Νεαρός τότε, μπήκε από τους πρώτους στον αγώνα. Για τη δράση του καταζητήθηκε από τους Άγγλους και βγήκε αντάρτης στα βουνά. Στενός συνεργάτης του Διγενή και του Αυξεντίου, πήρε μέρος σε πολλές ενέδρες και μάχες. Όταν συνελήφθη από τους Άγγλους υπέστη φρικτά βασανιστήρια, μέχρι και τα νύχια τού έβγαλαν, μα αυτός δεν μίλησε, παρόλο που ήξερε πολλά. Υπέφερε πολύ από τα βασανιστήρια, τις νύχτες δεν κοιμόταν…
Καταδικάστηκε σε θάνατο, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια και μεταφέρθηκε, μόνος αυτός, σε ένα νησί στις φυλακές στην Αγγλία. Εκεί τράβηξε τα πάνδεινα. Ήταν τότε δεκαοκτώ χρονών. Όταν τελείωσε ο αγώνας δεν ζήτησε θέσεις και αξιώματα, όπως έκαναν πολλοί, έμεινε ένας άγνωστος ήρωας. Το όνομά του είναι γραμμένο σε πλάκα έξω από ένα κρησφύγετο κοντά στην Κακοπετριά, μετά από το όνομα του Διγενή.
Κι όταν πριν λίγο καιρό τον κάλεσε ο Σύνδεσμος Αγωνιστών να τον τιμήσει με το παράσημο της Ανδρείας, δεν το δέχτηκε κι ούτε δέχτηκε να φωνάξουν το όνομά του και τους είπε: «Ό,τι έκαμα το έκαμα για την πατρίδα. Όταν είχα ανάγκη για βοήθεια κανένας δεν με ρώτησε αν χρειάζομαι κάτι, τι να τα κάνω τώρα πια τα μετάλλια και τα βραβεία. Πολύ αργά με θυμηθήκατε». Τους θύμισε μάλιστα την ελληνική ταινία με τον Β. Λογοθετίδη που ήταν στρατηγός και η γυναίκα του αναγκάστηκε να πουλήσει κρυφά το σπαθί και τα παράσημα του δοξασμένου στρατηγού για να μπορέσουν να ζήσουν. Κι όταν στην πλατεία γίνονταν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του στρατηγού, με φωταψίες, μπάντες και ομιλίες, αυτός παρακολουθούσε από το μπαλκόνι, καθισμένος στο σκοτάδι γιατί δεν είχε να πληρώσει το ηλεκτρικό ρεύμα και του το είχαν κόψει.
Μας μιλούσε πολλές φορές για τον αγώνα, για τις περιπέτειες και τις κακουχίες που πέρασε όταν συναντιόμασταν τακτικά. Αγνός, περήφανος, τίμιος, δοσμένος στον αγώνα, μα πικραμένος. Πού πήγαν χαμένες οι θυσίες τόσων παλληκαριών και φτάσαμε να έχουμε τη μισή Κύπρο υπό τουρκική κατοχή;
Τώρα σταμάτησε πια να μας μιλά για τον αγώνα, μόνο μας κοιτάζει και χαμογελά, είναι σαν να μας λέει «τα ξέρετε εσείς, τα έχετε ακούσει πολλές φορές… άλλοι είναι που δεν τα ξέρουν και δεν θέλουν να τα ακούσουν και να τα μάθουν».
Όσο ζούσε δεν δεχόταν να γράψω το όνομά του, τώρα που έφυγε νομίζω πως πρέπει να το γράψω… στενός συγγενής… Ήταν ο Νίκος Βρακάς από τη Βουκολίδα Αμμοχώστου, το μνημόσυνό του ήταν την περασμένη Κυριακή.
