους πολιτικούς που μας αξίζουν, έχουμε και την Εκπαίδευση που μας αξίζει. Είναι τυχαίο, νομίζετε, που στις προεισαγωγικές εξετάσεις οι μαθητές μας πιάνουν πάτο και στις διεθνείς αξιολογήσεις κατατάσσονται στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης;
